Heb je ooit eens gedacht dat het moederschap net als niet zwaar aanvoelt voor sommigen, omdat ouders nu net heel eerlijk zijn over de ups & downs, waardoor anderen hun verwachtingen bijstellen? De reden dat het voor velen zo zwaar is, is net omdat niemand hun vertelde hoe zwaar het kan zijn. Als je het moederschap ingaat met realistisch beeld & je vindt dat alles reuze meevalt... Des te beter.
Het moederschap is zoveel meer dan 2 vakjes. Het is prachtig, chaotisch, overweldigend en intens, emotioneel, triestig en dat allemaal op een tijdspanne van een dag. Het is écht zwaar. Maar wat betekent zwaar nu eigenlijk? Want ik lees dat mensen het moeilijk vonden maar nooit zwaar. Jij bent het soms zat, maar het is niet zwaar? Dan vraag ik me af wat de maatstaf is van het woord zwaar? Moederschap is gewoon pittig, altijd zo geweest en zal altijd zo zijn, ongeacht of je een gemakkelijk kind hebt of niet. Elk kind huilt weleens door pijn, dat is als ouder zwaar. Elk kind wordt weleens ziek, dat is zwaar voor jou, vooral mentaal maar zeker weten ook fysiek. Elk kind heeft weleens een uitbarsting, dat is zwaar voor jou omdat het zwaar is voor hun. Elk kind gaat op een dag naar school, waar je je als moeder continu zorgen maakt. Die constante ongerustheid is zwaar. De constante twijfel, is zwaar. Constante schuldgevoelens... Zwaar. Het opvoeden is zwaar. Hun sociale wezens maken die correct bijdragen aan de maatschappij, het kan zwaar zijn. En al hetgeen zwaar is voor hun in de toekomst, zal zwaar zijn voor ons. En dat allemaal met jouw eigen bagage... phew. Dus ja ja ja ja, parenting is hard!
De verzorging is voor mij persoonlijk iets anders dan opvoeding maar niet minder zwaar omdat je gewoon continu bezig bent met de noden van een ander. Je moet ze alles leren. Eten, slapen, zindelijkheid.
Denk zelf ook dat we in een tijd leven waarin ouders eindelijk schaamteloos kunnen zeuren om hun kinderen. Goed voor hun. En ons. Ik ben ook zeker niet allergisch aan zulke parenting memes. Maar ja, soms rol ik ook weleens met mijn ogen. Ikzelf zie niet zoveel mensen onterecht klagen om het zware ouderschap, maar dat kan liggen aan het feit dat ze hier niet over willen praten eerder dan of ze het zwaar vinden of niet. Je zegt dat er veel negativiteit hangt rond ouderschap, maar eerlijk: wat is er interessant aan vertellen hoe mooi het is. Iedereen weet dat het mooi is. De meesten beginnen aan kinderen omdat het prachtig is. Dat is gewoon een gegeven. Zelfs jouw schoonzus dat schrik heeft vanwege negativiteit (en ik vind dit eerder realisme dan negativiteit) begint er wel gewoon aan omdat het nog steeds het allermooiste is wat er bestaat... voor velen. Als het niet zo mooi was, zouden we uitsterven.
Ik vind de babytijd heftig (aka pittig aka zwaar). Snel geprikkeld, reflux, slecht slapen, ziekenhuisopnames, continu zeuren, nooit lang tevreden. Maar toch doorgaan voor hun om nadien te worden verwelkomt in steeds nieuwe levensfasen waarin gebrek aan dankbaarheid de rode draad is. Je denkt een hechte band te hebben gecreëerd, maar blijkbaar is dat onvoldoende om de vreselijke periode van 2 jaar door te staan... en 3 jaar. En 4 jaar. En dan komen de tienerjaren. En dan adolescentie. En dan volwassenen. Elke periode brengt een nieuwe struggle mee.
Maar het allerzwaarste is het moment wanneer ze eindelijk in bed liggen en dan beginnen de schuldgevoelens. De "ze verdienen beter's", de "ik heb gefaald's", "ik had hun meer tijd moeten geven",...
Je vraagt of het afhangt van een moeilijk kind of niet. Zelfs met gemakkelijke kinderen kan je het heel zwaar hebben. Het hangt af van zoveel meer. Hoe drastisch jouw leven verandert. Hoe je opvangnet eruit ziet. De baggage dat je zelf meedraagt. Jouw eigen beproevingen (bv hooggevoeligheid, slechte hechting met eigen ouders,...) Letterlijk alles. Het is niet zwart-wit.
Ter verduidelijking: een moeilijk kind bestaat niet. Een kind dat het moeilijk heeft wel. Een kind dat veel aandacht vereist, is voor een ouder moeilijk. Maar wat ik als moeilijk zou ervaren, zou voor anderen easy breezy kunnen zijn.
reacties (79)