De eerste 4 tot 14 weken

8 September 2009: 's Ochtends nadat manlief met zoonlief naar beneden is gegaan voor het ontbijt, snel uit bed gekropen. Ik moet plassen!! En ik wil het weten!! Maar ik moet vooral erg nodig plassen!!
Ongeduldig snaai ik de clear blue test met zw-indicator uit het onderste gedeelte van m'n nachtkastje. Eenmaal geinstalleerd nog even wachten tot de test uit de verpakking is en...
ja...
komt u maar...
gewoon even ontspannen...
*zucht*

Stagefright!

Uiteindelijk kondigen de eerste druppels zich aan, maar nog even wachten tot het goed doorzet. Een paar seconden later is de daad gedaan. Waarom ik 2 dagen voor mijn NOD al aan het testen geslagen ben, weet ik eigenlijk niet. Bij Jay kreeg ik pas 4 dagen na NOD pas een positief resultaat.

Het zandlopertje blijft maar lopen. Alsof het helpt, kijk ik maar even weg van de test. Het zandlopertje loopt nog, maar dan komt er toch een tekst naast te staan: zwanger! Jaaaaaaaaaaaaa!
Nog even wachten en tadaaaaaa: 1-2. Da's mooi. Dan is het van mijn man.
Haaaaaaaaaaahahhaa. Geintje :-)

Gewapend met test loop ik naar beneden waar m'n man nog met Jay's ontbijt bezig is en houdt hem de test voor. Gelijk een big smile . Wat een heerlijke start van de dag.

13 September 2009: Nu we bijna een week verder zijn nog een keertje getest en na de uitslag: zwanger 2-3 te zien, de volgende dag m'n huisarts gebeld. Nu moet ik er even bij vertellen dat we een paar jaar in Australie hebben gewoond en onze zoon Jay daar is geboren. Daar zijn mijn controle's voornamelijk door de huisarts gedaan, met daarbij controle's door de verloskundigen en gynaecoloog. Ik weet dus niet zo goed wat in NL te verwachten. Helaas vertelde mijn huisarts dat het niet via haar zou gaan, maar via de gynaecoloog omdat m'n bevalling van Jay is geeindigd in een spoedkeizersnede :(. Damn, damn en nog eens damn. Heb namelijk een hele leuke, vooral nuchtere huisarts. Na het advies 'gewoon lekker te gaan broeden' kreeg ik ook een doorverwijzing voor de gynaecoloog mee. Op naar de 9 weken!

18 september 2009: Netjes wat ochtendurine opgevangen want moeders voor moeders komt langs! Ben benieuwd wat het allemaal inhoud. Zeker na alle verhalen over de stinklucht die uit de blauwe flessen komt.

M'n nieuwsgierigheid wordt echter de kop ingedrukt, want al snel blijkt dat ik niet mee mag doen wegens een bloedtransfusie (na 1980). Ze benadrukt (heel lief) dat het niet betekent dat er wat mis met me is (ach, weet zij veel ;-), maar dat het simpelweg Europese richtlijnen zijn. Heel erg jammer allemaal, zeker gezien de test knalpositief was (lekker veel hormonen).

13 Oktober 2009: De eerste echo! Toch weer heerlijk om de bevestiging in het eggie te zien. Het bezoek aan de gynaecoloog zelf valt echter zwaar tegen. Meneer is heel erg veel met zijn eigen verhaal bezig en heel erg weinig met mijn zwangerschap. Voor nu maak ik me er nog even niet druk om, het is tenslotte nog allemaal heel pril, maar als hij bij de volgende afspraak op 24 november weer zo bezig is, stap ik over van gynaecoloog. Lekker puh. Betaal me niet voor niets blauw iedere maand.
Tegen de tijd dat we weggaan zijn we een slechte echo foto, een stapel papierwerk (bloedafnameformulieren en doorverwijzing voor de 12 weken/nekplooimeting-echo), maar wel een geruststelling en het besef dat er toch echt weer een kindje op weg is rijker.

20 Oktober 2009: Gelukkig. Mag me weer leeg laten prikken. 7 buisjes! Daarbij even vergeten dat ook m'n urine ingeleverd moet worden en laat ik nou Jay bij me hebben omdat ik geen oppas heb vandaag! Ok. Gezellig saampjes naar het toilet dus haha.

26 Oktober 2009: Jay 1 jaar!!!!!!!!!!!!!!!! M'n kleine boef is hard op weg naar het grote boefschap!

10 November 2009: Echo nr 2! We hebben om 7:30 een afspraak, dus moeten we voor de verandering Jay wakker maken. En wat blijkt: hij heeft geen last van een ochtendhumeur. Weer iets waarin hij niet op mij lijkt (maar goed ook in dit geval ;-).

Achteraf gezien hadden we kunnen blijven liggen want de echografiste had zich verslapen en kwam om 8:15 haastig voorbij lopen. Eenmaal binnen overhandig ik haar een formulier die ik van de gynaecoloog heb meegekregen en die bij het bloedprikken niet was ingenomen. De frons die vervolgens op haar gezicht verschijnt voorspelt niet veel goeds...

En inderdaad. Na de tweede echo, waarop uk heerlijk heen en weer lag te spartelen en allesbehalve meewerkte (jaaaaaa, deze lijkt wel op mij!!!) kan ze de uitslag nog niet geven. Ze heeft de uitslag van de bloedtest niet. Het formulier wat ik bij mij heb had, samen met 2 buisjes bloed, naar het laboratorium gemoeten. Goed, dan zit er niks anders op dan nog een keer prikken, dus gelijk maar door. Gelukkig ben ik snel aan de beurt. Alleen... doet ze er lang over om een goede ader te vinden (nooit een probleem), prikt ze vervolgens ver uit het midden en het doet zeer.

-Toegegeven, ben een beetje een mietje als het op pijn aankomt, maar na 29 uur weeen tijdens de bevalling van Jay voordat ik voor het eerst om pijnstilling vroeg heb ik enig recht op het benoemen van pijn wel verdiend. Vind ik. -

Anyway, tijdens het prikken komt er ook nog eens een meneer terug die net door haar geprikt is en maar bleef bloeden. Ok, enough hints already! Ze heeft me niet goed geprikt. Maar ja, de meest ervaren bloedprikkeraars hebben het eens moeten leren, dus finger's crossed dat het meevalt met de schade. Deze keer verlaten we in ieder geval het ziekenhuis met 4 mooie echo's van onze frummel en een heel fijn gevoel dat hij/zij zo lekker bezig was tijdens de echo!

Diezelfde middag: een mooie bloeduitstorting en een zere arm...

12 November 2009: Aan het eind van de middag komt er een pakketje door de brievenbus. Het blijkt van het ziekenhuis afkomstig te zijn. ? Een brief; of ik opnieuw bloed wil prikken (dat meen je niet). Een formulier; weer hetzelfde formulier dat naar het laboratorium moet (met alle doorgekruisde en gecorrigeerde data er nog op, geeneens een nieuw formulier). Een buis; voor m'n bloed (en een flinke nog ook).

GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR

13 November 2009: BLOED WEZEN PRIKKEN. In m'n andere arm.

17 November 2009: Uitslag binnen: geen verhoogd risico!

18 November 2009: 's Ochtends plots hondsberoerd en flink duizelig. Een voorzichtige poging een beetje te eten werkt averechts en alles komt eruit. Gelukkig wil Jay die ochtend gaan slapen en kan ik ook even terug in bed. Ben de eerste weken flink misselijk geweest, maar dat was zo langzamerhand weg aan het gaan, dus dit beviel me helemaaaaal niet. Het kwam ook zo plots (zeker die duizeligheid) dat het me slim leek m'n (van nature lage) bloeddruk te meten.

De elektronische polsmeter geeft aan dat m'n bloeddruk veels te hoog is. 's Avonds krijg ik een nog hoger resultaat!

Klein beetje achtergrond: Een goede vriendin van mij is in 2003 na 7 maanden zwangerschap haar kindje verloren omdat haar bloeddruk te lang te hoog was. Om de een of andere reden was haar bloeddruk bij de 2 voorafgaande verloskundigen afspraken niet gemeten en hadden ze het totaal gemist. Door die hoge bloeddruk zijn er infarcten in de navelstreng ontstaan waardoor haar zoontje onvoldoende zuurstof en voeding binnenkreeg en in haar buik is overleden. (Inmiddels is ze moeder van een kerngezond zoontje en is ook bij haar nr 2 -nr3 eigenlijk- onderweg!)

Dit heeft heel veel indruk op me gemaakt en geschrokken van het resultaat dat ik had gemeten bel ik de volgende dag m'n huisarts. Mijn eigen dokter is er niet, maar de assistente vraagt me (na een luisterend oor en geruststellend gesprek) langs te komen om m'n bloeddruk te meten. Zo gezegd, zo gedaan en wat blijkt? 110/60. Keurige bloeddruk (ondanks dat ik me druk maakte). Niks aan de hand.

We hebben gewoon een veels te enthousiaste bloeddrukmeter. Ik heb me dan ook maar voorgenomen er niet meer mee te meten! Als ik me ergens zorgen over maak, bel ik m'n oude vertrouwde huisarts wel.

24 November 2009: Het is weer ochtend, filetijd! Niet dat het tegenwoordig veel uit maakt op sommige knooppunten, maar dat terzijde. Op tijd naar het ziekenhuis dus voor de tweede afspraak met de gyn. We besluiten een binnendoorweg te nemen. Weliswaar een omweg, maar grote kans dat we in ieder geval door kunnen rijden. Dat kan. Dat kan zelfs zo goed dat we 20 minuten te vroeg aankomen. Nah ja, boeien. Jay kan lekker spelen in de kinderspeelhoek en zo lang zijn 20 minuten wachten in een warm gebouw nou ook weer niet. Eenmaal aangekomen op de gynaecologie afdeling wordt ik na een minuut al opgeroepen voor de weging en bloeddruk meting en kan ik gelijk blijven zitten want de gyn komt er al aan! Nou ja zeg, wat een luxe.

Uitslag van de bloedtest was goed, uitslag van de urinetest was goed, hoe voel ik me: 'goed'. En toen de leukste vraag van m'n gynaecoloog; 'Willen jullie je kleintje zien of horen?' Waarop ik antwoord: 'Even horen is prima hoor, echo is weer zo'n gedoe...'

YEAH RIGHT hahaha! Heb ik eg nie gezegd, ZIEN ZIEN ZIEN!

Twee minuten later was uk weer in beeld en lag lekker te slapen totdat het echoding op zijn/haar huisje bonkte. We kregen een zwaai en hup! daar ging een ook voetje in de lucht, die gelijk werd gevangen door een handje haha, zo leuk! Alles zag er goed uit en we kregen een mooi printje mee. Toen kwam het bepalende gedeelte van ons bezoek; hoe reageert m'n gyn op onze vragen?

Kan maar een ding van zeggen: Wat een wereld van verschil met het eerste bezoek! Zit ik gisteren nog te klagen over m'n gyn (zag er ook een beetje tegenop vandaag), is hij vandaag attent, vrolijk en luistert niet alleen goed naar mijn (onze) vragen, hij beantwoord ze ook uitgebreid. Jullie brijpen, hij is nu mijn favoriet haha. Ok, dat nou ook weer niet. Maar op deze manier kan ik het wel prima met hem vinden en heb ik er geen problemen mee hem als gynaecoloog te houden.