Een heel dun lijntje

Ik zei: 'Ik ga heel hard lachen als het deze maand gelukt zou zijn, aangezien we veel te vroeg waren en maar een enkele keer hebben geklust'.
Dat zou in mijn optiek namelijk een wonder zijn.

Mijn man is ziek in de klusweek, dus we zeiden al, dat zal hem niet worden. Vervolgens hebben we dan ook nog een keer ruzie.
Hij is bezorgd om mij en ik vind dat soms te benauwend. Waarbij woorden vallen: 'Misschien goed als het deze ronde niet lukt. Dan kan je nog wat meer focussen op jouw welzijn.'
De ruzie liep hoog op. Gelukkig kennen we elkaar al wat langer dan 1 dag en leggen we het diezelfde avond nog bij.

Ik had uitgezocht vanaf wanneer ik kon testen en de test lag er nog van vorige maand toen hij niet nodig bleek, zo'n vroege test. Ik werd voor het eerst sinds tijden met een wat uitgeruste en minder gejaagd gevoel wakker, weliswaar om 5 uur, maar dat gaf niks.
Ik ging langs ons zoontje die een 'bah' had en toen weer verder sliep en liep naar de nog ingepakte test. Dat ging wel wat geluid maken. Uiteindelijk krijg ik hem met weinig lawaai open. In het weinige licht zie ik dat de test ondergedompeld moet in urine.
Nou plasje is zo gedaan. Dus ik wacht en ik knipper als de verkleuring optreedt. Zie ik daar nou een super vaag lijntje of is het een tuurstreepje?
Dat kan toch helemaal niet? Al die maanden hiervoor was het perfect getiteld en hebben we veel vaker geklust en nu zou het raak zijn?

Ik knipper een paar keer en kijk nog eens. Ik blijf toch iets zien. Ik hou hem in het licht van de nachtlamp. Ja echt. Wauw! Wauw! Wauw...! Ik doe een dansje, juich en moet naar mijn spiegelbeeld lachen.
Ik voel een hele grote vreugde. Er groeit een mensje in mij! Opnieuw! Er komt een broertje of zusje voor mijn zoontje!!
Ik ben zo blij, ik loop in een waas naar ons bed. Mijn man is wakker en ik vraag of hij meeloopt. Hij gromt wat en staat op.
In de badkamer kijkt hij, knippert een paar keer en kijkt nog een keer. Ongelovig kijkt hij en zegt: 'telt dit? Hoe duidelijk moet het zijn?' Aangezien ik weet hoe hij is geef ik hem de instructie en wijs aan waar staat wat hij zoekt.
Hij legt de test weg en gaat naar de wc. Ik wacht rustig af. Hij is 's ochtends nog niet 'aan'.
Ik knuffel hem en spring van enthousiasme in zijn armen. Hij moet lachen en zegt komt we maken een foto en dan gaan we terug in bed. Lekker kletsend over het tweede wonder geeft hij aan dat het nog wat onrealistisch voelt.
Bij onze zoon kwam het besef ook pas toen hij geboren werd en in zijn armen lag.
'Dat geeft niet, in tegenstelling tot de vorige keer is het besef bij mij nu veel groter.' Ik droomde al een aantal nachten van pijnlijke borsten en ik had veel gevoeligere tepels. Ik droomde ook dat ik zwanger was.

Wat mooi. We hopen het nog wel even geheim te kunnen houden. Helaas ben ik vaak een open boek. Ik wil het van de daken schreeuwen, maar tegelijkertijd niet. Nu is het nog ons kleine geheimpje. Dat veilig in mijn buik groeit.
Zo maf hoeveel liefde ik nu al voel, terwijl het kleiner is dan 0,1mm. Dat hij of zij maar lekker mag groeien.