Bevallingsverhaal

Onder het mom van, beter laat dan nooit: hierbij mijn bevallingsverhaal. Inmiddels is mijn kleine prins alweer twee maanden oud, want hij is gewoon bijna een maand te vroeg geboren! Of dit nu kwam door het eten van de rauwe garnalen of dat de bevruchting toch heeft plaatsgevonden vóór de cyste (zie vorige blogs): geen idee! Maar hij is helemaal gezond en heeft ook totaal geen last gehad van een lastige start.

Roepnaam: Noël
Geboortedatum: 4 november 2019
Gewicht: 2688 gram
Lengte: 49 cm
Zwangerschapsduur: 36+4

Bevallingsverhaal:
Het weekend van 2 november hadden wij een druk weekend met visite voor mijn man zijn verjaardag. Zondagavond was ik nog bezig met het installeren van de nieuwe tv en mijn man met het in elkaar zetten van de box. Nietsvermoedend gingen wij uitgeteld naar bed en die nacht, op 4 november, gebeurde het…

0200:
Ik lag net lekker een uurtje of anderhalf te slapen toen ik wat nattigheid voelde en sprong uit bed: ‘STEEF!’ riep ik geschrokken toen ik merkte dat er een heel tsunami zich op de vloer uitstortte. Nadat we een beetje van de schrik waren bekomen en alles hadden opgeruimd, dacht ik dat we wel even verder konden slapen. Ik voelde namelijk verder nog niets en dacht dat dat ook nog wel even kon duren. We zouden onze slaap immers nog hard nodig kunnen hebben. Natuurlijk konden we allebei de slaap niet vatten en omdat ik nog maar net 36 weken zwanger was, besloten we toch maar om de verloskundige eens te bellen voor advies. Zij zou er gelijk aankomen om de situatie te beoordelen. Wij zijn toen maar een tas gaan inpakken voor het geval we toch al naar het ziekenhuis gestuurd zouden worden.

04.30:
De verloskundige controleerde het hartje van de baby en de kleur van het vruchtwater. Alles zag er goed uit en de weeën begonnen zich ook al aan te kondigen. Omdat ik nog geen 37 weken zwanger was, werd ik overgedragen aan de gynaecoloog van het ziekenhuis. We moesten ons daar dus ook gaan melden. Eenmaal onderweg ook direct mijn moeder ingelicht, want ik wilde haar er graag bij hebben.

05.30:
Eenmaal in het ziekenhuis waren mijn weeën toch al heel hevig en mocht ik direct door naar de bevalkamer. Ik had al graag willen weten hoever ik was, want ik was toch al wel een paar uur bezig met ontsluiten. De artsen wilden alleen nog niet voelen in verband met infectiegevaar. Mijn hartslag en die van de baby werd continue gemonitord, maar dat lukte niet helemaal. Ik kon niet stil liggen tijdens de weeën, waardoor dat apparaatje steeds van zijn plek schoof. Daarom kreeg ik inwendig een slangetje ingebracht dat op het hoofdje van de baby werd geplakt.

10.30:
Pas na 8,5 uur na het breken van mijn vliezen gingen ze voelen en zat ik nog maar op 4cm. Ik was inmiddels helemaal in een andere wereld door de pijn en kon me niet voorstellen dat ik het zou redden om in dit tempo de 10 cm te halen. Ik heb daarom gevraagd om een ruggenprik.

12.30:
Het leek een eeuwigheid te duren, maar eindelijk werd ik gehaald voor de ruggenprik en wat een verademing! Ik kwam weer een beetje terug op de wereld en had weer de kracht om het eind van de bevalling te halen. Mijn lichaam vond het alleen een beetje té relaxed, waardoor de weeën van zich lieten afweten en om 14.00 zat ik nog steeds maar op 5cm. Dit was niet bevorderlijk voor de bevalling en ook niet voor (de hartslag van) de baby. Daarom kreeg ik weeën-opwekkers toegediend.

15.00:
Een uurtje later was ik er van overtuigd dat de ruggenprik niet meer werkte en ik moest ontzettend nodig poepen. Ik zat natuurlijk aan honderdduizend draden, dus ik riep de arts om hulp om mij los te koppelen. Dit gevoel hoorde er bij, want ik zat dus ineens al op 8cm! Mij man moest de fotograaf direct oproepen en ging daarna zelf nog even naar de wc. Om 15.15 was de drang echter niet meer te houden en liet ik mijn moeder mijn man terug roepen, want ik voelde dat de drang zo erg werd dat ik wist dat het tijd was om te persen! ‘HAAL DE ARTSEN!’ riep ik toen mijn man binnen kwam en ramde de noodknop bijna zijn kastje uit. Ik heb een kwartier mijn persweeën moeten inhouden: wat een onmenselijke soort pijn is dat! Een gemiddeld oermens had jaloers geweest op mijn gebrul, maar daarna kwamen de artsen ineens wél aangesneld! Ik mocht persen…

15.30
De fotograaf kwam binnen in het hoogst van de strijd en wat was het een opluchting dat ik eindelijk mocht toegeven aan die persweeën! Na een half uur persen daalde de hartslag van de baby gevaarlijk laag en kwamen de artsen al binnen met een soort operatietafel. Zij wilden de baby inwendig controleren op zijn zuurstofgehalte door in zijn hoofdje te snijden! De artsen lieten dit heel even tegenhouden, omdat de baby zich ook wel eens heel snel kon laten zien. Mijn oerinstinct speelde op en binnen een paar persweeën was hij er om 4 over 4 op 4 November