Eerste blog

Goedenavond meiden,

Dit is mijn eerste blog die ik schrijf op deze site. Ik heb er lang over nagedacht om te gaan schrijven. Wist niet zo goed wat ik nou hier van de site moest verwachten. Kwam eigenlijk alleen de verhalen tegen van meiden die zwanger zijn. En ik ben natuurlijk voor al die meiden hartstikke blij. Maar na goed zoeken, kom ik toch ook wel de blogs tegen waarbij het niet helemaal gaat zoals we allemaal graag zouden willen dat het gaat.

Bij ons mag het helaas ook niet gaan zoals we zouden willen. Ondanks dat we in februari de laaste pil hebben geslikt, hebben we vandaag onze eerste gesprek in het ziekenhuis gehad. Mijn vriend heeft een zoontje uit een eerdere relatie die geboren is dankzij ivf. Dat is een beetje onze geluk bij ongeluk. Maar heb er ook wel aardig wat tranen om gelaten als ik eerlijk ben. Je wilt natuurlijk het liefs gewoon op de natuurlijke manier zwanger worden. Ik was vandaag dan ook super zenuwachtig. Iets waar mijn vriend erg om kon lachen. Uhm lach jij maar, jij weet wat je moet verwachten, dit is voor mij helemaal nieuw. Maar achteraf had ik helemaal niet zo zenuwachtig hoeven te zijn. Na een paar vragen was er mijn onderzoek. Mijn baarmoeder en eierstokken zagen er goed uit. Ze liet het zien, maar ik haalde er weinig baarmoeder en eierstok uit :) 

Verder moeten we verdere onderzoeken nog doen tot onze volgende afspraak op 17 oktober. Mijn vriend moet 18 september zijn zaad inleveren, om te kijken hoe het daar mee staat. En ik moet mijn volgende cyclus weer beginnen met temperaturen en dan 3 keer bloed gaan prikken. Op dit moment ben ik er eigenlijk wel rustiger onder dan dat ik zelf van te voren zou denken. Ik laat het allemaal maar over me heen komen, meer kunnen we niet doen.

Gelukkig heb ik vandaag veel kunnen whatsappen met een oud collega,die mij ook deze site heeft aangeraden, en weet hoe het is om in de medische molen te zitten. Ook al zit ik pas in het prille begin, vond het super fijn dat iemand het begrijpt wat er in je hoofd om gaat.En hoe jij je kan voelen op bepaalde momenten. Zeker omdat er toch mensen zijn die denken dat ze wel weten hoe je het allemaal moet doen. Hoevaak ik wel niet gehoord heb dat ik het naast me neer moet leggen en dat het vanzelf wel komt. Ik snap hun ook wel, maar hun mij blijkbaar niet. Je wilt bijna schreeuwen van wacht maar tot je in mijn schoenen staat! Wat zeg je dan?? Maargoed dat leg ik allemaal naast me neer. En vind het fijn dat er ook nog lotgenootjes zijn die je wel begrijpen.