Rijpen / primen dag 3

Dag 3

Toen de paniek eenmaal toesloeg werd de ademhalingstechnieken moeilijker. Ik begon oergeluiden te maken en ik had mijn partner en de verpleegkundige nodig om mijzelf enigszins overeind te houden.
Ik viel in slaap tussen de weeën door, waardoor bewegen niet meer zo goed mogelijk was. Mijn partner heeft me heel vaak op moeten vangen.

Op een gegeven moment riep ik dat ik een ruggenprik wilde. Ik hoorde de nadelen/risico's nauwelijks, zei ja dat ik ze begreep en toen werd er het een en ander geregeld. Gelukkig kwam binnen een half uur de melding dat ik al terecht kon.
Dit proces heb ik nauwelijks mee gekregen, ik zakte de hele tijd weg in slaap en ik 'zag' niets meer, beelden kwamen nauwelijks binnen. Ik voelde dat me een ziekenhuis jas werd aangedaan, ik voelde het bed bewegen alle kanten op, ik hoorde mijn partner mee gaan, maar ik weet verder weinig van deze rit.
Het eerste wat ik weer zag was blauwe gordijnen, een strenge assistente die mij toesprak met instructies en dat ik echt even moest luisteren en mijn partner in een heel pak. Hij ving mij op terwijl ik voorover moest buigen voor de anesthesioloog. Hij zei iets over dat hij het warm had. Schijnbaar heb ik nog iets gezegd tussen mijn weeën en oerkreten door over de hartkloppingen die zij registreerden bij mij. Had ik al de hele zwangerschap. Weet ik ook niets meer van.

De pijn van de weeën was zo heftig dat ik helemaal niets voelde van de ruggenprik. Toen hij ingebracht was, voelde ik al vrij snel rechts de werking in mijn onderlijf. De rugweeen waren nu alleen links nog voelbaar, maar ik kreeg weer lucht, wegademen lukte weer en ik zag weer wat meer van mijn omgeving. Ik werd gekoppeld aan allerlei apparatuur weer mee genomen door de recovery heen naar het hok waar mijn partner zich weer uit het pak heeft gehesen. Vervolgens registreerde ik de gang en de lift op weg naar de verloskamer.
Toen ik daar weer lag, ben ik voor 2,5 uur in slaap geweest. Tot de weeën nog heftiger waren en erdoorheen kwamen. Ik kreeg iets een hogere dosis maar ook een klein beetje oxytocine. Ze hebben me uitgelegd waarom, maar ik heb het niet onthouden. Ze toucheerden opnieuw en ik bleek ineens 4 cm verder te zijn. Al 8 cm!
Mijn partner zei dat hij gelezen had dat er 2 personen bij mochten zijn. De verloskundige gaf aan dat dit klopte. Ik heb snel mijn moeder gebeld, zij wilde er ook graag bij zijn. Ze heeft mijn broertje geregeld om te rijden en voor ik het wist (het leek een paar minuten later) stond ze in de kamer.
Op dat moment had ik net 9 cm, er zat nog een laatste randje. Dit was rond 5 uur half 6.
Ik voelde de weeën veranderen, ik kreeg ontzettende druk op mijn stuitje. Het gevoel te moeten poepen niet direct, dus ik zei niets en ademde ze weg. Heel af en toe probeerd ik eens te persen, maar het voelde alsof ik daarmee iets kapot maakte. Op een gegeven moment riep ik dat ik echt moest poepen. Iedereen kwam om het bed heen staan. Ik werd gecontroleerd en de laatste mm werden door de vk weggeduwd. Ik mocht gaan persen. Het duurde even voor ik besefte waar ik naar toe moest persen, hoe veel kracht daarvoor nodig was en ondertussen was ik compleet kwijt waarom ik deze weeën onderging.
De ruggenprik werd uitgezet, zodat ik de weeën beter kon voelen. Ik moest inademen vasthouden en duwen naar haar vingers. En dat drie of vier keer per perswee. Ik raakte in paniek toen dit me niet lukte. Ik was compleet uitgeput en op deze manier ademen vergde erg veel van mij. Ik ging heel hard hyperventileren. Ik dacht dat ik het niet kon en hij er nooit uit zou komen. Ik knuffelde tussendoor met mijn partner. Mijn moeder en hij hielden elk een been vast want ik had de kracht niet, ook door de ruggenprik. Mijn rechterbeen was zo erg opgezwollen door vochtophoping, dat ik hem niet voelde.
Ik voelde me helemaal niet lekker. Afwisselend op mijn rug en op mijn zij perste ik zo goed als ik kon,maar het leek alsof wr geen vooruitgang was. Iedereen verzekerde me van wel. Ik kreeg een spiegel erbij (de vk richtte hem alleen telkens verkeerd). Ik zag een beetje haar en een stukje hoofd. Ik durfde het niet aan te raken. Ik geloofde het nog niet echt. Na zo'n uur of anderhalf persen gingen we naar de baarkruk. Toen ik daar eenmaal zat kon ik de voortgang met de spiegel beter zien en ik zag hem met persen naar beneden komen. Ik raakte minder snel in paniek, maar alsnog duurde het me erg lang. De vk kon geen houding vinden en de ctg voor de baby registreerde het niet goed meer. De vk zei dat ik terug in bed moest, want de baby moest telkens gemonitoord worden.
Mijn moeder heeft achteraf gezegd dat ze vroeg waarom er niet een plakkertje op het hoofdje kon, maar de vk had daar geen antwoord op gegeven. Ik ben dus met het hoofd er voor een kwart uit terug op bed gegaan en ik kan je zeggen, dat deed helse pijn. Ik heb het uitgeschreeuwd. En ik dacht dat dat erg was. Ik moest daarna eerst op mijn rechterzij en toen op mijn rug persen, en de vk ging rondjes langs mijn schaamlippen om de opening groter te maken. Toen het hoofdje eruit floepte, schreeuwde ik het opnieuw uit. Het was alsof er met een mes van achter naar voren door mijn vagina werd gegaan.

In het moment erna zonder perswee, zag ik in de spiegel het hoofdje van mijn baby. Ik was zo ontzettend verbaasd! Ik kon hetnet geloven dat het echt was. Alsof ik opeens van niet zwanger naar daar barend op bed was gegaan. Ik keek iedereen aan en iemand zei raak maar aan. Ik heb zijn hoofdje aangeraakt en voelde haartjes. Alsof mijn lichaam hierop wachtte kwam er weer een hele heftige perswee. Ik gaf 4xal mijn kracht en de vk zei dat er nog maximaal 2x een perswee hoefde te komen en ik hem er dan uit zou hebben.
Dat motiveerde enorm en met twee persweeën was hij dan uiteindelijk uit mij gevlogen. Ik weet nog dat het voelde alsof ik leegliep.

Hij werd blauwpaars en slap op mijn buik gelegd. Ik vroeg of hij toch nog wel leefde, want ik voelde me zo schuldig dat hij er zo uitkwam doordat ik niet goed kon blijven ademhalen. Ze verzekerden mij dat zijn hartslag sterk was. Hij moest even bijkomen net als ik. De navelstreng kon uitkloppen en wij ontmoeten elkaar na enkele minuten voor het eerst. We wreven aan alle kanten en langzaam voelde ik hem krachtiger worden. Mijn moeder maakte fotos en een filmpje en na een kwartier mocht ik nog een beetje persen voor de placenta. Dat voelde weer alsof ik leegliep. De placenta werd gecheckt. Deze was gelukkig intact en we hebben er wat foto's van kunnen maken. Mijn partner knipte de navelstreng door en toen was onze jongen echt zijn eigen leven gestart.
Ik werd gehecht, was op 3 plekken uitgescheurd, en ze diende verdoving toe, maar ik voelde elke keer als ze mijn huid in ging het steken en de beweging van de draad erdoorheen. Mijn partner nam onze zoon even huid op huid in de stoel. Hij begon erg met zijn hoofdje te bewegen en bleek al een krachtige nek te hebben. Helaas hadden we niet zo snel door dat dit het zoekreflex was naar de borst en er was een wisseling van dienst, waardoor niemand ons liet zien hoe de baby aangelegd kon worden. Nadat ik was gehecht waren we even alleen met zijn 3. Mijn moeder was naar mijn broertje en vader die beneden zaten te wachten.