En dan staat alles weer op zijn kop

Vandaag op controle, we mochten weer spieken in 3d, en mijn man merkte iets op aan haar neusje. Baby bewoog veel dus de gyné zei dat het beeld niet goed was. Even alles meten, gewichtje op 750g, wat netjes is. Zegt ze ik ga toch even beter kijken naar haar gezichtje. Lange pauze.. ze ligt niet stil en is dus moeilijk te controleren, wat ons nog meer onzeker maakt. Wat is er nu weer? Ja ze meende schisis ontdekt te hebben, open lip en kaak, in hoeverre het gehemelte open is kon ze niet zien. Doorverwezen om een betere echo te laten maken en te zien met welke schisis we te maken hebben. Alweer. Manlief die was zo geschrokken dat er weer iets was, hij ging even naar buiten op de gang. Worden we 2 minuten later geroepen door de receptioniste dat mijn man raar doet. Hij zat helemaal ineen gezakt op een stoel, ogen open, totaal van de wereld en begon lichte stuipen te krijgen. Ik krijg hem gelukkig snel weer wakker, naar een bed gebracht, bloeddruk gemeten, suikerwater gekregen,.. ik heb al veel meegemaakt maar dit was toch heel eng! Op zo'n moment moet je al je eigen gevoelens opzij zetten, ik dacht echt dat hij een hartaanval had. Dokter zei dat het gewoon een accute daling van de bloedsuikerspiegel was door intense emotie..
Dus ja, hier zitten we dan weer. Kan het ooit eens goed gaan denk ik dan. Ligt het aan mij? Blijft mijn lichaam mij falen?
Morgen weten we in ieder geval meer, het is niet het einde van de wereld en er zijn veel ergere situaties of complicaties of aandoeningen of wat dan ook. Maar voor even kan ik het emotioneel niet meer aan.