De eerste 17 weken
Zo, ik dacht ik ga vandaag maar eens beginnen aan mijn eerste blog. Tot vandaag durfde ik het gewoonweg niet. Ik merk dat ik erg nuchter en voorzichtig ben geworden nadat ik in augustus 2012 een miskraam heb gehad. Het verdriet dat ik daar van heb gehad is onbeschrijfelijk. Ik twijfelde of ik ooit weer blij zou kunnen zijn. Na een tijdje ging het natuurlijk beter, vooral ook omdat we nog steeds bleven klussen voor een nieuw kindje. En nu ben ik 17 weken zwanger van een tweeling. Ja, het zijn er 2!!!!!
Ik wist meteen dat ik zwanger was en de test was voor mij alleen maar een bevestiging van wat ik al wist. Al was het wel heel spannend tot aan de eerste echo bij 6 weken. Toen ik naar het echo scherm keek zag ik het meteen. Het zijn er 2! Op een of andere manier kwam het niet als verrassing. Bij mijn vorige zwangerschap was ik ook zwanger van en tweeling, maar na 6 weken kreeg ik een bloeding waarbij het eerste vruchtje verloren is gegaan en na 9 weken een miskraam van het andere vruchtje.
De eerste tijd na deze boodschap voelde ik blijdschap maar ook ongeloof. We worden toch papa en mama en nu van 2 kindjes. Nadat mijn vriend van de eerste schrik was bekomen was hij ook ontzettend blij. Het is zo'n speciale gedachte dat er 2 wondertjes in mijn buik zitten.
Ook de reacties van de familie waren enthousiast. Mijn zusjes zijn ook een tweeling dus dat maakt het wel extra speciaal.
Toch bleef ik nuchter. Eerst die 12 weken grens maar eens voorbij. Ik had ook extreem veel last van misselijkheid en ik voelde me gewoon een vaatdoek. Dus tot zover de romantische ideeen over zwanger zijn.
Maar ook de echo bij 9 en 12 week zagen er prima uit en we kregen te horen dat het een twee eiige tweeling is en dat er geen reden was tot bezorgdheid. Ik wilde dat zo graag geloven en ook echt voelen, maar toch bleef het voor mij heel spannend. Een beetje het idee van, niet te blij zijn want je weet het maar nooit.
Een leuk moment was wel toen ik het aan mijn collega's vertelde. Ze hebben zo met me meegeleefd in augustus na mijn miskraam dat hun blijdschap me heel veel goed deed.
En vanaf die tijd leek ik me steeds een beetje beter te gaan voelen en dringt het steeds beetje bij beetje door dat er echt twee wondertjes in mijn buik groeien die straks ons hele leven gaan veranderen en onze kinderen zullen zijn. Ik geniet ervan nu ik ze sinds een week of 3 ook echt begin te voelen binnen in mij. Dit is iets van mij alleen (al zou ik het voor mijn vriend leuk vinden als hij het ook kon voelen) het groeit en leeft in mij.
Ook beleeft mijn buik ineens een groeispurt, wat ook erg pijnlijk is maar ik vind het geweldig en ik merk dat mensen op straat naar mijn buik beginnen te kijken. Heerlijk gewoon. Samen met mijn vriend fantaseren over wat het gaan worden en hoe het zal zijn als ze er straks echt zijn.
Tot nu toe heb ik nog helemaal niks gekocht, maar ik denk dat ik het maar gewoon ga doen. Gewoon iets kleins omdat het nu mag.
reacties (0)