Kraamweken

Dag 4

Onze jongen bleek een gewicht te hebben van 4230 gram. Een flinke jongen voor een eerste keer!

Hij is om 2 voor 8 's avonds geboren en de diensten wisselden net in het ziekenhuis. Het personeel ging ook nog eten.
Ik vind het jammer dat we daardoor het eerste aanlegmoment met de baby gemist hebben. We herkenden het niet op dat moment. Mijn man en ik waren te vol van het moment en alle indrukken.

Mijn vader en broertje kwamen nog even binnengelopen met een ballon. Ze zagen er super blij uit en vertrokken na een paar minuten weer toen ze zagen dat alles goed was. Ze waren pas laat geïnformeerd door mijn moeder. Het ziekenhuispersoneel wilde ze niets zeggen en ze hadden al die tijd in spanning zitten wachten.
Daarna gingen zij langs ons huis om alvast de katten te verzorgen, zodat we straks bij thuiskomst in 1 keer naar bed konden.
Er kwam iemand langs om te vragen of ik al geplast had. Het was rond 11 uur en ik zei van niet. Mijn man zei drink maar wat meer water. Zo gezegd zo gedaan en ik werd geholpen om ook even te douchen.
Opgefrist maar zonder succes om te plassen terug op bed gegaan. We moesten dus nog blijven.
Uiteindelijk ging mijn partner alvast de spullen in de auto doen en regelen dat de auto voor de deur kon staan. De rolstoel voor mij werd vast gepakt.
Rond half 1 kon ik dan eindelijk met veel moeite voelen dat ik plaste.
De verpleegkundige die mij hielp vroeg ik mij voor te doen hoe ik de baby kon aanleggen. Dit lukte niet goed, blijkbaar staken mijn tepels niet ver genoeg naar voren.
Hij heeft twee keer een beetje gehapt en toen zei ze dat ik dit thuis gewoon door moest blijven proberen. Mijn partner was terug en nam mij mee. Ik had Brenn in de maxi cosi op schoot en de ballon tussen mijn voeten. Hij waaide de hele tijd tegen onze zoon dus ik probeerde alles vast te houden. Het was best zwaar en elke hobbel deed mij pijn. De bewaker zwaaide nog en ik zwaaide trots terug.
Op dat moment wist ik nog niet dat ik een gigantisch koekoeksnest aan klittend haar op mijn hoofd had haha
Eenmaal buiten was de grootste uitdaging hoe ik in en uit de auto kwam. Mijn stuitje deed al erg pijn. Op de een of andere manier was het gelukt.

Mijn partner had de kraamzorg gebeld en deze was rond half 3 gearriveerd. Onze zoon bleek onder de 36,5 graden te zijn en werd huid op huid met mij gelegd.
Ieder half uur kwam ze opnieuw meten, maar het steeg niet. Ik maakte me zorgen, riep dat ik het heel koud had en zo moe was, dat ze mijn partner het beter konden laten doen.
Daarna was hij zo op temperatuur. De kraamverzorgster ging rond 5 uur weg en de kraamverzorgster van de volgende dag zou er om 9 uur zijn.
Uiteraard waren we allemaal in heel diepe slaap, dus toen ik wakker schrok bleek ze al voor de deur te hebben gestaan, gelukkig zat ze nog in de auto en mijn partner liet haar binnen.
Toen begon de grote leercurve en mijn enorme stuitpijn pas echt.

Zonder onze kraamverzorgster had ik de borstvoeding niet op gang gekregen en niet in stand kunnen houden. Ze heeft echt alles uit de kast gehaald, mijn partner een kolfmachine laten huren en mij liggend aanleggen geleerd.
Helaas kreeg ik al snel een tepelkloof en moest ik met hoedjes gaan voeden. Onze zoon moest even wennen, maar daarna deed hij het prima. We hebben de eerste twee dagen wel bijgevoed met nutrilon, anders viel hij te veel af.
Hij kreeg er elke keer enorme huilbuien van, dus ik wilde perse doorzetten met borstvoeding. Ik ben zelf gevoelig voor lactose en vermoed dat hij dat ook is.

Ik heb diverse malen echt in tranen gezeten omdat ik zo graag voor Brenn wilde zorgen, maar fysiek nauwelijks voor mezelf kon zorgen. Niet bepaald een roze wolk. Ik had drie scheuren en een zweer, hierdoor moest ik elke keer onder de douche plassen. En ik ging nogal vaak.
Vervolgens was mijn rechterborst helemaal opgezwollen met knobbels en schijven. Er kwam een lactatiekundige langs en ik moest een bepaald ander regime aanhouden en gelijk alle twee de borsten volledig leegkolven. De rechterborst zat op het randje van ontsteken. Het deed ondanks de pijnstilling echt vreselijk pijn.
Ik kon daarnaast soja pillen gaan slikken, lecithine wat ervoor zorgt dat de melk die stroperig was geworden en niet goed wou loskomen, wat wateriger werd. Na elke keer die borst te hebben gegeven moest ik de knobbels nog verder wegmasseren tijdens het kolven.
De verloskundige kwam ook de hechtingen verwijderen, ik was schijnbaar niet goed gehecht of ze hielden gewoon slecht, het lag iig weer open. En zo kwakkelde ik verder. Ik kreeg een schimmeltje bij mijn mondhoek, daar weer medicatie voor. Ik was zo bezig met alles voor mezelf, tussendoor nog borstvoeding geven en de regeldagen/nachten overleven, dat ik maar sporadisch genoot van onze kleine knul.

Ik heb een keer met Brenn gedoucht. En toen pas voelde ik me een beetje mama. Dat was na 5 dagen. Ik had zo'n ringkussen waar ik op kon zitten onder de douche voor een paar minuten.
Na een week kon ik hem van de slaapkamer naar zijn kamer tillen en een keer zijn luier verschonen. Daar denk je niet over na, maar mijn partner had dit al talloze keren gedaan en ik nog nooit. Hij gaf me tips en zo voelde ik me weer een beetje meer mama.
Hij kon ook even huid op huid liggen op mijn buik of naast me tijdens het voeden, wat erg fijn was.
Ondertussen ben ik een keer de trap op en af geweest, de eerste keer heel kort, maar ik voelde me steeds een beetje meer mens door deze kleine stapjes vooruit.
De kraamverzorgster had me gelukkig wel betrokken bij veel dingen door het in de slaapkamer voor te doen. Dus toen ik na de kraamweek achterbleef voelde ik me niet helemaal incapabel. En mijn partner was en is er echt voor mij. Zonder hem zou ik nog veel vaker in tranen hebben gezeten.
Wel wilde ik gelijk te veel doen, dus op de 9de dag liep ik de wassen te draaien en te tillen en trap te lopen. Dat moest ik helaas weer ontgelden. Dus maar weer een standje terug.

Op de 10de dag besloten we naar buiten te gaan. Brenn accepteerde na een voeding zowaar de speen en bleef tijdens de ronde buiten stil en keek om zich heen. We hebben flink gelachen om zijn gezichtsuitdrukkingen en het was heerlijk om weer even buiten te zijn.
Hij had ook een bultje op zijn hoofd en dus besloten we om toch langs de huisarts te gaan. We hadden dit eerder nog niet opgemerkt. Gelukkig was het niets ernstigs en zou het vanzelf weer over moeten gaan.

Mijn rechterborst en tepel bleven helaas erg gevoelig. Zelfs toen ik weer zonder hoedjes kon voeden, was het voor mij elke keer huilen als ik eraan dacht alweer een voeding te moeten geven. Mijn borsten deden door stuwing elke keer zo veel pijn, dat het aanhappen Brenn soms niet lukte.
Brenn kreeg hele erge spruw zijn hele mond was wit en toen mijn tepels ook. Hij kreeg nystatine en ik kreeg een anti schimmel zalf. Wat een gedoe dat het werd met elke keer mijn tepels reinigen voor ik weer kon voeden of kolven. En daarnaast ging die zweer maar niet over.
Ik sliep nauwelijks, elk geluidje maakte me wakker. Ik was jaloers op mijn partner die zo snel weer inliep. Ik durfde niet te slapen met Brenn naast mij in bed. Overdag slapen lukte me niet. Dat heb ik tijdens de zwangerschap ook nauwelijks gekund. Ik werd altijd brakker wakker dan dat het me rust gaf.

Op een gegeven moment las ik een artikel dat je bv af kan wisselen met kv. Ik realiseerde me het toen nog niet volledig, maar ik wilde dat. Toen mijn moeder belde en opende gewoon te stoppen met bv omdat het mij zoveel pijn gaf barstte ik in huilen uit. Toen pas besefte ik en ook mijn partner dat dit mij niet gelukkig maakte. Brenn kon al drinken uit een fles, aangezien we vaker gekolfde melk in fles gaven om mijn tepels te ontzien.
De overschakeling ging heel geleidelijk en met 1,5 week was ik van borstvoeden af en kreeg hij kunstvoeding. Ik kon eindelijk iets meer slapen, iets meer op kracht komen. Mijn stuitje deed zoveel pijn dat ik nog steeds nauwelijks kon zitten. Zelfs met ringkussen was het extreem gevoelig. In de tweede week had ik al de eerste afspraak met de bekkenfysio. 12 dagen pp.
Ze gaf mij oefeningen mee en met 19 dagen pp ging zij mij masseren. Ik heb heel hard gehuild van de pijn, ik moest erdoorheen volgens haar anders was het voor niets. Het leek of al mijn emotionele trauma van de bevalling zich daar had vastgezet.
In die tijd merkten we bij Brenn dat hij veel huilde. Niet alleen van krampjes, waarvoor we infacol gingen gebruiken, maar nog iets.
We gingen naar een osteopaat. Die gaf aan dat hij een voorkeurshouding had en dit zoveel mogelijk moesten compenseren. Hij was erg gevoelig op zijn hoofd en bij zijn nek. Hij overstrekte vaak. Sliep soms helemaal niet tussen voedingen overdag. Hij huilde en schreeuwde en gilde achter elkaar. We dachten dat we gek werden. Hij liet zich nauwelijks troosten.
Tesamen met mijn fysieke klachten en mijn partner die heel erg uit zijn doen raakte, voelde ik me steeds somberder worden. Ik had zoveel schuldgevoel. Dat Brenn door mijn verkeerde ademhaling en het vastzitten in mijn lijf zo is geworden en in pijn zit.
Ik ben naar mamacoach gegaan. Daar heb ik het schuldgevoel deels verwerkt. Tevens kon ik iets beter zitten en autorijden en daarmee wat vaker eventjes naar mijn paard. Ik werd weer wat vrolijker. Brenn bleek verborgen reflux te hebben, waar ik achter kwam door YouTube filmpjes van kindjes die dat hebben. Ik herkende Brenn er gelijk in.
Zijn voeding dikten we in met jbpm. Dat hielp naast het 20 min rechtop houden na de voeding enorm. Tevens beter gaan letten op slaapsignalen en het wad even wennen,maar elke keer in zijn eigen bedje gelegd op zijn eigen kamer vanaf week 6. Vanaf week 4 bakerden we al wel in, want hij schrok elke keer zichzelf wakker (ook waarvoor we bij de osteo lopen met hem).
Opeens sliep hij zo 4 uurtjes in de nacht door. En opeens sliep hij tussen voedingen overdag. Wat een feest om weer ruimte te hebben voor huishouden, eten en drinken, even iets voor jezelf doen, naar de wc kunnen wanneer je behoefte hebt.

Vanaf toen pas kon ik gaan genieten. Eerst korte momenten, maar nu 12 weken erna, geniet ik steeds meer en meer. Wat een heerlijk mannetje is Brenn.
En ik post dit nu toch maar, omdat ik sinds een kleine week ook tante ben geworden van een prachtig nichtje en het bij mijn schoonzusje ook een zware bevalling is geweest (ingeleid, vacuumpomp en knip) maar dat er veel meer in overleg is gedaan en zij veel meer aanwezig was en is vlak na de bevalling, ze heeft geen stuitpijn.
Ondanks haar pijnen hebben zij wel een roze wolk. Mijn nichtje slaapt zo goed dat ze soms niet wakker kan worden gemaakt voor een voeding. De borstvoeding kwam daar helemaal vanzelf en goed op gang. Zij schreeuwt niet de hele boel bij elkaar. Mijn nichtje is rustiger, mijn schoonzusje is meer in het moment, gefocust en slaapt beter als ik sliep.
Dit alles vind ik lastig, ik word er verdrietig van dat het bij mij niet zo heeft mogen zijn. Datmijn zwangerschap en bevalling zo ontzettend zwaar zijn geweest. Dat ik mijzelf maar heb gepusht en gepusht en dat ik echt eerder ingeleidbhd moeten worden, maar niemand dat gezien heeft door mijn masker heen dat ik mijzelf opgelegd had. Want het moest mooi en leuk en natuurlijk zijn.
Ik baal hoe het gelopen is. Tegelijk ben ik trots dat ik het toch zonder knip en vacuümpomp heb gedaan. Ik baal dat ik niet makkelijk of lang heb kunnen borstvoeden. Tegelijk vind ik het ook heerlijk meer vrijheid te hebben, doordat ik niet aan het kolfapparaat zit gebonden of aan de voedingsmomenten, doordat mijn partner dit ook kan doen.
Zoveel tegenstrijdigheden. Toch zou ik ooit wel een tweede willen krijgen, maar nog niet in de nabije toekomst. Eerst volledig herstellen en weer even genieten van mijn eigen lijf en ons leven als gezin.

Volgende week begin ik weer met het opbouwen van mijn werkzaamheden. Het zal vast opnieuw zwaar zijn. Totdat er weer regelmaat in komt.
Mocht iemand mijn verhaal lezen en zichzelf (deels) herkennen. Je bent niet alleen. Instant roze wolk of niet, het wordt steeds beter en leuker. En zo niet, zoek hulp. Mamacoach, huisarts,verloskundige, consultatiebureau, cjg, ouders, andere familie, vrienden, fysio, osteo. Het kost moeite en tijd, maar het helpt in mijn ervaring echt om er niet alleen mee te blijven zitten.