Alles voor het been

Woensdag heb ik een gesprek bij mijn gynaecoloog gehad om te praten over mijn zwangerschap en bevalling. Dat is raar, aangezien ik nog maar 13 weken zwanger ben.

Mijn vorige bevalling en kraamtijd was eigenlijk traumatisch. Ik had pre-eclampsie, een inleiding en bevalling van 36 uur, een knip, 2 x vacuümpomp, een groot kindje, een opname op de neonatologie vanwege te veel bilirubine en... Mijn linkerbeen die niet meer werkte. Mijn kraamtijd was 10 dagen ziekenhuis met veel artsenbezoeken, neurologen, mri's, zenuwonderzoek, fysiotherapie en uiteindelijk zo goed en kwaad als het kon met een net herstelt kindje en een slecht werkend been naar huis zonder kraamzorg, want daar hadden wij geen recht meer op.

Ik heb er veel verdriet om gehad en heb ook nagesprekken gehad met de neuroloog en gynaecoloog over de kans op herhaling. Nihil dachten ze. Pech dat ik mijn kindje 2 uur tegen de zenuwvlecht in mijn heup heb geduwd. Na 10 weken kon ik weer redelijk en houterig lopen en nu, bijna 1,5 jaar later heb ik bijna al het gevoel weer terug.

En nu.... Heel gelukkig met mijn dochter van 16 maanden en zwanger van de 2e. En nu zegt de gynaecoloog dat de kans op herhaling zeker aanwezig is, ook omdat ze niet weten waarom het is gebeurt en ze geen vergelijkingsmateriaal hebben met andere patiënten. En nu begint mijn been weer pijn te doen. Nu al. Niet goed volgens de gynaecoloog. En ik ben zo bang om de functie in mijn been weer kwijt te raken. En al het verdriet van de vorige keer komt ook weer omhoog. Wat een nare tijd is het geweest en wat zijn wij daarna toch gelukkig geworden. Ik heb het verdriet toen weggeduwd. Het is geweest zegt mijn man en het heeft geen zin om het er over te blijven hebben. Maar ik ben zo bang dat het nog een keer gebeurt en de gynaecoloog zei dat het zelfs nog erger kan worden. Een keizersnede raadt hij aan. Dit is helemaal niet hoe ik het mij had voorgesteld en het verdriet zit nog hoger dan ik dacht.

Heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt?

1651 x gelezen, 0

In Zwangerschap

reacties (8)


  • Mama~linda~

    Ik herken veel van je verhaal! Geen pre-emclampsie. Bij de eerste wel een langdurige bevalling, vacuüm pomp, knip, functieverlies in mijn been, blaas die niet meer functioneerde, geen groot kind, maar wel al vastgegroeide schedelnaden bij de kleine. Ik mocht na een dag naar huis, maar moest vervolgens in de kraamweek weer terug naar het ziekenhuis voor bezoeken bij de uroloog, neuroloog, gynaecoloog en zo’n bezoek duurde dag gerust 6 uur. en ook fysio de eerste week gestart. Ik heb er ook veel verdriet van gehad. Ik had het gevoel dat ik heel veel gemist heb van mijn zoontje, de eerste dagen knuffelen, tutten etc. Het was er niet bij voor mijn gevoel. Overal lees ik ook in mijn dossier: let op psychologische aspect bij mevr. Heel gek over jezelf te lezen. Toen ik iets beter ging, moest mijn zoontje twee keer aan zijn schedeltje geopereerd. Uiteindelijk ook bij de psycholoog geweest om een postnatale depressie te voorkomen en 8 maanden in de ziektewet gezeten (na 5 maanden weer reïntegreren).

    Been heeft bij mij een half jaar geduurd. Wij zijn ook bij de gyn geweest voorafgaand aan de 2e zwangerschap om de risico’s te bespreken. Voor mij was vooral mijn blaasprobleem erg heftig. Heb weken zelf moeten katheteriseren. Maar ook dat is goed gekomen.

    Ik ben dol op mijn zoontje, maar als ik blijvende problemen zou krijgen, weet ik niet of dat allemaal aan zou kunnen. Ik ben gelukkig hersteld, dus ik dacht ook: tel je zegeningen! Maar goed. Kans op herhaling van been en blaas was zo goed als nihil werd er gezegd. Zo ook de schedelafwijking bij mijn zoon. Dus inmiddels 36 weken zwanger.

    Bij 12 weken vloog het me echter compleet aan. Ik ben toen naar de psycholoog gegaan en ben behandeld met emdr therapie voor mijn traumatische bevalling en kraamperiode. Daardoor ga ik nu met vertrouwen de geboorte tegemoet. En heb ik ook weer vertrouwen in het herstellend vermogen van mijn lijf.

    Ik ben ook in het ziekenhuis geweest om mijn bevalplan te bespreken. Ik wil graag vaginaal bevallen, maar niet meer zo’n drama als de vorige keer. Als de geboorte stagneert ga ik niet aan de wee opwekkers en geen uren lang gedoe. Dan alsnog naar de OK voor een keizersnede. Ik heb blij dat ik die afspraken heb kunnen vastleggen in mijn dossier.

    Dus ja, ik begrijp je gevoel denk wel. Probeer goed aan te geven waar je behoefte aan hebt. Qua verwerking van je eerste bevalling en kraamtijd, afspraken over de geboorte van de tweede etc. Ik ben het niet eens met je man, het heeft zeker zin om het erover te hebben. Hij mag trots op je zijn dat je het nog een tweede keer aandurft (en jij zelf ook!).

  • Jacqii

    Mocht je vaginaal bevallen ondanks de problemen met je been en blaas de vorige keer? Ik herken inderdaad veel in je verhaal! Naast de zorgen om je kindje, doet je lijf het ook niet. Gelukkig hoefde mijn dochter geen operaties en ging het alleen om fototherapie en met een sonde extra voeding binnen krijgen. Moet ook heel zwaar voor jou zijn geweest! Ik heb er wel veel verdriet om gehad. Ik wilde ook dat niemand ons zo zag, dus de dag na de geboorte leek het allemaal goed te gaan en kwamen onze ouders en daarna wilde ik niemand zien toen het niet goed ging met ons.

    Ik weet niet of ik het nog een keer had aangedurfd als ik had geweten dat de kans op herhaling wel aanwezig was zoals nu en het zelfs erger kan worden dan de vorige keer. En daar voel ik mij dan ook weer schuldig over naar de baby, die echt heel erg gewenst is natuurlijk!

    Fijn om de herkenning te lezen!

  • Mama~linda~

    Er was/is inderdaad bij mij geen reden om op voorhand voor een keizersnede te kiezen. Dat heeft ook zelf niet mijn voorkeur. Maar angst is (bij mij) een slechte raadgever. Na de emdr kon ik weer weloverwogen beslissingen nemen en dit ook goed bespreken met de gyn. Ik heb veel gehad aan ‘Brains’

    Benefits: wat zijn de voordelen

    Risk: wat zijn de risico’s

    Alternative: wat zijn de andere mogelijkheden

    Intuition: wat zegt je gevoel

    Nothing: wat als we niets doen/afwachten

    Sorry: kunnen we er nog even over nadenken.

    Misschien maar goed dat je het niet hebt geweten van te voren. De kleine spartelt nu vrolijk rond in je buik! En ik ben van mening dat je best mag balen van je lijf en dat dat niets afdoet aan de liefde voor je kindje. En je weet gewoon niet hoe het dit keer zal verlopen. Ik gun jou een goede bevalling en een fijne kraamtijd. Maar weet dat als het tegenzit je super sterk bent! Je kunt dit. Dat heb je al eens bewezen namelijk!

  • Druif89

    Wel ervaring met een bevalling trauma (wel heel anders), je kunt de gynaecoloog vragen voor een doorverwijzing naar de medisch psycholoog. Heeft mij erg geholpen in de verwerking en ook tijdens de tweede zwangerschap in de angst naar opnieuw bevallen.

  • Raintje

    Ik heb niet hetzelfde gehad, maar had na de geboorte uitvalsverschijnselen in beide benen.. In kraamtijd met ambulance naar ziekenhuis gemoeten. Heb er tot 7 maanden na de bevalling last van gehouden, gecombineerd met veel pijn. Neurologisch onderzoek en zenuwonderzoek wees niets uit. Uiteindelijk werd er gezegd dat de uitval er echt was, maar er geen neurologische oorzaak voor was. Kreeg daarna gespecialiseerde fysio tegen chronische pijn, wat heeft geholpen. Na 1 jaar was ik pijnvrij. Achteraf blijk ik erg veel angsten te hebben gehad, onbewust, wat er voor zorgde dat mijn lichaam zichzelf letterlijk uitschakelde. Tijdens mijn tweede zwangerschap is het weggebleven. Nu 2,5 week geleden bevallen en tot noch toe lijkt het weg te blijven. Ik weet hoe heftig het is niet de tijd te hebben die je wilt. Het verdriet en de onmacht. Ik had het gevoel mijn kindje niet te kunnen geven wat ik wilde, en dat was heel erg moeilijk. Ik hoop dat je goede begeleiding kan krijgen deze zwangerschap. Blijf praten over wat je hebt meegemaakt en wat je bezig houdt.

  • Jacqii

    Wat een geluk dat het niet terug kwam! Het is zo eng als je lijf het opeens niet doet... Ik herken het verdriet en de onmacht. Ik wilde ook zo graag dit keer niet in het ziekenhuis hoeven te blijven, maar ik vrees dat, dat toch moet. Gefeliciteerd met je 2e kindje! Hopelijk heb je nu een fijne kraamtijd gehad :)

  • Ylva

    Geen ervaring, maar vanuit m’n werkervaring wil ik je echt aanraden hulp te zoeken om je trauma te verwerken! Tijdens deze zwangerschap. Sterkte.

  • Myrtheflower

    Heb je naderhand gesprekken gehad om een en ander te verwerken? Wat je meegemaakt hebt klinkt erg traumatisch en heftig.