Bevallen na vroegtijdig gebroken vliezen

4 maanden later en eindelijk de 'rust' kunnen vinden om een vervolg te schrijven.

Wat er allemaal precies is gebeurd en hoe ik dit heb ervaren, is echt te veel voor een blog, maar heb hier (letterlijk) een boek over geschreven. Goed voor de verwerking, maar ook confronterend.

Ik probeer het dus kort te houden.
In mijn vorige blog was te lezen dat mijn vliezen waren gebroken met 25 weken en één aantal dagen. Met 26 weken ben ik opgenomen in een aantal ziekenhuizen en na een week had ik een vaste plek in Rotterdam. Ik heb me een hele tijd lichamelijk helemaal prima gevoeld en vond het daarom onzin en oneerlijk dat ik moest blijven. De baby deed het ook nog steeds goed en ik wilde gewoon naar huis, naar mijn zoontje. Ik voelde me echt nog slechter dan een gevangene, want ik mocht niet eens lopen of mijn kamer uit, want de baby lag in stuit en was nog niet ingedaald.

Op 1 april (geen grap) begon de ellende. Ik verloor iedere dag liters aan vruchtwater, begon te bloeden, kreeg bloedstolsels, kreeg af en toe weeën, etc. De baby bleef het goed doen, dus ze wilden hem niet halen en ik was zo bang dat ze zouden wachten tot het te laat was! Ik zat al een paar weken zonder vruchtwater (3, terwijl dit tussen 6-24 moet zijn ofzo) en ik voelde de baby ook al die tijd niet meer. De artsen lieten mij weten dat ik overgeplaatst kon worden naar een minder gespecialiseerd ziekenhuis als ik 32 weken zou zijn en ik raakte daarvan zo in paniek dat ik er buikpijn van kreeg. Die buikpijn werden weeën, die weeën werden ontsluiting en na 3 cm ontsluiting werd ik naar de ok gereden voor een spoedkeizersnee. Ezra is geboren met 31 weken, 1600 gram en 38 cm.

In mijn vorige blog schreef ik 'Deze hele zwangerschap heeft m'n gevoel nog niet geklopt, maar toch heb ik het gevoel dat deze jongen nog wel even gaat blijven zitten en dat hij heel sterk is'. Dat heb ik zelfs nog geroepen onderweg naar de OK en dit gevoel bleek gelukkig te kloppen!
De dag na zijn geboorte mocht hij al overgeplaatst worden naar een minder gespecialiseerd ziekenhuis. In die periode zijn er 0 complicaties geweest en heeft Ezra laten zien wat een vechter het is! Sommige medicatie die de meeste prematuren eigenlijk standaard krijgen, heeft hij niet eens nodig gehad. Uiteindelijk heeft hij maar 2 dagen onder de blauwe lamp gelegen, heeft hij nog geen week ademhalingsondersteuning nodig gehad, maar een week aan het infuus gezeten, slechts twee weken in de couveuse gelegen, begon hij na drie weken al zelfstandig te drinken, na vier weken kon hij al zonder problemen van de monitor af en ging zijn sonde er al uit. Na 4,5 week (35 weken oud) mocht hij al naar huis!

Achteraf heb ik te horen gekregen dat alle ellende na 1 april is gekomen door een ontsteking in mijn placenta. Ik vind het wel gek dat ze die hebben gemist met alle dagelijkse controles en mijn angst tijdens mijn opname voor dat de artsen zouden wachten tot het te laat zou zijn, werd daardoor qel gevestigd. Ik heb echt het gevoel dat ik zoveel geluk heb gehad! Achteraf heb ik ook nog extra onderzoeken gehad en het blijkt dus dat ik een afwijking heb in mijn baarmoedermond, waardoor je vliezen dus snel vroegtijdig breken. Deze wetenschap heeft mij wel gerust gesteld, doordat ik nu weet dat ikzelf niks verkeerds heb gedaan waardoor (allebei) mijn zwangerschappen vroeg zijn geëindigd. Ook kunnen ze maatregelen nemen bij een eventuele derde zwangerschap!

Het is een hele hectische periode geweest, waarvan ik niet weet hoe en of ik dit ooit kan afsluiten, maar prijs me gelukkig met mijn twee gezonde jongens:
Noël en Ezra 💙💙