Terugplaatsing 2.2

Daar zijn we weer, middenin de wachtweken van de tweede terugplaatsing van ICSI 2. Het is een beetje snel gegaan, want ik heb het in een natuurlijke cyclus laten doen en m'n eisprong was er op dag 16 terwijl ik de vorige keer 3 weken Progynova heb moeten slikken. M'n baarmoederslijmvlies was ook 8mm 2 dagen voor de eisprong dus m'n intuïtie had het bij het juiste eind. De vorige poging in kunstmatige cyclus verliep namelijk erg raar met de opbouw en ik dacht dat het zonder medicatie beter zou gaan.

De vorige terugplaatsing had ik positieve spanning, maar nu voel ik helemaal niks. Ik gebruik nu alleen Utrogestan ter ondersteuning en gelukkig heb ik een medicatie alarm, anders zou ik het zo vergeten. Ik vergeet ook steeds dat ik een teruggeplaatste embryo in m'n buik heb. M'n hoofd heeft nog amper bevat hoe vorige terugplaatsing is verlopen en nu heeft er alweer een nieuwe plaatsgevonden. Heel onwerkelijk.

Ik betrap mezelf er ook op dat ik nog weinig hoop heb en alles op de automatische piloot gaat. Ik voel me daar ook wel schuldig over, alsof ik deze terugplaatsing bij voorbaat al geen kans geef. En wat ben ik dan aan het doen?
Vorige keer voelde ik de eerste twee dagen steken en prikjes en dacht ik echt de innesteling te voelen, maar nu voel ik niks. Misschien ook omdat ik dus steeds vergeet wat er gaande is?

Ik weet niet hoe ik me voel of hoe ik me moet voelen. Ik ben niet verdrietig, niet blij, niet enthousiast, maar verdoofd. Ik ben zo klaar met het traject en de teleurstelling. Ergens vind ik zwanger zijn nu nog zwaarder dan niet zwanger zijn, wat ik ook een rotgedachte vind want ik wil het natuurlijk wel heel graag. Kon iemand me maar wakker maken op het moment dat er een baby is. Rondlopen met een dikke buik leek me altijd fantastisch, maar die 2 keer dat ik zwanger was, kon ik helemaal niet genieten.

Ik kijk er niet naar uit om te mogen testen. Ik kijk uit naar het moment dat ik zwanger ben en weet dat het goed zit. Misschien verandert het naarmate de testdatum nadert, maar op dit moment zou ik de testdatum het liefst zo lang mogelijk willen rekken. En mocht het niet gelukt zijn, hoop ik dat m'n menstruatie gewoon op tijd doorbreekt.

Het klinkt allemaal misschien niet heel positief, maar nu schrijf ik even van me af. Buiten deze blog om probeer ik positief te zijn en positieve gedachten te hebben voor zover dat lukt. Want ik weet dat er nog hoop is, alleen moet ik heel diep graven om dat zelf ook te voelen.

Ik hoop zo hard dat al m'n volgende blogs goed nieuws bevatten en blijven bevatten 🙏