Even een blog over problemen

Ik moet gewoon even mijn ei ergens kwijt. Ik heb namelijk eens zitten denken:
Mensen hebben wel eens last van stemmingswisselingen. Dan word het vaak gegooid op een 1 of andere beperking. Maar denk nou eens na: Als je bijv in zo'n heftige situatie zit, en dat al eigenlijk al bijna je hele leven, dan word je op een gegeven moment imuum voor problemen. Tuurlijk voel je ze wel maar je went er aan en je hebt gewoon geen energie meer over om nog emoties te hebben. En om te overleven leer je je emoties weg te stoppen. Dan kan je lekker vrolijk doen en de schijn houden dat alles goed met je gaat. Maar zodra je even rustig zit of eventjes energie hebt, dan komen ineens zomaar uit het niets al die emoties naar buiten. Dan word je boos, verdrietig, moe, heb je een kort lontje noem maar op. Dat is niet persee een beperking. Dat is gewoon de situatie. Niet dat ik een stempel krijg ofzo hoor, maar ik spreek even over het algemeen wat ik om me heen hoor.
Heel veel mensen maken wel eens moeilijke dingen mee, en ik denk soms ook wel eens na of deze mensen dan denken dat ze bij de uitzonderingen horen die wel het extreemste hebben mee gemaakt. Daarom vraag ik mij wel eens af of mensen mijn problemen in mijn leven nog wel serieus nemen. Daarom doe ik ook vaak alsof alles goed met mij gaat, en dat ik er in geloof dat alles wel weer goed komt, en dat het allemaal wel mee valt, en dat ik het allemaal wel aan kan, dat het altijd erger kan (dat kan het ook wel, maar dit is voor mij al erg genoeg). Maar diep in mijn hart heb ik ook het gevoel dat ik wel het uiterste wel heb mee gemaakt. Alleen als de ene heftige probleem is opgelost, dan komt er altijd een nieuw probleem er voor in de plaats dat toch weer een tikkeltje erger is dan het vorige probleem. Het is net alsof je een computer spelletje speelt. Als je het leveltje hebt gehaald dan mag je verder gaan in een wat moeilijker leveltje net zo lang tot je game over bent. Ik leef dan nog steeds maar ben bang dat straks al mijn energie op is en dat ik een volgende strijd niet meer aan kan. Dan vecht ik niet meer voor mijn rechten en voor mijn gelijk, dan laat ik andere mensen tegen mijn zin in winnen. Ik ben een sterk persoon en hoop dat dit niet gebeurd. Ik voel me gewoon zo moe, zo verdrietig, zo machteloos, zo boos, zo verloren, zo zo zo ik heb er geen woorden voor. Dit is niet te beschrijven. Mensen vragen soms ook zo veel van mij. Ze denken dat ik alles wel even kan doen en laten terwijl alles mij gewoon te veel word. Zo ga ik dus niet mee kamperen met mijn familie. Ik trek dat niet meer. De stress om spullen in te pakken, tent op te zetten, bedden klaar te leggen, alles weer opruimen, thuis alles wassen, en nog tussen door 2 kinderen verzorgen. Na mijn idee snappen ze dat niet. Want een vakantie is toch leuk? Ja dat is het ook, maar het kost ook veel energie. Dan ga ik er eerder aan onderdoor dan dat ik er wat leuks aan over hou. Maar nou moet ik ook eerlijk zeggen dat ik vroeger niet voor mezelf op kwam als iemand door bleef hameren. Ik was altijd over te halen. En ik moet ook eerlijk zeggen dat ik altijd een blije masker op heb. Dat speelt natuurlijk ook een grote rol in hoe mensen op mij reageren. Als ik dan een gesprek heb gehad bijv bij het AMK, dan kom ik met trots vertellen hoe goed ik dat gedaan heb. Dan denken de mensen: Zie je nou wel, je kan het wel. Jij weet wat je wilt en krijgt alles voor elkaar. Jij red het in het leven wel. Ze zien me als een god denk ik haha. Maar in werkelijkheid trek ik het allemaal gewoon niet meer. Ik zie het leven zelfs soms niet meer zitten. Niemand zou ooit weten wat ik werkelijk voel en hoe ik er aan toe ben. Zelfs psygiaters en psygologen nemen mij niet serieus. Ik word gewoon dood leuk naar huis gestuurd omdat ik zo sterk en stabiel over kom. Ik kan goed verwoorden hoe ik er aan toe ben en dat ik hulp nodig heb, maar ik vertel het zonder emoties. Alsof ik vertel welke boodschappen ik ga halen. Ik huil gewoon niet veel, dat kan ik niet meer. Boos worden doe ik ook niet met een woede aanval. Ik blijf altijd netjes. Ik vertel gewoon wat ik hier ook schrijf. En geloof me, hulp kan ik echt wel gebruiken van een psygoloog of een psygiater. Hoe komt het denk je dat er mensen zijn die in een winkel centrum zomaar onschuldige mensen gaan neer knallen? Deze persoon was ook bekend bij het GGZ maar werd waarschijnlijk ook niet serieus genomen. Of hij kreeg je juiste hulp niet. Ik heb zo iets zelf nooit gedaan hoor als die persoon, maar geloof het of niet, ik kan deze jongen heel erg goed begrijpen terwijl niemand hem begrijpt. En niemand begrijpt ook waarom ik het wel kan begrijpen. Moet je na gaan hoe erg ik er dan aan toe moet zijn om dit te kunnen snappen. Voor al mijn ellende snapte ik die jongen ook niet hoor. Maar nu kan ik me er beter bij in leven. LET OP!! dit zegt niet dat ik het ook met hem eens was!! Ik ben het er absoluut niet mee eens hoe hij gehandeld heeft! Ik vind het heel erg voor alle slachtoffers en de na bestaanden!
Nou ik hou nu op met schrijven. Ik ga nu even andere dingen doen. Ik wou dit gewoon even met jullie delen. Ik ben niet uit op ruzies, maar ben wel benieuwd hoe jullie er over denken.
Liefs,