Borstvoedingsavontuur
Even van mij afschrijven:
Het begon allemaal heel positief, ons borstvoedingsavontuur. We leerden samen hoe het moest en kwamen de eerste week door.
Ik had last van erge stuwing, bijna borstonsteking en overproductie. En doordat hij soms niet goed kon aanhappen ontwikkelde ik tepelkloven.
Ons kereltje groeide gekukkig erg goed op mijn melk, zo'n 530 gram in 2 weken.
Helaas heeft hij erge reflux, zowel verborgen als niet. En hij had daardoor erg veel pijn na de voedingen, soms zelfs wel 2 uur daarna.
We hebben samen allerlei houdingen geprobeerd en tips en adviezen van onder andere een lactatiekundige opgevolgd. Maar het bleef en ik sliep ondertussen bijna niet meer.
Mijn man sliep overal doorheen (echt hoe dan haha).
Op een gegeven moment werd het een strijd en ik keek ertegen op om weer te moeten voeden. Terwijl ik het daarvoor echt een mooi momentje samen vond en genoot van het knuffelen daarna. Ik was gewoon helemaal op.
In frustratie en tranen toen hem aan mijn man gegeven met een flesje kunstvoeding. En dat leek beter binnen te blijven, hij leek meer verzadigd. Hij sliep voor het eerst 3 volledige uren door achter elkaar op de borst. Daarvoor kwam hij om de 2, 2,5 uur wel voor eten.
Toen besloten een afspraak te maken bij de huisarts. Behalve wat ik al deed, konden ze alleen aangeven dat ik Johannesburg brood pitmeel moest gaan gebruiken. Maar dat met een lepeltje vooraf en achteraf in de nacht mengen en geven. Dat brak ons ook op en ons kereltje werkte niet echt mee wanneer hij erge trek had.
Dus ik ging kolven, iets wat ik echt niet wilde, maar even kijken of dat jbpm dan toch zijn werk deed. Dat leek al beter te gaan qua reflux. Hij sliep ook wat langer dus nu kwam er zo'n 3 uur tussen de voedingen. Dus flesvoeding en gekolfte borstvoeding hebben we afgewisseld. Ook de flesvoeding maakten we iets dikker.
Tot hij alleen maar kleine beetjes ging drinken. We snapten er niets van. Weer onrust in de nacht en weer tranen. Bleek de speenmaat alsnog te klein en we hadden al 2 maten groter gepakt.
Nu dan sinds gisteren eindelijk de juiste speenmaat. En hij heeft opeens 4 uur tussen voedingen gelaten vannacht. Elke keer bij aanleggen aan de borst is het nog drama met de reflux, helaas.
Ik ervaar nu erg veel emoties. Het voelt alsof ik faal met de borstvoeding. Mijn productie is goed, makkelijker op te hogen dan af te bouwen. Mijn lijf doet dus prima wat hij moet doen, maar ik trek het niet in combi met de reflux, slechter aanhappen bij mijn zoontje en bijna geen slaap. Ik huil dus van binnen dat het zo veelbelovend leek, maar nu toch weer zo'n strijd is. Een strijd die ik besloten heb op te geven en over te gaan naar flesvoeding.
Hij doet het daar beter op qua reflux en hij zal daar vast net als onze eerste ook groot mee worden. Maar het doet pijn. Mentaal en fysiek weer niet op deze manier voor hem te kunnen zorgen. Ik mis dan ook die speciale intieme momentjes, die ik met de eerste al helemaal niet had door postnatale depressie en een zwaar fysiek herstel. Ik ervaar nu veel eerste keren echt, in plaats van in overlevingsmodus. En dan mag het maar zo kort duren. Dan is het zo opeens voorbij. Net zo opeens als mijn zwangerschap.
En qua afbouwen van de borstvoeding lijk ik weer richting een borstontsteking te gaan. Mijn borsten zijn blijkbaar ook nog niet klaar om dit avontuur te laten stoppen. Maar het kolven werkt gewoon niet voor mij.
reacties (11)