Snotverpielekes

Vannacht -weer- zo goed als de hele nacht wakker gelegen, het was deze keer zelfs niet eens gelukt uberhaupt in slaap te komen (da's nieuw). Een simpele warme kop melk wekte geen slaap, maar misselijkheid op. Niks geen troostende knuffel met mijn slapende man om 3 uur snachts, wel een knuffel voor de koude, kille toiletpot. *Medelijden opwekkende zucht*

Nee? *Pruillip dan?*

Ik moet ergens in de vroege ochtenduren toch in slaap gevallen zijn want ik kwam gruwelijk sjagerijnig bij van een wekker die om 6:30 afging. Dat bleek de mijne te zijn. En wekker nr 2 (ook de mijne; ben soms heel hebberig) ging twee minuten later af. Tien minuten later ging ook Jay af . Terwijl m'n man Jay pakte ging ook zijn wekker af, waarop ik bijna afging...

Ja, ik kan u-i-t-s-t-e-k-e-n-d tegen slaapgebrek.

Nah ja, het is in ieder geval allemaal voor een goed doel want de dag begint, hopenlijk, met iets heel leuks: de 20 weken echo! We hadden om 8:00 een afspraak in het ziekenhuis en we waren bij binnenkomst gelijk aan de beurt. Niet dat er verder al iemand was, maar goed, dat hoeft ook niet altijd wat te zeggen qua wachttijd.

De echo was weer leuk en voor zover ze kon zien is gelukkig alles in orde. Nu was uk lekker druk en dwars bezig en heeft ze zodoende twee dingen niet goed genoeg kunnen bekijken. Daarom mogen we 7 januari terugkomen (he, wat erg ).

Ze wil het hartje en de lippen (bovenlip) beter in beeld krijgen om er een definitief ok over te geven. Wat ze ook niet goed heeft kunnen zien is of we een zoon of dochter mogen verwachten en eerlijk gezegd baal ik daar van. Ik weet dat ik niet zo moet zeuren, mag allang blij zijn dat alles er goed uitziet en het kindje het goed doet. Maar ik ben ook maar mens, een heel ongeduldig mens.

Ik zal toch nog even moeten wachten. Nog een week en een dag en misschien weten we het dan (zeker). Ze was er namelijk wel vrij zeker van dat het een meisje is, maar ze kon het niet goed genoeg zien om het met volle overtuiging te zeggen. Nu is het wel zo dat mijn gezicht momenteel een bijzonder populair pukkeltjesoord is. Ook verloopt deze zwangerschap wel zoooo anders dan bij Jay, dat ik stiekem zelf ook al een poosje denk dat het een meisje is. Maar goed, laat ik het maar zwart op wit zetten: ik vergis me ook weleens. WELEENS. Niet vaak. Eigenlijk vrij zelden.

Nou ja... misschien een beetje meer dan vrij zelden. Maar niet vaak! Denk ik zelf...

Ik ga nog maar eens een poging wagen te slapen. Man is thuis. Kotert ligt op bed. Tijd voor dromenland.

Truste.