Eigen paard

Aangezien ik het niet echt kwijt kan bij mensen om mij heen, schrijf ik het hier van mij af.

Ik heb bijna 8 jaar lang een eigen paard gehad. Opgevoed vanaf 5,5 maand oud tot dus 8,5 jaar. Afgelopen september heb ik na 2 jaar worstelen met maagzweren, hypermobiliteit, slappe knieën en daardoor slepende tonen na veel medicatie, dierenarts en kliniekbezoeken, afscheid van hem moeten nemen.
En het heeft er zwaar ingehakt. Ik heb er in het begin veel onvrede mee gehad, ik had ook al die jaren daarvoor met hem zoveel problemen overwonnen.
Van spanning bij het opstappen en niet recht kunnen lopen met een ruiter op zijn rug, naar een paard wat pirouette kon maken, achteruit kon en kon wijken. Een paard die een wortelkanaalbehandeling heeft gehad tijdens kerst. En 3x spoelen door een hele hevige zandkoliek heeft overleefd, samen met een mysterieus gaatje op zijn buik wat bleef bloeden en een bijna oogongeluk waarvoor er tig hechtingen naast zijn oog gezet moesten worden.
Echo's en röntgen van zijn achterhand en si en uit alles kwam niets bijzonders, maar met alles werd het trainen gecompliceerder en belangrijker. Ik heb gewerkt met schema's waarin zelf stond hoeveel minuten we iets konden doen, dat uitgebreid en uiteindelijk hebben we zelfs bosritten kunnen doen.
Het af en toe zonder aanleiding (die ik later wel vond) wegschieten hoorde bij hem. Hij werd steeds makkelijker en kalmer.

Ik werd zwanger precies in het enige jaar waarin het stabiel ging met hem. Mijn zwangerschap vergde alles van mij en hij leed eronder. Ik had 2 bijrijders, maar zij waren niet mij. Eind dat jaar was ik uitgerekend en kreeg hij de eerste diagnose maagzweer. Met amper 4 weken postpartum stond ik bij de kliniek.
Dat ikzelf nog helemaal rauw was, boeide me niet. Hij was mijn allerbeste vriend en de zorg voor hem had ik bijna een jaar niet kunnen doen zoals hij het waard was, zoals ik het wilde doen, goed.

En nu is hij er niet meer. En het is zo'n vreselijk tweeledig gevoel. Ik mis hem, zijn geur, zijn zachte neus, zijn kriebeltjes als ik hem kriebelde, zijn lollige manieren, zijn gevoeligheid, onze bosritjes of gewoon samenzijn in de paddock of op de wei.
Ik voel me schuldig dat ik hem toen hij er was niet nog meer tijd, aandacht en aanwezigheid heb kunnen geven. Maar ik ben ook opgelucht dat ik die constante strijd niet meer aan het voeren ben. Want dat was het, al die jaren lang wist ik dat er iets was met die achterhand, maar na tig dierenartsen die allemaal wat anders zeiden, de ene diagnose nog negatiever dan de andere, kies je voor het beste wetenschappelijke onderzoek en de aanbevelingen daaruit.
En je probeert daarmee te leven en door te gaan. Maar dit was geen leven meer voor hem. Na elk osteo bezoekje was hij twee weken enigsinds ok en daarna ging het bergafwaarts. Spieropbouw lukte niet goed. Ik verloor ook steeds meer de hoop in de laatste 2 jaar dat dit nog goed zou komen. Mijn onderbuikgevoel was dat hij pijn had van binnenuit en daardoor stress ervaarde en eenmaal een maagzweer gehad, kan het steeds sneller terugkomen.
Daarbovenop kreeg hij de neurologische variant van rhino. Dus weer in isolatie. Ik naar een holistische kliniek met hem toen hij 'beter' was. Vermoeden glutenallergie. Stalwissel naar een veel betere plek voor hem, maar betekende voor mij afscheid nemen van alle sociale relaties wat ik bij stal had opgebouwd. Ik rouwde al nog voor hij er niet meer was.

Zo veel is er gebeurd, zo veel en ik vergeet waarschijnlijk nog meer kleine zaken. Het geeft me dus verdriet en opluchting. Zowel vreselijke als mooie herinneringen.

En ik wilde eerst nooit meer een nieuw eigen paard. Dit afscheid deed veel te veel pijn. Maar toch opeens begint er weer een klein verlangen te komen. Hoe zou dat zijn, zou ik ze veel vergelijken of zou ik dan een nieuw eigen paard wel echt als zijn eigen karakter zien of gaan zien? Kan ik wel van een ander paard net zoveel houden als van mijn eigen eerste?
Zou het me wel lukken om weer een paard op te voeden? Vooral heb ik er wel de tijd voor als straks mama van 2 kleine kids? Is het in onze relatie te egoïstisch om dit te wille ? Gezien de substantiële financiële kosten en de tijd die dit avontuur met zich meebrengt?
Zijn paarden überhaupt nog wel te bekostigen in de toekomst, is er nog wel plek straks in Nederland, de ene na de andere stal gaat dicht of verhoogd de prijzen naar astronomische bedragen... je weet het niet. Mijn eerste eigen paard was goud waard, maar nooit verkoopbaar door al zijn klachten. Bij een opvolger hoeft er natuurlijk niets mis te zijn en zouden we ook jaren vol plezier en wolkje aan de lucht kunnen hebben.
Dat positieve denken vind ik lastig. Ik hang wellicht nog te veel aan mijn vorige ervaring vast.
Verzorgpaard is een optie, maar dat is voor mij zo ontzettend anders en wennen dan voordat ik mijn eigen paard had. Je moet dan maar net die klik hebben en vinden met paard en eigenaar.

Voor nu is het kleine verlangen prima, samen met een misschien. Dromen mag altijd 🐴🍀