En weer belabberd

Weer even de disclaimer: als je positieve blogs wilt lezen, deze voorbij gaan ;)

Ik ben morgen 30 weken en sinds 4 nachten slaap ik bijzonder slecht.
Ik heb last van rugpijn. Begon laag met acute pijnscheuten in de nacht. Mijn partner en ik zijn van kant gewisseld en nu is die acute pijn verminderd.
Maar echt slapen doe ik nog niet. De rugpijn zit ook hoog en het brandend maagzuur helpt niet mee. Daarnaast ben ik echt heel kortademig en snurk ik vaker en daar word ik gewoon zelf wakker van.
Soms lig ik een paar uur te woelen en plafond te staren. Te piekeren over zaken die helemaal niet spelen of onbenullig zijn en ik heb zulke nare enge dromen...

Vannacht droomde ik dat ik in bad wilde gaan en we daar een verwarmingsapparaat hadden die in het stopcontact zat en die werd nat. Ik wilde hem uitzetten maar mocht geen schok krijgen. Opeens stond ik zelf in water en viel dat ding
Zo in het bad, niet mijn kant op maar de stroom ging er overal af en ik was me rot geschrokken, want wat als het mijn kant op was gevallen? In mijn droom kon ik niet stoppen met huilen. Zelfs de troost van mijn moeder en partner hielp niet.

Ik heb dit soort dromen dus vaker, ook dat ik dingen doe en dan vergeet dat ik zwanger ben of dingen niet kan doen in leven en dood situaties omdat ik zwanger ben. Omdat ik er fysiek niet meer toe in staat ben, gezien mijn buik en slappe gevoel in mijn lijf.
Ik droom ook over mijn werk, dat het belachelijk word gevonden dat ik niet kan werken als ik zo ontzettend moe ben en ik word ontslagen. En vandaag heb ik dit op werk besproken (niet de droom, maar dat ik qua uren een stap terug moet doen) en dit werd zeer goed opgepakt.
Een hele opluchting, maar voelt nog steeds als falen en ik denk dat dat in mijn dromen de lijdende draad is.

Ik kan mijn energie dus niet opladen met kwalitatief goed slapen. De leuke dingen die ik deed, kan ik fysiek niet meer doen. Ik doe nog aan zwemmen een uur per week en wandel, maar dat is het.
En ik deed zo veel meer! Even boodschappen doen en ik ben weer op. Vk had geen tips anders dan overdag meer rusten, fysio proberen en paracetamol slikken voor slapen gaan (geen optie voor mij, 1 werkt niet voldoende, 2 kan slecht zijn voor baby voor langere tijd, 3 krijg er enorm brandend maagzuur van)

Ik slaap al met voedingskussen en met avondritueel. Ik heb geen telefoon meer of scherm een half uur tot uur voor ik ga slapen, ik lees een boekje.
Het inslapen is meestal niet het probleem. Vooral na een warme douche lukt dat prima. Het is die nachtelijke wakker zijn momenten. Die dromen, dat piekeren en cirkel gedachtes, de bewegingen van ons kleine jongetje in mij, soms te koud, te warm, plassen, niet in staat de ademhalingsoefeningen te doen omdat de ademhaling zo hoog zit, echt benauwd hebben, hartkloppingen en soms zelfs misselijk.

Ook fysio oefeningen die ik al kende voor de zwangerschap doe ik elke dag, maar zonder massages en kraken, lijkt het niets te helpen.
Als je vk dan ook nog zegt je zult iets moeten vinden want je moet nog wel 10 weken of meer... Jemig. Dat is dus waarom ik bel. Dit is een negatieve spiraal waar ik zelf niet uitkom en die ook weer mentaal invloed heeft.
Ik ben ook elke dag wel aan het huilen. De hele remming en mezelf kunnen beheersen qua emoties is gewoon weggevallen, niet alleen door hormonen. Voornamelijk slaaptekort.

Nou dat was het weer! Even mijn hart gelucht en we gaan we door met sterk zijn en doorbijten en wachten. Ik tel de dagen nu echt af. Hij moet nog even blijven zitten uiteraard, maar hij mag er wel echt uit, zodat ik als ik snachts wakker word, weet dat het is om hem te voeden of te troosten en niet om half in paniek naar het plafond te liggen staren...