Even spannend!

Weer even een update van deze kant. Inmiddels al ruim 30 weken, joepie! Ik slik 2 keer 200 mg labethalol per dag tegen de hoge bloeddruk. Het was eerst 2 keer 100 mg, maar blijkbaar was dat een foutje van de apotheek. Zucht... Ik moet echt alles zelf in de gaten houden, haha.

Gisteren was ik op controle in het ziekenhuis en bleek ik ineens een bloeddruk van 180/105 te hebben. Lichte paniek dus, want dat is echt niet goed. Dus, gelijk doorgestuurd naar de opname-afdeling, met de mededeling dat ik er vanuit kon gaan dat ik moest blijven. Huilen natuurlijk (vooral toen ze zei 'Ik snap dat je nu verdrietig bent, ik ben ook moeder...'), maar goed: wat moet, dat moet.

Eenmaal boven gekomen kreeg ik gelijk een katheter om schone urine af te nemen (wat heb ik toch een gruwelijke hekel aan die dingen, bah bah en nog eens bah!), werd er bloed afgenomen en werd ik aan de ctg gekoppeld. Brought back some memories... Gelijk Jochem even gebeld, om opa en oma standby te zetten, voor als ik wel moest blijven (hij zou de volgende dag heel vroeg naar Duitsland vertrekken voor zijn werk). Gelukkig reageerde hij met 'Aaah, kan dat niet morgen?' en kon ik weer een beetje lachen.

Na de ctg-scan werd mijn bloeddruk nog eens gemeten. Wonder boven wonder was deze ineens een heel stuk lager! Goed nieuws, want dan zou ik waarschijnlijk wel weer naar huis kunnen, als alle uitslagen verder goed waren. Er werd nog een echo-apparaat naar binnen gereden, om nog een aantal zaken na te kijken. Alles zag er goed uit, alleen zit mijn placenta nu op de plek van mijn litteken van de keizersnee. Dit zou alleen een probleem kunnen zijn als ik weer een keizersnee moet, maar hij kan ook nog omhoog groeien, dus er is nog geen nood aan de man ofzo. Ik snapte ook niet helemaal wat het probleem dan was, maar wie dan leeft, wie dan zorgt. Ik was allang al blij dat de baby er goed uit zag verder! De bloed- en urineuitslagen bleken ook goed en na nog 1 keertje voor de zekerheid bloeddruk meten mocht ik dan toch nog naar huis.

Ik moet nu alleen wel stoppen met werken. Dat vind ik erg jammer, voor mijn klas en collega's enzo. En ik vind het ook een beetje dubbel: ik voel me, zoals altijd, kiplekker en moet dan toch stoppen met werken! Dan voel ik me net een of andere aansteller, terwijl dit echt het beste is voor mij en de baby. Gelukkig waren mijn collega's heeeeeel lief en begripvol (en moest ik natuurlijk wéér huilen, ^*(%$&($! hormonen!).

Nu dus kalm aan. Volgende week weer op controle, dan zien we wel weer verder!