Rare dagen gehad

Rare dagen achter de rug. Ben nu 28 weken zwanger en heb zo ver weinig te klagen gehad. Afgelopen woensdag kreeg ik het opeens spaans benauwd. Kon niet goed ademhalen en als ik het probeerde voelde het als een strakke riem om mijn ribbenkast heen. Gebeurde terwijl ik op mijn werk een rapport zat te tikken.

Meeste rare dingen gaan vanzelf over, dus dacht ik, ga naar buiten lekker even lopen, gaat het wel weg. Maar het werd niet minder en lopen en praten ging niet lekker. Terug op kantoor werd de benauwdheid erger, dus om half drie gebeld met het ziekenhuis of dit een bekende zwangerschapskwaal is (sta daar onder begeleiding). Of ik kon langskomen en het liefst gelijk. Ja hoor. Dus afgesloten en hijgend en wel afgemeld bij mijn werkgever. Op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen zijn ze met allerlei onderzoeken aan de slag gegaan. Ik heb een hartfilmpje gehad, bloed onderzoek, zowel uit de elleboogholte als uit mijn polsen en die laatste waren best naar, ct scan, rontgenfoto's en nog een aantal testen die ik niet heb onthouden. Ze waren bang voor een longembolie en zijn ook prefentief begonnen met bloedverdunners. Verder steeds aan de ctg om de hartslag van mijn zoontje te checken.

Gisterenavond de uitslagen gekregen. Ze hebben helemaal niets kunnen vinden. Ik heb een enorme APK gehad en alles is goed. Zelfs mijn suikertest was goed. Ze hebben dus geen idee waar de benauwdheid vandaan komt. Ik hoefde in ieder geval niet nog een nacht te blijven en heb vannacht lekker in mijn eigen bedje geslapen.

Nu moet ik het rustig aan doen. Heeeeel rustig aan. Maar ook weer niet stil zitten, dat is niet goed voor je lichaam. Dus, de trap op? Neem een paar treden, kijk hoe je lichaam reageert, neem de volgende paar treden en zo ver verder. Boodschappen doen? Even niet. Ga maar eerst heel rustig een rondje lopen voor je gaat tillen. Oftewel. Ik mag alles maar zal overal eindeloos over doen. Milena heeft vannacht bij mijn zus gelogeerd dus zo ver lukt het wel. Ben benieuwd hoe het gaat als ze er straks weer is. Hoop dat ze een beetje begrip heeft, al is ze zover heel lief voor me.

En mochten de klachten erger worden, dan ga ik weer naar het ziekenhuis. En gaan ze bedenken wat ze nu weer met me moeten.

Rare dagen zo en nu heel rustig aan!

Liefs.