Toch naar seh

Vervolg op mijn vorige blog

Ik moet het van mij afschrijven zodat ik weer wat kan slapen.

De nacht van vrijdag op zaterdag en heel zaterdag overdag hielden de krampen aan.
Ook het bloedverlies, alsof ik ongesteld was op de derde/vierde dag. Tot savonds rond 18 uur toen mijn ouders net ons zoontje kwamen thuisbrengen met wat eten.
Ik stond op om mijn moeder een knuffel te geven en ik liep weer leeg, hele maandverband voor hevige bloedverlies in 1x vol.
Schrok enorm, lekte dus weer door mijn Joggingbroek.

Op de wc zag ik dat dit niet goed was en belde ik na verschoning de verloskundige weer op. Ik voelde me naar en weeig en alsof ik elk moment onderuit kon.
Ze wilde langskomen, even bloeddruk meten. Eenmaal bij ons keek ze naar het bloedverlies en ze vond het toch wel zorgwekkend. Ik had geen klonters gehad, een heel kleintje en dat was het.
Bloeddruk was 102/76 dus ook prima. Dan kon mijn hb nog lager zijn geworden maar dat kon ze niet zelf meten. Ze kon ook niet zelf een echo maken.

Na veel overleg belde ze toch het ziekenhuis en mocht ik op de seh terecht. Ik wist niet wat ik denken moest. Krampen waren heviger geworden.
Zoontje toch weer met mijn ouders mee, gelukkig vond hij dat helemaal niet erg.
Dus daar stonden we dan om 20 uur savonds. Ik had nauwelijks iets gegeten, mijn man had ik gezegd wel snel even wat te gaan eten.
Ik kreeg toch geen hap door mijn keel door de spanning.

Rond 22 uur hadden ze hb gecheckt en bloeddruk. Beiden weer normaal. Wel verhoogde witte bloedcellen, en ik had zelf een vermoeden van een blaasontsteking. Dus plasje was ook ingeleverd.
Ik kreeg een echo met het oudste apparaat wat ze hadden. Ik durfde niet te kijken, dus ik keek naar mijn man. Hij begon opeens te lachen en ik zei doet de baby het nog? Ja, hij zit er nog! Ik ging kijken en ja, een knipperend vlekje.
Heel klein want ze kon niet inzoomen. Ze keek even van bovenaf en toen opzij en ze zag niets geks. Dat vochtzakje kwam nu niet te voorschijn, maar of dat niet gewoon aan de echo lag, geen idee.
De baby leeft in ieder geval!! Opluchting, toch weer tranen, ik kon wat ontspannen. De krampjes waren ook ineens minder geworden rond half 10. Dat vond de art assistent van de gyn ook een heel goed teken.

Ze wilde wel snel even met een eendenbek kijken of er niet iets op de baarmoedermond zat wat de bloedingen veroorzaakte. Ik was niet comfortabel met het idee dat er nu daar beneden iets in ging. Dus het was nog geen 2 seconden kijken en klaar.
Ze zei dat er idd bloed uit de baarmoedermond kwam, maar het zag er nu wel uit als oud bloed.
Gelukkig.

Om kwart voor 11 kwam toen de uitslag van het plasje. Toch iets veel eiwitten. En dus een ab kuur. Bij de nachtapotheek konden we dat ophalen.
En toen mochten we naar huis. Naar ons bed. Om 12 uur snachts lagen we erin. Wat een avond.
De baby is ok. Ik ben ok. Het gaat als een mantra door mijn hoofd.

Nu hopen dat de krampen idd weg blijven en maandag op de echo in de praktijk ook alles goed zit. Hopelijk stopt het bloedverlies dan nu echt.
De baby leeft, ik leef, het is ok.