Zorgen vanwege minder leven

Nou... dacht je dat deze bevalling heel anders ging worden dan bij de eerste, lig je toch weer in het zkh met medische indicatie.

Vrijdag was onze kleine man nog flink druk in mijn buik, slapen op de bank lukte in eerste instantie niet. Vervolgens werd hij tegen de avond iets rustiger en zaterdagochtend was ik bewust bezig om hem meer te voelen. Ik bewoog, dronk koude dranken etc. Over de dag heen voelde ik hem wel, maar zachtjes en in de verte.
Dus zaterdagavond hoopte ik dat hij zich weer zou herpakken, hij had vaker een dagje 'rust' dan lag hij in een andere houding of was hij gewoon wat kalmer, maar voelde ik hem wel regelmatig even schuiven. Nu bleef dat uit. In de nacht 3 keer wezen plassen, maar hij bewoog niet. Lopen duwen en draaien van kanten, geen noemenswaardige reactie. Heb dus heel slecht geslapen en in de ochtend vanalles geprobeerd. Maar reactie nope.
Toen mijn zoontje op mijn buik terecht kwam door speels gedrag, dacht ik au en daarna nu zal hij dan toch wel reageren? Nope. Dus de vk gebeld. Die kwam na een half uur langs en kon vrij snel het hartje vinden. Ik huilde van opluchting, want ik was zelf al heel bang voor wat dit zou betekenen.

Rond 10 uur mochten we melden in het zkh. Eenmaal aan de ctg geen reactie op de banden. Ik had enkele harde buiken, maar hartslag van de baby bleef vrij strak. Weinig pieken/dalen, nog steeds weinig tot geen beweging. Na een uur mocht ik een echo. Vruchtwater was goed, hartje was goed alleen dus vrij hoge hartslag (160). Geen beweging op de echo.
Dus gyn erbij voor overleg, speciale echo voor bloedsomloop. Alles ok. Dus grijs gebied. Maar we waren het eens dat ik niet naar huis zou gaan. Weer een uur aan de ctg volgde. Weer wat harde buiken, een enkele schuif beweging, maar geen andere actie. Ook van houding gewisseld, linker en rechterzij gehad.
Eenmaal eraf kwam gyn weer langs, geen enorme paniek, maar normaal was het ook niet. Ze wilden me dus gaan inleiden. Gezien ik 40+1 was bij binnenkomst uiteraard goed. Maar dan moesten ze wel Toucheren en een plan bedenken.
Ik had wel bijna volledige verweking, maar nog maar 1 centimeter. Strippen had niet hun voorkeur aangezien dit in de meeste gevallen nog niet zoveel deed. Dus balonnetje was de beste optie.
Tja, daar gaat dan je hele plan 😆 ik heb een uurtje gevraagd om even te lunchen en het te laten bezinken. Daarna akkoord gegeven op de ballon. Eerst weer aan ctg voor kwartier.

Het zetten viel me reuze mee. Ik ademde en ontspande zo goed mogelijk en binnen een minuut zat het ding op zijn plek. Het begon gelijk te rommelen, wat we ook weer zagen op de ctg. Het slurfje moest vastgeplakt aan mijn been omdat het hoofdje nog net niet ver genoeg was ingedaald om constante druk te geven. Echter als ik dan wilde zitten, pfoee. Dus bij mijn toiletbezoek toch maar losgemaakt van mijn been. Daarna lekker gaan wandelen door de ziekenhuis tuin. Ik had veel harde buiken en lichte weeën maar kon er prima doorheen praten en wandelen buiten deed me goed.
Vervolgens even diner eten, mijn man wilde iets in de kantine en met opa en oma afgesproken dat ons zoontje en zij even langskwamen. Dat doodde de tijd. Zoontje vond het allemaal maar gek en spannend en was wat aandachtszoekend, vooral van mijn man. Ik kreeg amper een kus of knuffel 🫠 hij had het goed naar zijn zin bij opa en oma, maar wilde eigenlijk toch thuis slapen. Na wat extra knuffels en uitleg wilde hij dan toch mee met opa en oma. En toen mocht ik weer aan de ctg. Ik had ondertussen een paar druppels lichtroze bloedverlies, maar de krampen en harde buiken namen al af.
Mijn man had de spullen gepakt uit de auto die we als voorzorg al hadden meegenomen. Ik ben na weer een uur ctg gaan douchen. Maar daarna... alles van de dag overspoelde me dus slapen nope. Ik had ook nog wat harde buiken en dat slurfje zat telkens in de weg met draaien. Mijn man bleef ook maar op zijn mobiel zitten, zijn manier om te verwerken wat er was gebeurd.

En nu, nu lig ik wakker van mijn heerlijk slapende enorm boomzagende man. Die perse bij mij wilde blijven snachts in plaats van wat ik zei lekker in het eigen bed thuis te gaan slapen... hij is namelijk ook nog eens snotverkouden en mannen en verkouden berg je maar 😆 en dan heeft ie ook nog eens een gekneusde pols of iets, erger kan het niet.
Af en toe zou ik heel graag willen ruilen. Maar dan denk ik wat ik nu meemaak, daar had als hij het was geen end aan het geklaag en gesteun gekomen 😆

Morgenochtend half 7 over 4 uurtjes dus al, de volgende ctg en opnieuw toucheren. Ik hoop dat de ontsluiting dan wat verder is gevorderd. Ik had zelf het idee dat de ballon wat lager was gezakt langs mijn been. Wie weet.
Ik heb onze kleine man in mijn buik nog 2 keer heel lichtjes gevoeld net met het draaien en met een kussen naar mijn man slaan die nu opnieuw ligt te snurken alsof er niemand anders in de kamer is. Oordoppen had ik niet meegenomen 🫠😆

Duimen jullie mee dat alles goed is met de kleine man en de bevalling voorspoedig zal gaan verlopen? Ik vind het zelf erg spannend gezien mijn vorige ervaring niet zo prettig was met pruimen en inleiden. En ik ben erg bang dat onze kleine niet goed zal gaan in de weeën.
Ik probeer mijn affirmaties te herhalen: vertrouwen in mijn lijf en op mijn baby. Dat we dit samen doorkomen.