De 7 weken echo
Eindelijk was het zo ver: de vitaliteitsecho. In eerste instantie leek de tijd voorbij te kruipen maar hoe dichter we bij de datum kwamen, hoe meer ik er juist tegenop ging zien. Ik voelde me niet blij, maar vlak en weer schuldig omdat ik me niet blij voelde.
Daarnaast is sinds een paar dagen de beroerdheid begonnen. Alsof ik constant wagenziek ben. Dat ken ik helemaal niet van m'n vorige zwangerschap! Genieten lukt nog niet en die roze wolk is ver weg. Een soort zelfbescherming denk ik.
Op het moment van de echo kwamen ineens alle emoties omhoog en raakte ik in paniek. Ik durfde niet en ik wilde niet. Het maakt het ineens zo echt, wat de uitkomst ook is.
Ik heb niet gekeken naar het scherm totdat de arts aangaf dat het hartje klopte. Een mooi hard kloppend hartje. Ik heb m'n ogen durven openen, maar anders dan de eerste keer, voelde ik niet die bijzonderheid of die blijdschap en opluchting. M'n emoties waren ineens weer vlak. Want nu is het weer afwachten tot de volgende echo en we weten als geen ander wat er in die wachtweken kan misgaan.
De arts gaf ons mee dat we dit best even mogen vieren. Dus ondanks dat m'n man en ik voorzichtig positief zijn, eten we er vanmiddag even een taartje op. Toch weer een mijlpaal gehaald.
De volgende echo is bij de verloskundige praktijk, over anderhalve week. Toen de verloskundige aan de telefoon me vertelde hoe blij ze was mijn naam weer te zien, voelde ik toch die emoties wel weer even omhoog komen. Gelukkig alle begrip en hoef ik niet lang op m'n echo's te wachten.
Nu alles even laten bezinken. Want ik ben nog steeds zwanger, de frummel is een mooie grootte en het hartje klopt. Een beter begin kan in ieder geval niet.
reacties (15)