We mogen nog even verder niksen :)

Vanochtend weer op controle in het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was nu 155/95, dus ik moet nu nog wat meer medicijnen slikken. Nu dus 3 keer per dag 200mg labetalol. Joepie, want ik voelde me al fantastisch met die pillen! Niet dus, veel last van hoofdpijn en enorme futloosheid. Maar die futloosheid kan ook 'gewoon' van de zwangerschap komen. Sinds ik niet meer werk, stier ik me vervelijk. En dat terwijl we midden in een verhuizing zitten! Maar je snapt het: rustig aan doen, is rustig aan doen. Dus ik houd mij (hoe moeilijk dat ook is) afzijdig van het lichamelijke werk gedurende de verhuizing. Al heb ik vorige week wel de keuken grondig staan boenen, dat was zo heerlijk (eindelijk nestelen!!!).

Maar goed, de hoge bloeddruk blijft dus iedere keer stiekem een beetje stijgen, maar de baby doet het geweldig. Dat is dan weer heel fijn! Hij groeit (voor zover ze kunnen meten natuurlijk) lekker volgens de termijn, vandaag werd ie al zo'n 1800 gram geschat! Ik moest bijna huilen van blijdschap, Ruby woog na 2 of 3 weken geboren te zijn pas 1800 gram, haha. Ik weet het nog goed, want met dat gewicht mocht ze uit de couveuse en in een warmtebedje. En nu zit deze baby nog lekker in mijn buik al zo zwaar te zijn! Ik heb nu echt goede hoop op een dikkerdje, als mijn bloeddruk maar een beetje onder controle blijft! Nu al ruim 31 weken, als ik weer naar de gyn moet ben ik al 33 weken! Ik bedoel maar.

Ik kwam er gisteren ineens achter dat ik nog bijna geen kleren heb voor het nieuwe baby'tje. Ja, best veel rompertjes, maar verder bijna niks eigenlijk... Oeps. Dus vandaag heb ik alvast wat lieve pakjes gehaald, waar Ruby thuis dan weer heel lief mee zat te spelen. Dan zegt ze de hele tijd 'baaaaaaby!!', want ze snapt het volgens mij allemaal heel goed! Voor het slapen gaan wordt steevast mijn buik ontbloot en geeft ze kusjes en aait ze de baby. Dan roept ze 'uit! Uit!', want in alle boekjes komt er uiteindelijk ook een baby uit, maar dat duurt voor haar te lang. Dat leg ik dan iedere keer weer uit, dat ie nog lekker even moet groeien en er dan uitkomt. En dat we dan samen in ons nieuwe huis gaan wonen. Dan noemt Ruby op dat papa daar ook bij mag wonen (uiteraard) en dan is ze weer tevreden.

Ik ben erg benieuwd hoe Ruby dat gaat vinden, een broertje. Ze heeft nogal een temperamentje, maar is ook heel lief, zorgzaam en rustig. Jaloers zal ze vast wel worden... Maar dat snap ik. Het is ook niet niks, ineens je vader en moeder moeten delen met zo'n klein hoopje. Dat nooit meer weggaat.

Vandaag moest ik ook naar de Arbo arts. Een nieuwe ervaring, want ik ben nog nooit langdurig ziek geweest tijdens mijn werk, alleen in mijn vorige zwangerschap, maar toen lag ik in het ziekenhuis en viel er weinig langs de Arbo arts te gaan. Maar nu dus wel. Ik vond het heel spannend. Op de één of andere manier was ik heel bang dat ze zou zeggen 'stel je niet zo aan, je gaat gewoon weer aan het werk', omdat ik dat zelf wel een beetje zo voel (omdat ik me lichamelijk niet ziek voel, maar ik wel echt mijn gezondheid op het spel zet als ik te veel doe), maar natuurlijk zei ze dat niet. Ze gaf aan volledig achter mijn arts te staan en een verslag te maken van het geheel en eigenlijk was het een heel fijn gesprek. Behalve dan dat ze maar bleef vragen hoe we ons kindje gaan noemen. Ik wilde dat niet zeggen en ze bleef maar pushen ('ik zeg het tegen niemand!'). Ik heb het natuurlijk niet gezegd.

Nou, ik ga nu maar eens naar bed. Nu al? Ja nu al, ik slaap 's nachts zo verschrikkelijk slecht. Het duurt uren voor ik in slaap val en bij het minste of geringste (of Ruby die nog wel eens blèrend wakker wordt) word ik weer wakker en duurt het weer uren voor ik weg ben. En dan is Ruby er 's ochtend weer als de kippen bij, dus kan ik ook niet uitslapen (al word ik ook uit mezelf om 6 uur wakker om vervolgens niet meer in slaap te kunnen vallen, ZUCHT). Ik herinner me wel dat ik dit bij Ruby ook had, maar toen lag ik al in het ziekenhuis. Toen dacht ik dat ik slechts sliep doordat ik de hele dag in en om bed moest liggen en ik gewoon niet moe was, maar wellicht is het gewoon een zwangerschapskwaaltje en bereidt mijn lichaam zich voor op slapeloze nachten (oh hellepie, die zitten er ook weer aan te komen!).

Tot snel weer!