Toch een postnatale depressie??

Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen , heb het maar even onder baby geplaatst omdat het we baby gerelateerd is.
Ik vraag me echt af of dit normaal is? Ik huil zoveel, ik heb goede dagen hoor en dan heb ik weer heel kort het gevoel dat ik het allemaal nog wel kan handelen.
Alleen vandaag was weer zo’n dag, het blijft nog steeds ellende met het slapen van onze kleine meid , ze blijft enorm onrustig , is met vlagen wel tevreden maar lijkt ook steeds vaker ontevreden te zijn.
Pfff heb wel zo hard gejankt vanavond dat ik me inmiddels leeg voel ofzo?
Mijn energie level is naar een dieptepunt gezakt ...

Ik moet wel zeggen dat ze veel huilt , althans dat vindt ik wel.
Bijna dagelijks wel 2 a 3 uur, zelfs op schoot nemen, troosten etc werkt dan niet.
Bijan dagelijks krijst ze ook.

Elke dag weer vraag ik me af, is het mijn gevoel wat het zo heftig maakt of huilt ze inderdaad zoveel, in combinatie met het slechte slapen van haar dat ik het daarom bijna niet trek.

Ik herken dit totaal niet van mezelf , ik heb in mijn jeugd al zoveel ellende meegemaakt , mij kreeg niemand kapot.

Maar nu, op sommige dagen denk ik echt , hoe moet dit nog langer?
Ik smeek mijn dochter soms om mij even wat rust te gunnen .
Gisteravond ben ik naar de bioscoop geweest, wat een verademing , even niks!
Al mis ik haar wel enorm hoor!

Nu is ons meisje notabene ook nog verkouden, wat een ellende , vindt het zonder dat al bijna niet te doen, laat staan nu.

Ik ben inmiddels al vele gesprekken met het cb en ha verder over haar enorme onrust, helaas hebben we nog steeds niet gevonden waardoor zij rustiger wordt.
Toen ik nog zwanger was zag ik mezelf al heerlijk dagelijks dingen ondernemen met die kleine meid, ook dat gaat bijna niet want ze slaapt nooit in de wagen .
Dus tja dan kies ik uiteraard voor het welzijn van mijn kind en blijf ik maar binnen en onderneem de zoveelste poging om haar in slaap te krijgen.

Ze is bijna 14 weken en door haar enorme onrust zit er qua voeding totaal geen ritme in, heel eerlijk ben ik ook bang dat dat voorlopig ook nog niet gaat gebeuren..
laat ik nu net van regelmaat houden, ook weer zoiets.

Wat is het toch? Is dit het ontzwangeren of ga ik richting een postnatale depressie, wat een ellende zeg..
Neemt niet weg dat ik zielsveel van ons meisje hou!

Sorry voor dit onsamenhangende verhaal..

1026 x gelezen, 0

In Baby

reacties (0)


  • FemmalynMaeveFlynn

    Kan het misschien ook zijn dat je een traumatische bevalling hebt gehad?

  • Ess88

    Het was vindt ik wel zeker een hele heftige bevalling met veel complicaties , uiteindelijk ook nog een week met baby in het ziekenhuis moeten blijven.

  • FemmalynMaeveFlynn

    Bij mijn oudste heb ik dat ook gehad, en het was 8 maanden later en ik huilde nog iedere dag, toen heb ik traumatherapie gekregen

    EMDR en dat heeft mij enorm geholpen, misschien is zoiets wat voor jou?

  • Vayenn

    Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal.

    Onze 2e dochter was ook zo enorm ontrustig. Ze huilde ook dag en nacht, 9 tot 13 uur per dag huilde/krijste ze. Ik had ook geen rust, geen tijd om bij te tanken en ik had nog een meisje rondlopen van net 2 jaar oud die ook haar aandacht wilde.

    We liepen over al met haar, bij de HA, bij de ostheopaat, in het ziekenhuis. Maar niemand wist wat ons meisje mankeerde. In het ziekenhuis zeiden ze dat ze gefrustreerd was omdat ze meer wilde dan dat ze kon. Daar kon ik wel iets van begrijpen, maar dat was het niet alleen. Want je hoorde ook de pijn in haar gekrijs. Ons meisje had ook enorm veel pijn.

    En dat bleek achteraf, met 11 maanden ben ik bij een kinderfysio terecht gekomen en die constateerde Kiss syndroom bij haar en inmiddels wisten we ook dat ze steeds dubbele oorontstekingen had. Ze moest eerst 1 jaar zijn voordat ze een operatie mocht ondergaan. Dus met 13 maanden is ze gelijk geopereerd en in combinatie met de fysio die ze kreeg knapte ze op. Toen ze 1,5 jaar oud was kon ik eindelijk volmondig ja zeggen als iemand vroeg of het goed met me ging.

    Ik heb toen zij 6-7 maanden oud was aan de bel getrokken bij de HA voor mezelf want ik zag het ook niet meer zitten. Was de hele dag aan het janken, boos en gefrustreerd. De HA was heel blij dat ik naar hem toe was gekomen en gaf mij meteen een verwijsbriefje voor de psycholoog. Postnatale depressie hebben we het nooit genoemd, maar ik zat er volgens mij niet ver vanaf.

    Dus ga alsjeblief naar je HA toe en bespreek je gevoelens met hem/haar. En neem de hulp die je krijgt aan.

    Het is een hel als je kindje, waar je zielsveel van houd, zo enorm huilt/krijst. Daar gaat een mens aan onderdoor.

    Ik ben nu zwanger van de 3e, onze dochter die zo huilde is nu 6,5 als de baby geboren word, en wij hebben niet voor niets zo lang gewacht met een 3e. Want je zou er zowat een trauma aan over houden. Ik heb nu nog steeds de angst dat ons kindje weer zo zal huilen.

    Maar de vk en de HA zijn daarvan op de hoogte en grijpen meteen in als dit het geval mocht zijn.

    Heel veel sterkte met je meisje, ik weet hoe zwaar je het hebt.

  • Ess88

    Jeetje zeg, diep respect voor jou! Ik vindt een paar uur per dag huilen/krijsen al veel laat staan in jullie situatie toen.

    Wat vreselijk moet dat zijn geweest , dat gevoel dat je zeker weet dat er iets mis is.. vervolgens pas maanden later er achter komen wat er aan de hand was.

    Och ja dat stukje over je baby is gefrustreerd en wil al meer als ze kan heb ik ook al heel vaak gehoord.

    Ik weet soms gewoon niet meer wat er is , ze huilt te pas en te onpas .

    Mag ik vragen hoe ze zo aan de diagnose Kiss kwamen?

    Toevallig vertelde een vriendin van mij hierover , zij herkende wat in mijn verhaal.

    Knap hoor nog een derde kindje !

    Ik ben nu heel stellig , nooit geen tweede, maar goed wie weet wordt het over enkele maanden beter.. en ga ik er anders over denken.

    We gaan het beleven..

  • Vayenn

    Ik vraag mezelf nog wel eens af hoe we het in godsnaam hebben volgehouden al die tijd😅.

    Ik ben tegen de zin van het ziekenhuis toch naar een kinderfysio gestapt, het ziekenhuis zei dat het zonde van mijn tijd was. En de fysio heeft haar lichaampje onderzocht en haar nek zat helemaal bekneld. Onze dochter heeft ook zo gegild tijdens de eerste behandeling! En ik stond er hulpeloos naast mee te janken.

    Toen wij weer naar huis waren zijn er zelfs collega’s bij de desbetreffende fysio wezen vragen wat ze net in hemelsnaam had gedaan? Ze vroegen zelfs (voor de grap) of ze net een kind vermoord had! Omdat onze dochter zo gilde.

    Maar toen ik eenmaal thuis was sliep ons meisje, en dat alleen was al zeldzaam, maar ze sliep ineens 2,5 uur achter elkaar!!! Dat ik zelfs nog meerdere malen bij haar ben wezen kijken en voelen of ze nog ademde. Normaal sliep ze, als ik geluk had, 2x een half uur overdag.

    Je zou het eens kunnen overwegen om langs te gaan bij zo’n fysio. Ik probeerde op het laatst ook alles. Ik dacht toentertijd maar zo: erger dan dit kan het niet worden.

    En ja ik begrijp jouw gevoel ook volkomen! Zo dacht ik ook na mijn 2e dochter; NOOIT MEER!

    Maar toch, na een aantal jaren begon het toch wel weer te kriebelen. Mijn man had er langer voor nodig om bij te draaien. Maar vorig jaar, toen ik zowat de hoop op nog een kindje had opgegeven, zei hij ineens uit het niets: ik zou je nog wel een keertje met een mooie zwangere buik willen zien. Dat was vorig jaar voorjaar. Daarna nog vele gesprekken met hem erover gehad hoe hij er nu tegenover stond, of hij het risico wilde nemen nog een keer een huilbaby te treffen etc etc. Want ik wilde zeker weten dat hij er ook voor de volle 100% achter stond, en het niet alleen voor mij deed. Daarna besloten we in het nieuwe jaar te stoppen met anticonceptie.

    Dus je gedachte over evt een 2e kunnen nog veranderen. Maar dat zal ongetwijfeld een aantal jaren duren. En gun jezelf die tijd ook. Het is een verwerkingsproces.

  • mybelovedkids

    Het lijkt wel of ik mijn eigen verhaal lees. Zoontje is nu bijna 8 maanden maar rond de leeftijd van jouw dochter was het op z'n ergst idd (liep ik op mijn tandvlees en was bang met elke kik die hij gaf dat hij weer zou beginnen met huilen). Ons bed, draagdoek, box, kinderwagen of auto was een no-go voor hem. Nu sinds een week of 3 een tevreden en blije baby die ook slaapjes langer dan 45 minuten kan doen. Hij kan sinds kort ook tijgeren en aandacht trekken door 'èh' te roepen of 'mummma' en soms ook 'bwabwa'... en het lijkt hem wel een soort rust te geven!

    Ik hoop voor je dat het gauw over gaat want het is ontzettend zwaar!

  • Ess88

    Wat heerlijk dat het nu eindelijk beter gaat,👍 maar wat heeft dat lang geduurd zeg voordat je zoontje wat meer rust kreeg.

    Ons meisje valt eindelijk na een lange dag in slaap , tijden wisselen enorm .

    Voordat ze zich over geeft aan de slaap zijn we meestal anderhalf uur krijsen verder .

    Enige wat een beetje helpt is lopen , maar zodra we haar neerleggen is het huilen geblazen.

    Als een draagzak nou de uitkomst zou zijn, maar helaas , ze pikt dat niet en wordt woest.

    God zij dank slaapt ze s nachts nog wel redelijk goed.

    Ik hoop met je mee dat het snel beter wordt , dit is echt vreselijk en het stomme is dat ik dus ook vaak aan mezelf twijfel zo van joh, hoort dit er nou gewoon bij en moet ik mezelf niet zo aanstellen..

  • mybelovedkids

    Dat 's nachts goed/beter slapen was hier ook zo idd maar waarschijnlijk was hij zó doodop dat hij niet anders kon.

    Heb je met lopen en neerleggen al geprobeerd te wachten tot ze een soort van "zuchtje" doet? Dan is ze totaal ontspannen nl. Bij ons zoontje hielp dat wel een tijdje met niet wakker worden bij het wegleggen maar hoe ouder hij werd hoe minder vaak hij daar in trapte.

    Niet meer twijfelen hoor, je doet alles wat je kunt! Op een gegeven moment gaan jullie trucjes vinden die voor jullie goed werken. Altijd op je gevoel blijven afgaan, die zit er zelden naast.

    Gelukkig begint die van mij nu zowaar een ritme te krijgen en kan ik hem 9 van de 10 keer gewoon lekker in bed leggen als hij moe is, nu jullie dochtertje nog! 🤞🍀

  • Nog-even!

    Zwaar zeg! Ik kan niet oordelen over of iets een depressie heet, maar wat ik zo lees ben je in iedergeval oververmoeid en daar kan je gevoelsleven goed van op de kop staan.... Misschien kun je eens met je huisarts over jezelf gaan praten, je vermoeidheid, emoties, om samen te zoeken naar hulp in jouw situatie? Heel veel sterkte! Probeer goed voor jezelf te zorgen!

  • Ess88

    Het is ook zo wisselend , zoals vandaag voel ik me best ok , al baal ik wel weer van het feit dat ik weer de hele dag binnen zit omdat onze dochter verkouden is.

    Muren komen dan echt op me af.

  • sannnnie

    Ik heb had ook gevoel en gepraat met huisarts en die heeft me door verwezen naar een psycholoog daar ga ik 4 dec voor het eerst heen

  • Ess88

    Wat goed van je! Hopelijk gaat het je helpen!

  • sannnnie

    Hoop het ook en hoop dat jij ook snel er over heen bent