Jaloers

Dank jullie voor de reacties.

Afgelopen zwangerschap en bevalling waren niet zonder complicaties. Ons kleine mannetje was er bijna niet geweest. Dus ik snap heel erg goed dat dit een luxe probleem is. Logica toepassen lukt me wel, maar het gevoel gaat niet weg.

Fijn dat sommigen van jullie het herkennen. Dan voel ik me er niet zo alleen in.

Ik ben zelf 1 van 3 (broertje en zusje), ik kon het zelf beter vinden met mijn broertje dan met mijn zusje toen ik klein was, maar dat wisselde in/na de puberteit. Dus dat geslacht niets zegt helemaal mee eens.

Ik ga het gevoel proberen een plekje te geven.

ik herken dit zooool hard!!

ik heb ook 2 jongens... de jongste is er nu 5...

wij gaan nu de 6de maand in voor nummer 3... bij ronde 3 was het helaas weer een miskraam...

mijn vriend en ik fantaseren luidop over een dochtertje maar vanbinnen ben ik zeer realistisch dat dit wss nooit zo zal zijn...

zoontje 1 was ongepland en zwanger door de pil heen, zoontje 2 was raak in de eerste ronde...

nu merk ik dat het dus veel moeilijker word (al 6 ronde's aan het proberen) en ik besef nu zo hard dat ik al heel blij ga mogen zijn mocht ik gewoon gezond zwanger worden...

vandaag zijn we naar de speeltuin geweest en als ik dan de schattige kleine meisjes zag spelen dan was ik toch alweer aan het fantaseren 🥹 maar dan kijk ik naar mijn 2 zoontjes en besef ik dat ik al enorm dankbaar mag zijn ik krijg zoveel liefde van hun...

maar gender dissapointment bestaat echt... en ik vind dat je daarover ook je hart mag luchten...

Nee nooit gehad. Er is teveel om mij heen gebeurd met beste vriendinnen, dood geboren kindje met 40 weken, andere vriendin kinderloos. Dus na 2 zoontjes werd ik zwanger van de 3de. Het boeide mij totaal niet, het was wel spannend omdat ik toen een dochter kreeg. Ik had 2 gezonde levende kinderen. En wat de derde was kon me weinig schelen. Zolang ze maar gezond en levend geboren werden. Ik vind teleurgesteld zijn in het geslacht een luxe probleem. Mijn vriendin Kan jaloerze gevoelens hebben omdat ik kinderen heb en zij nooit. We hebben eenmaal geen controle over wat we krijgen in het Leven. Je hebt het ermee te doen. Je krijgt kinderen zoals ze zijn, niet zoals je ze hebben wilt.

Ik vind dit heel herkenbaar en vooral ook de schaamte, alsof je niet blij bent met je jongens. Gek verschijnsel he, zo voelde dat voor mij toch ergens en ook ik zou ze nooit willen ruilen. Mijn jongste is nu 7 maanden en ik zei letterlijk gisteren tegen mijn man; "Ik wil heel graag nog een derde kindje en heb wel een voorkeur voor een meisje, maar een jongen is ook heel leuk en welkom" en ik was zo.blij dat ik dat ook oprecht nu voel. Weet dat je niet de enige bent!! En ik merk zelf dat bespreken met je omgeving en dan vooral je man, echt scheelt 😘

En ik geniet er net zo van om "babychino's" te drinken met m'n oudste zoontje en nieuwe schoentjes voor hem te kopen, daar heb je echt geen meisje voor nodig.

Ik herken het zelf niet..

Dikke knuffel voor jou. Ik begrijp je volkomen hoor. ❤️

Ik herken het ook, als mama van 2 jongens. Toen ik bij de echo hoorde dat onze jongste weer een jongen werd, heb ik daar zo aan moeten wennen. Nooit een dochter (wij wilden echt niet meer dan 2 kinderen). Het beeld van samen shoppen, tutten etc moest ik naast me neer leggen. Dat vond ik best lastig. Toen onze zoon geboren werd, zag ik daarna ook de voordelen. Hoe ze samen ravotten, stoeien en echt veel aan elkaar hebben. Mijn moeder zei ooit: je zegt nu dat je dat allemaal niet gaat hebben omdat je geen dochter hebt (shoppen etc). Maar wie weet was jedochter ook wel helemaal niet het type daarvoor of hadden jullie die band al helemaal niet gehad. Dit heeft me laten relativeren. Geef het wat tijd, dan slijt dit gevoel denk ik wel. Is mijn ervaring wel althans. Al denk ik soms nog steeds, als ik zo’n lieflijk gezin met 2 meiden zie knutselen oid of lekker rustig zie kletsen, had ik dat soms maar haha ze zijn zo wild… maar goed, het gras is altijd groener denk ik. En niks zo groot als de liefde voor mijn kinderen. Geslacht doet er dan niet toe.

Nee je bent niet de enige hierin. Ik heb drie jongens, waarvan ik stiekem hoopte op een meisje bij de laatste. Maar dat was alleen voor de heb, voor de ervaring. In het begin na de echo wel wat jaloezie, maar bij de geboorte niet. Het perfecte plaatje, jongen meisje, wordt zo ontzettend geromantiseerd. Ik ben blij met m’n drie jongens, achteraf gezien had ik echt niet een meisje er tussen willen hebben. Ik ben ook niet een meisjes meisje, dus ik heb geen voorliefde voor gekneuter met haren, jurkjes, rokjes etc. En ook niet alle meisjes zijn zulke meisjes, maargoed ik heb dat beeld altijd zelf bij moeders die perse een meisje willen en daarmee worstelen als ze die niet krijgen.

Ik heb een meisje en we krijgen nog een meisje,

Ennn ik ben daar super dankbaar voor.

Bij de 1ste wist ik bijna zeker dat t een jongetje was voor mijn gevoel , en het maakte me toen ook niet uit wat het werd. Maar toen ik hoorde dat t toch een meisje was moest ik ook even slikken omdat ik echt zeker d8 te weten t is een jongetje🤣🙈

Maar ik vraag me wel soms af hoe een zoontje er uit zou zien maar niet dat ik dat erg vind.

Maar als ik 2 zoontjes zou hebben zou ik dat denk ik wel hebben dan zou ik heeell graag een meisje hebben gehad.

En mijn man had ook graag een zoontje willen hebben die heeft echt even moeten slikken toen hij hoorde dat de 2de ook een meisje was.

Natuurlijk ontzettend dankbaar maar het gevoel is er wel!

En mag er ook zijn vind ik!.

Maar het gevoel moet wel na een tijdje toch langs je neer gelegd worden want je kunt het niet veranderen en vooral als je idd een 3de zoontje krijgt zal dat gevoel miss nog wel wat sterkerzijn

Ik had dat ook wel na mn 2de kindje die ook een zoon was. Ook denk ik.. je bent net bevallen! Je zit waarschijnlijk helemaal onder de hormonen en een gevoel is er gewoon. Je hoeft er niet iets mee, je kan er ook niks tegen doen, laat het er zijn, voel het, rouw erom want het is voor nu misschien een soort rouwen.

Mijn 3de werd een meisje, daar ben ik echt dankbaar voor maar heeft me ook laten beseffen dat het niet veel uitmaakt. Kinderen zijn een zegening en met de tijd komt zoveel wijsheid

Hier is het juist andersom hihi mijn man heb dat juist , wij hebben 3 dochters .

Hij heeft soms nog erover voor een vierde en dat dat wel een jongetje kan zijn hihi.

Maar voor mij geen kinderen meer , en zijn kant van familie hebben allemaal 3 of 4 jongens en dan zie ik hem soms wel denken en kijken, en vraag die soms nog , wil je echt geen 4de .

Maar nu ze groter worden zit allemaal best leeftijdsverschil in 17 11 en jongste bijna 4 , vind die het ook wel weer leuk nu , maar bij hem kan het best zijn dat het cultuur eigen is . Hij is turks vandaar .

Dus hier juist andersom , dat kan dus ook

Had ik ook een beetje, heb van mezelf 2 jongens, en ben draagmoeder geweest met eigen eicel en met 1 van de wenspapa's, dit werd een meisje. Moest even schakelen, een meisje, en die kregen hun nu. Jaloers? Nee, verdriet van een droom, niet echt. Ik ben oprecht content met mijn 2 jongens, en ik kan van haar genieten van een afstand, en dat is voor mij een dikke prima

En weetje wat 't is, het is een blijft een mens, een individu, een meisje staat nooit garant voor schattige kleding, tutten, make up en winkelen enz, er zijn genoeg meisjes die juist veel jongensachtiger zijn in hun gedragingen, en dat zelfde geld voor jongens, sommige vinden dat getut, winkelen juist weer erg leuk. Dus in dat opzicht staar je daar niet blind op

Ja hoor, heel herkenbaar. Ik heb dat heel sterk gehad bij mn 2e jongen. Het was echt een prachtige baby om te zien en echt de makkelijkste baby die er was. Maar stiekem keek ik voor mn 20 weken echo vooral naar meisjeskleding en meisjeskamers. Toen ik hoorde dat het een jongetje was zag ik om mij heen alleen maar moeders met alleen maar meiden of met jongen-meisje.. achteraf belachelijk, nu er 2 in mijn directe omgeving 2 jongens hebben met exact dezelfde leeftijden als onze 2 jongens.

Daarnaast was mn 2e jongen zo makkelijk, dat ik een band opbouwen met hem heel lastig vond, voelde ook een beetje alsof hij mij niet nodig had. Inmiddels helemaal goed gekomen, en hoe groter ze werden, hoe meer ze samen ging spelen en ze zijn nu niet bij elkaar weg te slaan. Als ze beide thuis zijn spelen ze ALTIJD samen. Heb daarna nog heel vaak gezegd; wat ben ik blij dat de 2e een jongen is, ze hebben zo onwijs veel aan elkaar.

3e was hier wel een meisje. Gek genoeg met de 20 weken echo helemaal niet met het geslacht bezig omdat er toen in mijn omgeving allemaal 20 weken echo's waren waar niet alles goed was. Gezondheid stond toen echt voorop bij mij, maar was wel een soort opgelucht toen ze zei dat het een meisje was.

Ze is overigens helemaal niks belangrijker voor mij dan de jongens en ze was (is) echt de lastigste baby van allemaal 🫣

Hele dikke knuffel

Veel liefs terug!

Heerlijk, een eerlijke blog. Ik herken het wel, al is het bij mij weggesleten. Een tijdje kwam er mogelijk een derde, en toen had ik er nog last van. Toen we besloten dat dit het was, kwam acceptatie.

Ik had namelijk wel nog een zoon gewild, maar niet mijn dochter willen inruilen. Dus toen we besloten dat we het bij teee hielden, was ik tevreden. Er was gewoon geen kans meer .

Kan dit gevoel te maken hebben met het gemis van je eerste kindje? Door de hormonen kun je echt uit evenwicht raken...

❤️