Morgen een jaar geleden stapte we in een rollercoaster

Sinds we in september zitten gaan mijn gedachte steeds naar vorig jaar. Morgen een jaar geleden stapte we noodgedwongen in een rollercoaster waar de uitslag onzeker van was. In de avond bracht ik mijn dochter naar bed. Toen ze na een half uur mij huilend riep en ik bij haar keek, kreeg ik een enorme schok. Ik zie regelmatig het beeld voor mij en de paniek die ik bij mij voelde opkomen. Ik kon heel helder denken dus ben geijk gaan schakelen. Half uur later zaten we bij de hap en een uur daarna zaten we op de eerste hulp in het ziekenhuis. Met een voorlopige diagnose mochten we naar huis maar de volgende dag moesten we bellen. Dit deden we, ondertussen was er contact geweest met het UMCG, en aangezien de situatie niet was verbeterd, werd onze dochter geopereerd. De chirurg gaf na afloop gelijk aan dat het ging om een poliep en dat de uitslag niet zeker was. Het ging naar de patholoog. Na enige tijd kregen we gelukkig te horen dat het om een onschuldig poliep ging. Heel even hebben ze gedacht aan een bepaald syndroom. Dit zou verstrekkende en verschrikkelijke gevolgen kunnen hebben. Nu het een jaar later is merk ik dat ik er nog wel eens moeite mee heb. Mijn dochter was toen 4 jaar, maar zij herinnert het zich ook nog. Gelukkig heeft zij er geen traum of dergelijke aan overgehouden. Ik daarentegen heb toen met angst geleefd om haar kwijt te raken. Dat gevoel is verschrikkelijk. Ze is nu 5 en het gaat goed met haar. Ze ontwikkeld zich prima.