Daar was je dan
Na een paar uur helse pijn te hebben gehad, voelde ik ineens een 'plop' en ben ik op de wc gaat zitten om je te kunnen opvangen in een vergiet.
Het gebeurde meteen. Je was veel kleiner dan ik had verwacht, maar we hadden op de laatste controle echo al gezien dat je kleiner leek en in elkaar was gedoken.
Ik schrok er niet van. Ik voelde ook geen intens verdriet. Op de een of andere manier kwam er juist veel liefde vrij. Alsof het proces nu rond was, van zwangerschap tot geboorte. Door je te zien, voelde het heel echt, en dat gaf me een heel fijn gevoel.
We gaan je straks begraven. Ondanks dat je buikje open lag, was je heel duidelijk een compleet kindje. Een lijfje, een hoofdje en een paar ogen. Ik weet niet of er vrouwen zijn die dit herkennen, maar ik vond het heel mooi om te zien.
Ik heb het gevoel dat we het nu echt een plekje kunnen gaan geven. Alsof er weer ruimte is en ik weer kan ademen. Niet dat ik niet meer verdrietig ben, want dat zal nog wel zo blijven, maar we kunnen nu wel echt afscheid van je nemen.
Ik hoop dat dit het was en er verder geen weefsel is achtergebleven. Al met al is het mij wel meegevallen. Ik voel liever deze pijn nog 100 keer dan die dag dat we op de echo zagen dat je hartje ermee was gestopt opnieuw meemaken.
reacties (25)