Het leed dat buisjes heet.

Na al een maand stress omdat ik wist dat ik de 10e buisjes zou krijgen. Me moeder zou meegaan, nou die was te ziek, dus ik vol goede moed in mijn eentje gegaan. Er werd toch echt gezegd dat het allemaal geen pijn deed. eerst kreeg ik watjes in mijn oren met verdovende middelen, nou dit werkte niet en dat hij begon ging ik letterlijk door de grond met stoel en al. Jezus wat een pijn. Toen kreeg ik 4 verdovingsprikken in mijn oor. Nou echt waar alle stress kwam eruit en ik moest brullen. Gelukkig was de dokter toen even weg. Uiteindelijk wel lukt en ik door naar school. ik wilde vandaag overleggen dat ik niet meer tot 22.00 uur blijf dat het me te heftig wordt, maar hier werd niet leuk op gereageerd en zelfs heel bot. Thuis aangekomen dus nog even lekker uitgehuild bij manlief. wat een dag. Nou lekker gaan slapen was me zoon ook weer de hele nacht aan het spoken... blehh. nare dag hoop dat vandaag anders verloopt. ik hoor tenminste wel weer goed hahaha,