Bevallen!

Het is alweer even geleden, maar 22 juli ben ik bevallen van ons jongetje: Maxim!

Toen ik 38 weken zwanger was, moest ik op controle in het ziekenhuis (inmiddels al 2 keer per week, dankzij de blijvend hoge bloeddruk en alle medicijnen die ik daar al voor slikte). Mijn bloeddruk was wéér hoger, 150/110. Dus, toch weer bloed en urine prikken en in ieder geval even de middag blijven om te kijken of hij hoog bleef of dat ie toch weer een beetje zou zakken.

Nou, hij bleef hoog, dus de gynaeoloog kwam vertellen dat ze me toch niet meer naar huis wilden sturen. Ze waren te bang dat ik of de baby toch binnen een paar dagen erg ziek kon worden en ze wilden geen nare risico's lopen. Ik ook niet trouwens, al had ik het wel leuk gevonden als de bevalling van nature was gestart... Maar ja. Ik werd dus ingeleid. Op naar een vaginale bevalling na de keizersnede bij Ruby.

Ik had al zo'n 1,5 cm ontsluiting, dus ze besloten een ballonnetje te plaatsen voor iets meer centimers. Als die eruit zou vallen, zouden ze mn vliezen breken en kon de bevalling beginnen. Meestal valt zo'n ballon er in de loop van de dag dus wel uit, nou bij mij duurde het 24 uur. We hebben de hele dinsdag rondjes gelopen, maar het duurde echt tot woensdagochtend tot ie dr uit viel.

Dat was om 6 uur 's ochtends. Dus heb ik gelijk de verpleging geroepen en die haalde de gynaecoloog erbij zodat we konden beginnen (Jochem zou toch rond 7 uur in het ziekenhuis komen). Maar natuurlijk eerst nog een half uur aan het CTG (ik kan dat ding echt niet meer horen of zien, weer zoveel aan gelegen de afgelopen weken). Goed, daarna dus toucheren (ca. 2,5 cm ontsluiting) en het breken van de vliezen. Daarna wachtten we een half uur, om te kijken of de bevalling uit zichzelf zou startte. Dat was helaas niet het geval, dus kreeg ik een infuus met weeënopwekkers. Ik ken de verhalen van hele heftige weeënstormen dankzij deze infusen, dus heel blij was ik er niet mee, maar dat terzijde.

In no time kreeg ik hele regelmatige harde buiken. Zo'n 4 à 5 in de 10 minuten. Dat was goed, nu moesten ze  nog echt weeën worden. Dus het pompje ging weer een tandje hoger. En nog één en nog één en nog één en ga zo maar door... Rond 10 uur werden de weeën voor het eerst een beetje pijnlijk. Niet schreeuwend pijn, maar dat ik het gevoel had dat mijn baarmoeder zich aan het openen was. Jochem was mij nog lekker aan het masseren en alles ging nog heel gemoedelijk.

Toen kreeg de baby een plakkertje op zijn hoofd om zijn hartje te registreren, dat scheelde 1 band om mijn buik. Ik moest natuurlijk wel de weeënmeter, bloeddrukmeter en het infuus omhouden, dus ik kon nog geen kant op, maar goed.

Rond 13 uur werden de weeën echt heel heftig. Ik probeerde me te focussen op alles wat ik met yoga geleerd had, ik probeerde me te concentreren op mijn ademhaling, mijn omgeving uit te schakelen (niet echt natuurlijk) en bovenal probeerde ik een fijne houding te vinden. Maar het lukte niet. Ik kon werkelijk geen kant op. Aan alle kanten zat ik vast aan snoertjes en draadjes en tot overmaat van ramp kon ik niet liggen of naar achteren leunen, want dan zakte de baby's hartslag zo snel, dat er gelijk 3 artsen om mn bed stonden. De verpleegkundige werd irritant (ze praatte gewoon te veel), bleef maar zeggen dat ik mocht lopen, maar iedere keer als ik dat probeerde viel dat plakkertje van de baby zn hoofd en moest er weer een arts komen om dat weer vast te maken (en dat was echt het laatste wat ik wilde voelen daar beneden, blijf af!).

Dus, ik bestierf het bijna. De ene na de andere wee en het pompje werd maar hoger gezet en ik kreeg het Spaans benauwd. Als ik dit nog 12 uur moest volhouden... (omdat dit mijn eerste vaginale bevalling was, moest ik rekening houden met gemiddelde tijden voor een 1e bevallling). En hoewel ik heel stoer had lopen verkondigen dat ik liever geen ruggeprik wilde, smeekte ik er nu bijna om.

Maar, daar kwam de arts. Die wilde eerst even voelen hoeveel ontsluiting er was. Dat bleek goed nieuws: 6cm! Dus mocht ik ook wel Remifentanyl proberen. Met wel als risico dat het alweer uitgewerkt zou zijn voor ik 10 cm had en dan dus nog even zonder verder moest. 'Whatever', dacht ik en ik koos daarvoor. Hoefde ik ook niet van de kamer af enzo.

Nou, dat was lekker. Op zich deden de weeën nog steeds pijn, het scherpste randje werd er meer afgehaald. En vooral tussen de weeën door kon me volledig ontspannen op bed, in zitstand, dat dan natuurlijk weer wel. Inmiddels was het 14 uur.

Na een paar minuten moest  ik plassen. Naar de wc was teveel gedoe, dus de plaspo werd gehaald. En hoe zeer ik ook voelde dat ik heel nodig moest plassen: er kwam geen druppel uit. Volgens de verpleegkundige omdat de baby nog een beetje aan het indalen was, daardoor ontstond er wat druk op de blaas. Ik dacht 'het zal wel', maar miste daarna het gevoel van de weeën die ik daarvoor had gehad. Iedere wee kreeg ik enorme druk van onderen. Dat zei ik dus ook, waarop mij werd geadviseerd vooral niet mee te persen, want ik dan zou ik het alleen maar erger maken omdat ik nog geen volledige ontsluiting had. Maar hoe ik ook probeerde niet mee te duwen; mijn hele lichaam werkte dat tegen: er moest en zou geperst worden!

Toen haalde ze toch de arts er maar even bij. Die wilde wel even voelen hoe ver ik was. 'Oh, je bent al rondom! Bij de volgende wee mag je vast mee proberen te persen.' Prompt kwam er een wee en eindelijk gaf mijn lichaam zich over aan het genot van persen. Zalig, niets meer en niets minder. 'Oei! Hij komt er al uit! Daniëlle, wil jij dr. Vos snel halen, ze staat op de gang te bellen!' was de reactie van arts 1. Ik dacht 'huh, nu al eruit, ik heb nog maar 1 keer geperst', maar voor ik dat besefte kwam de volgende wee en perste ik zo zijn hoofdje eruit. Dr. Vos kwam net op tijd binnen. Ik kon alles zien, ik lag in een geweldige in elkaar gekreukte houding, en doordat ik geen grote buik had kon ik zo mijn eigen baby geboren zien worden. Ik weet nog dat ik dacht 'Duurt dit  nu nog 1,5 uur?', omdat de gemiddelde persfase bij een eerst bevalling zo lang duurt. Maar bij de volgende wee mocht ik hem er zo uit duwen en kreeg ik een hele glibberige baby op mijn borst. Ik riep iets als 'Ik ben niet eens geknipt!' en daarna was iedereen aan het roepen hoe snel dat was gegaan. Om 14:42 mocht ik voor het eerst persen en om 14:46 is Maxim geboren. En nauwelijks gescheurd! Een klein beetje ergens van binnen, maar het was in no time weer gehecht.

Ik had wel wat veel bloed verloren. Dat kon ik ook zien toen ik na een paar uur ging douchen, ik was ongeveer geelwit van kleur en ik viel bijna gelijk om. Maar wel intens gelukkig, want ik behoor nu ook tot de gelukkigen die een vaginale bevalling hebben mogen meemaken. Man, wat was dat mooi. Alles waar ik van te voren bang voor was, is zo meegevallen! Alleen de weeën opvangen viel me tegen, maar dat heeft zo zijn redenen gehad. Ik besef me ook wel dat ik mazzel heb gehad, met een snelle bevalling en een retesnelling uitdrijving, maar ik dacht gelijk 'dit doe ik zo nog een keer'. Echt heel mooi.

En voor ons was het heel speciaal om onze baby gelijk bij ons te krijgen. Dit hadden we met Ruby allemaal gemist, daar durfde ik pas na een tijdje te vragen of ze wel leefde, omdat ik niks hoorde en haar helemaal niet had gezien. En nu, nu mocht er lekker een verse baby aan mijn borst, de navelstreng hebben we laten uitkloppen en pas na 2,5 uur is ie nagekeken en kreeg ie kleertjes aan. Nou ja, ik blijf het zeggen, maar werkelijk een van de mooiste momenten uit mijn hele leven.

Daarna moest ik nog 24 uur ter observatie in het ziekenhuis blijven. Vanwege de bloeddruk en de medicijnen. Bij Maxim moest zijn bloedsuikerspiegel 3 keer geprikt worden (ook dankzij de medicijnen). Nou, die bloedsuikerspiegel was prima. Hij kon zichzelf alleen niet warm houden. Zelfs niet bloot op bloot bij mij, met 4328954382 dekentjes eroverheen. Dus moest de kinderarts erbij gehaald worden. Hij werd weer helemaal nagekeken, alles was goed, MAAAAAAAAAAR om toch uit te sluiten dat er iets was, wilde ze zien wat ie dronk. Holy motherfucking shit: hoe kan je dat nou vragen van een baby van 6 uur oud?! Die hoeven nog niet eens iets binnen te krijgen! 'Maar dan geven we hem gewoon een beetje nutrilon zo, dan zijn we dr vanaf'.' Zei de verpleegkundige met een glimlach. 'Dat hoeft niet hoor, ik heb vers gekolfde melk in de vriezer thuis liggen. In steriele spuitjes, gekregen van de lactatiekundige.' Zei ik toen weer met een glimlach. Nou ja, met stomheid geslagen, hoe kon dat nou weer?

Mijn lieve schoonouders kwamen de spuitjes even brengen en zo probeerden we dat aan Maxim te geven. Die niet hoefde, want hij had net aan de borst gedronken en verder was ie onwijs misselijk van allemaal vruchtwater in zn maagje. Naarmate de nacht vorderde, vorderde ook zijn temperatuur. En hoewel ze 3 keer  hebben gedregen met een opname op de neonatologie, kwam de kinderarts 's ochtends vertellen dat hij toch wel mee naar huis mocht straks, maar dat we wel goed zijn temperatuur in de gaten moesten houden. En ze was even langs geweest bij de lactatiekundige, want ze had gehoord dat ik ook al een peuter aan de borst had... En ze wist niet goed hoe dat nou in zijn werk moest gaan. Ik stelde haar gerust, ik had me allang al voorbereid. Maar ik waardeerde wel haar eerlijkheid, want er zijn genoeg artsen die  bij voorbaat al zeggen dat het niet goed kan zijn voor de baby (wat niet waar is).

En nu, nu is Maxim al 6 dagen oud, genieten we van een heerlijk normale kraamtijd, is Ruby af en toe heel boos op me maar superlief voor haar kleine broertje en heb ik een melkproductie van heb ik jou daar. Want 2 kinderen aan de borst zorgt echt voor enorme boobies. Gelukkig kan Ruby die heel goed leegdrinken 's ochends en 's avonds, waardoor ik er weer een tijdje tegenaan kan!

Nou, lang verhaal geworden. Ik ga er gauw vandoor :)