Ze is geboren

Eindelijk is onze dochter dan geboren. Even een week terug. Maandag 7 mei had ik een controle bij de gynaecoloog. De baby werd zwaar geschat en ook ik hield vocht vast. Ik heb gevraagd naar de mogelijkheid tot inleiden. De gynaecoloog gaf aan dat dit eigenlijk pas was vanaf 41 weken maar gezien mijn eigen medische situatie mocht dit eerder. We hadden de hoop dat het alsnog spontaan zou gebeuren. Vrijdag 11 mei hadden we weer een controle. Manlief was mee. De gynaecoloog had weer gekeken of er ontsluiting was, maar het zat nog potdicht. De gynaecoloog gaf aan dat wanneer wij dit wilde, we dat weekend ingeleid konden worden. Zaterdag moesten we dan ook naar de verloskamers bellen of er plek was. Helaas was dat niet gelijk het geval, maar om 12 uur was dat er wel. Zo zaten we om half 1 in het ziekenhuis. Eerst werd er een CTG gemaakt. De baby maakte het nog goed, daarna werd er een ballon geplaatst. Niet heel fijn, maar te doen, en toen was het wachten. We kregen een kamer op de kraamafdeling. Omdat er nog niks gebeurde is manlief thuis gaan slapen, wat voor onze dochter heel fijn was. De volgende ochtend 13 mei, kwam de verloskundige kijken of het ballontje wat gedaan had. Gelukkig had ik toen 2 a 3 cm ontsluiting en kon ik ingeleid worden. Ik heb manlief gebeld en die kwam eraan. Het was echter heel druk op de verloskamers, dus we moesten wachten tot er plek was. Om 2 uur was ik het wel zat, het wachten. Om half 3 mochten we dan eindelijk naar de verloskamers. We kregen verloskamer 3 toegewezen. Eerst moest er infuus worden geplaatst. Dit lukte pas na de derde poging. De verloskundige ging proberen om een elektrode te plaatsen op het hoofdje van de baby, dat wilde niet echt lukken. Of nouja, de verpleegkundige had de verkeerde stekker eruit getrokken waardoor er niks werd geregistreed. Hier kwamen ze pas na de derde poging achter. Ondertussen was dat allemaal niet pijnloos, maar daarna konden ze de vliezen breken. Het vruchtwater was mooi helder. Via het infuus werden de weeënopwekkers gestart. Ze begonnen bij 6 en elk half uur kwam er 6 mg bij. Bij 24 mg kwamen de weeën best snel, met een tussenpozen van een minuut. Er werd besloten om terug te gaan naar 18 en uiteindelijk uit, dit gezien het feit dat bij de eerste bevalling ik een weeënstorm had. Mijn lichaam pakte vrij snel de weeën zelf op. Ik wilde eigenlijk geen pijnstilling, maar de verloskundige stelde toch een morfinepomp voor. Ik wilde dit eigenlijk niet omdat ik bang was alles te missen. De verloskundige gaf aan dat ze de laagste dosis zouden geven, maar een ruggenprik wilde ze liever niet omdat dit de vorige keer ook niet werkte. Na het pompje kreeg ik wat meer rust en kon ik de weeën goed opvangen terwijl ik bij manlief hing. Tegen half 10 kwamen de weeën door het pompje heen en kreeg ik ook het gevoel dat ik continu moest plassen. Ik had toen 8 a 9 cm ontsluiting. Ze hebben de pijnstilling nog verhoogd maar dat hielp niet meer. Ik kreeg persdrang. Een gevoel dat ik niet tegen kon houden. Ik moest persen, maar het voelde alsof mijn stuitje ging breken. De verloskundige was nog aan de telefoon en dus niet in de kamer. Ik kon niks anders dan mee persen. De verloskundige werd gehaald en ik mocht gaan persen, maar ik durfde niet. De pijn en het idee dat mijn stuitje ging breken hielden mij tegen. De verloskundige gaf aan dat ik echt moest persen. Door mijn eigen pijn heb ik manlief helaas gebeten, en kreeg ik op mijn verloskundige op mijn kop. Gelukkig heb ik niet hard gebeten en is er niks te zien. Uiteindelijk kreeg ik de knop om dat ik hoe dan ook moest persen, alleen zo kon ik van de pijn afkomen. Na een half uur persen is onze dochter om 22:38 uur geboren met een gewicht van 4565 gram en 53 cm groot. Ze heeft op het einde stress gehad en kwam dan ook poepend ter wereld. Haar navelstreng zat om haar nek en been heen en haar schouders kwam er lastig uit. Ze huilde wel gelijk en haar score was 9. Ze mocht gelukkig gelijk bij mij liggen. Na een paar minuten moest de placenta komen, maar die wilde niet. Ik kreeg toen een prik in mijn been, maar wilde onder geen beding onder narcose. De verpleegkundige heeft toen op mijn buik zitten drukken zodat de placenta eruit kon. Uiteindelijk is dit gelukt, maar is er een vlies achter gebleven. Hier moet ik op letten en zodra ik pijn krijg moet ik bellen. Het vermoeden is dat ik ondanks een goede suikertest toch diabetes heb gehad in de zwangerschap. Dit kan heel fijntjes aanwezig zijn. Door het gewicht moest onze dochter 24 uur blijven om geprikt te worden en ik moest sowieso 48 uur ter observatie blijven. Manlief kon gelukkig blijven slapen. De baby heeft het heel goed gedaan. De borstvoeding loopt goed, alleen heb ik mijn twijfels of ik het wil blijven geven. Omdat het met mij ook heel goed ging mochten we vandaag al naar huis. Onze oudste dochter is heel trots en ook heel lief voor haar zusje. Nu zijn we heerlijk thuis. Manlief heeft mij heel goed gesteund.