Bevallingsverhaal positief

Vervolg op vorige blog.

In de ochtend op de ctg iets meer leven, maar nog steeds te weinig. Weer getoucheerd en wat bleek die ballon zat al los. Ik had 3 cm ontsluiting.
De vliezen konden gebroken worden. Na een half uurtje even laten bezinken konden we over naar de verloskamer, waar we het ons gemakkelijk maakte en rond 11 uur de vliezen werden gebroken.
Daar bleek al gelijk dat we sowieso medisch waren want ons jochie had in het vruchtwater gepoept en niet zo'n klein beetje. Vandaar uit was de mening dat het niet te lang mocht duren. De opwekkers werden rond 12.15 uur aangezet. De weeën waren eerst heel goed te doen, erg onregelmatig. Na 2 uur kreeg ik meer moeite en moest ik wegzuchten en mijn man zijn steun en de douche gebruiken. Ik bleek op 5 cm te zitten. Mijn moeder was ook ondertussen binnen gekomen.
Daarna veranderde vrij rap de intensiteit van de weeën voor mij, maar de ctg liet dit niet zo zien. Ik werd na 1,5 uur weer getoucheerd, maar 5 cm. Toen werd ik wel wat moedeloos, want ik was kapot moe en trilde me suf na 2 nachten niet/nauwelijks slapen. Ik vroeg om een pompje remifentanil. Ze gingen het klaar maken, maar gaven me aan dat een ruggenprik ook nog kon en wellicht een betere optie was gezien de duur van de werking van het pompje.
Aangezien ik vorige keer kon slapen met een ruggenprik, besloot ik daarvoor te kiezen.

Binnen 3 weeën stonden twee anesthesiologen in de kamer. Nog 3 weeën later stond de ruggenprik aan. Vervolgens gebeurde er iets vreemds. Ik had al geroepen bij 5 cm dat ik toch echt een soort persdrang had. Toen die ruggenprik gezet was, werd dat alleen maar erger. Ik was opeens al 8 cm en ik kreeg zulke erge persdrang dat mijn lichaam zelfstandig het hoofdje van mijn kindje naar beneden duwde. Ik voelde het verschuiven. Gelukkig was er iemand bij die toen direct een verloskundige liet komen.
Ze zag na 1 wee dat het echt was en na toucheren zei ze het hoofd is al in het kanaal. Ik mocht dus gaan meepersen. Eindelijk. Eerst hield ik me nog wat in, maar zodra het brandde wilde ik er vol voor gaan. Mijn lichaam perste al uit zichzelf 4 soms 5 keer op 1 wee. De rugligging wilde ik absoluut niet, dus ik ben naar handen en knieën gedraaid. Ik was er bijna toen ik even moest wachten tot het hoofdje voldoende voor de uitgang zat zodat ik niet zou scheuren. Ergste brand die je kan hebben haha! Uiteindelijk mocht ik persen en ik voelde gelijk iets opluchting. Maar toen moest ik weer wachten. Ik weet niet hoe ik dat heb gedaan, wat een helse pijn, maar daarna mocht ik en ik zag hem zo tussen mijn benen door landen op het bed.
En wat een kleine man! Ik was even in shock, want hij was eruit! En binnen 15 minuten! Het was over, zo goed als. Ik was in shock, had even een moment nodig voor ik mij omdraaide en hem vast mocht houden.
Ik mocht hem even op de buik, maar hij moest al snel wat extra controles. Hij had de navelstreng 3 keer strak om zijn nek en 1 keer strak om zijn rechterschouder gehad. Waarschijnlijk een van de redenen waarom hij veel minder bewoog in de buik en toen hij eruit was. Gelukkig werd er goed en snel gehandeld en trok hij snel bij. Ik heb de checks niet zo goed meegekregen, papa stond er wel bij. Toen mocht hij weer lekker huid op huid bij mij. Wat een klein gewicht, kon niet veel kilo zijn. Dat verbaasde me enigszins. Ik vroeg of ik gescheurd was want het brandde nog. Gelukkig viel het reuze mee, 1 klein scheurtje, maar dat moest wel gehecht.

Ik genoot ondertussen intens, zo bijzonder! Helemaal zelf gedaan 💪

Ik had ondertussen na overleg ivm veel bloedverlies extra opwekkers gekregen en de placenta werd met wat hulp geboren. Nog een verademing. Toen hij werd meegenomen voor gewicht en temperatuur, werd ik dus gehecht. Gelukkig wist deze vrouw precies wat ze deed. Zodra het gehecht was, had ik nergens meer last van.
Onze kleine man woog 3150 gram en was 50 cm lang. Gezien het gewicht vermoed ik dat hij al langere tijd in de navelstreng constructie zat, waardoor hij minder heeft kunnen drinken, maar wie zal het zeggen.

Daarna weer lekker knuffelen, even plassen en op naar de kraamkamer. Ik ben echt zo trots op mijzelf. Dit was zo fijn en zo positief. Zo anders dan mijn eerste bevalling! Zo kan het dus ook 😊

We kregen daarna bezoek van de grote broer en opa, die brachten MacDonalds mee. Heerlijk.

We bleven een nacht ter observatie en ook dat was heerlijk. Even bijkomen, hulp bij de borstvoeding, geen autorit direct. De volgende dag moesten we wel lang wachten op de ontslagbrief want het was druk. Vervolgens kregen we nog de kinderarts op bezoek die aangaf dat hij een y bilspleet had. Dus over 2 weken een echo ter controle of zijn rug goed is gesloten. Ze vermoedde van wel.

Rond 13 uur waren we dan eindelijk op weg naar huis! We zijn met zijn 4 😁😁🩵💙