Hartje gestopt

Vandaag 10+5 de termijnecho. Op het moment dat ik het echobeeld zag, bekroop me een kil gevoel en wist ik dat het niet goed zat. Ik begon meteen te huilen. Geen hartactie te zien en het vruchtje net zo groot als 2 weken geleden. Dat nare gevoel wat op dat moment in de kamer hing is moeilijk om van me af te schudden.
M'n man begon ook te huilen. Misschien nog wel harder. Waarom overkomt ons dit? Hij wilde nog een echo, het zeker weten. Maar ik wist het zeker en ik kon de beelden niet nog een keer aanzien, dus heb m'n ogen gesloten.
Op dit moment zijn we allebei kapot van verdriet. Verdriet omdat we zo graag dít kindje wilde. We hielden er al zo veel van. Houden er van. Maar ook vanwege de onzekere toekomst. Vooral ik. Nog een keer het traject in? Nog een keer die onzekerheid, fysieke ongemakken, angst... ik ben er niet dezelfde persoon door. Het beïnvloedt al het andere in m'n leven. Ik weet niet of ik dat aankan. Maar de wens is zo groot!
Een vriendin is tegelijkertijd uitgerekend. Met haar kindje gaat het wel goed. Zij was ook makkelijk zwanger. Waarom gaat het bij ons zo moeilijk? Ik snap het niet. Het is zo oneerlijk.
Nu besluiten of ik medicatie wil of wil afwachten tot de miskraam vanzelf komt. Ik vind het allebei verschrikkelijk. Ik wil dit kindje bij me houden. Maar ik wil ook niet nog langer een levenloos kindje in me hebben.

Ik wil wakker worden uit deze nachtmerrie en in Maart ons kindje kunnen vasthouden 😢