Schrik zit er goed in

Op maandag a.s. staat de termijnecho.
Ik kijk er al een 2 weken naar uit om de kleine muppet weer te zien.

Vandaag zijn we even de stad in geweest. Brenn bij opa en oma afgezet, die vonden dat super leuk en Brenn ook.
We waren bij een winkel geweest en mijn man geslaagd. Dus ik voelde mijn trek opkomen en zei we gaan even lunchen.
Er was nog 1 plekje vrij bij een leuk restaurantje.

Het duurde erg lang voor het eten kwam, dus ik ging naar de wc. Ik loop de trap af en ik voel dat er iets gaat lopen.
Geen afscheiding, warmer en vloeibaarder. Ik schrik me kapot. Roep nee nee nee en ren het hokje in.
Eenmaal zittend loopt het bloed eruit. Ik krijg paniek op de wc en juist deze keer heb ik geen mobiel meegenomen naar het toilet.
Ook mijn tas niet want als je zwanger bent hoef je meestal niet bedacht te zijn op je maandelijkse ongemakken.

Ik veeg het onder nee geroep en opkomende paniek weg. Het lijkt te stoppen. Ik gooi wat wc papier in mijn onderbroek en loop na mijn handen wassen naar mijn man.
Ik fluister het zachtjes naar hem maar daarna breek ik in tranen uit. Het eten staat net op tafel.
Hij zegt dat ik de verloskundige moet bellen. Dus ik bellen, hoort ze me niet, dan hoor ik haar niet als ze terugbellen. Dus ik ga buiten in de regen staan. Al die tijd voel ik niets meer stromen.
Ze geeft aan dat ik direct langs kan komen voor een echo.

Na een ellendige lange terugweg lopen op zijn langzaamst, komen we bij de auto. Hij heeft een lage instap en als ik ga zitten voel ik dat er weer wat gebeurd. Ik voel lichte krampen.
Maar doordat ik zit stroomt het niet. Binnen een half uur zijn we bij de praktijk. Ik stap uit de auto en het voelt alsof ik mijn vruchtwater verlies, zoals dat voelde toen ik ging bevallen van Brenn.
Warm, vochtig en stromend. Ik barst in huilen uit want alles komt in mijn broek. Die wc papiertjes houden niets tegen.
Ik heb een miskraam, met 10,5 week heb ik een miskraam, de baby is er niet meer. Ik ga bevallen van een mini mensje nu en hier.

De stroom werd minder en hield op. Gelukkig had ik ren lange jas aan. Mijn man schrikt zich rot als hij eronder kijkt.
Hij helpt me naar binnen en naar het toilet. Daar verlies ik nog meer helderrood bloed en ik barst weer in een huilen uit.
Hij blijft bij me tot ik zeg dat hij iemand mag halen. Gelukkig kwamen ze binnen een paar minuten terug. Ze gaven mij een soort matje en heren mijn doorweekte onderbroek en broek omhoog.
Ze zijn erg lief. Ik mag op de plaats komen liggen voor de echo.
Ik durf niet te kijken en huil nog meer. Kan ik het aan om het hartje niet meer te zien kloppen? Ik bid dat het goed gaat en dit niet het einde van deze zwangerschap is.

Kijk! Roept de verloskundige. Meisje kijk eens! Een kloppend hartje! En hij beweegt! Ik durf te kijken maar geloof het niet echt.
Zoveel bloed en de baby leeft? Mijn man hoor ik een gespannen zucht uiten en ik voel hem ontspannen. Het is echt, schatje, hij leeft!!
Ze laat hem lang in beeld, voordat ze gaat meten om de termijn te checken. Die klopt om en nabij 1 dag met de vorige echo. De baby is ook goed gegroeid. Hartslag is juiste frequentie. Helemaal een blije baby zegt de vk. Die merkt hier niets van.
Maar waar komt al dit bloed vandaan?

Ze scant verder en zit een soort andere vochtzak. Ze geeft aan dat er waarschijnlijk door een opschuivende placenta een adertje geraakt is. En aangezien alles zoveel beter doorbloed is nu, is het waarschijnlijk daarvandaan afkomstig.
Bij Brenn had ik dit allemaal niet. Wat nu? Dit kwam blijkbaar niet zo vaak voor met zoveel bloedverlies en er zat dus nog meer. Dat gaat er komende tijd nog uitkomen en waarschijnlijk heb je nog minstens een week bruinverlies.
We bellen je morgen en maandag de termijnecho en dan kijken we weer naar dit zakje. Ondertussen meette ze op hoe groot het was. Ongeveer de helft van wat de baby aan ruimte had.

Ik heb het heel koud ondertussen, wat logisch is. De vk maakt nog wat plaatjes, zodat ik geruststelling heb thuis en geeft wat matrasjes mee voor de autostoel en het bed.
Toen mochten we naar huis. Als ik vragen had mocht ik altijd bellen. Ik kon het beste rustig aan doen. Lekker even gaan liggen, wat eten en drinken. Bloeddruk was ook goed 122/68.

En nu is het afwachten. Want garanties zijn er niet. Wat een spannend einde van het eerste trimester. Ik ben zo opgelucht en blij dat de baby ok is.
Dat het bloeden maar snel mag stoppen.