Wachten...

Jaja, morgen is het due-day. Maar goed, dat is de theorie... Wanneer ze zal komen, weet niemand. Het is al een week aan het rommelen: voorweeën, indalingen, ... Ik ben wel een beetje 'invalide', zoals ik er nu bijloop met een buik die zo laag hangt. De nachten zijn een kleine ramp - het is gewoon een mega-uitdaging een houding in bed te vinden...

Ja, ik klaag wellicht en dat vind ik ook wel stom, want ik wil wel genieten, maar ook dat is een uitdaging. Ik probeer het wel los te laten en leuke dingen tussendoor te doen (tussen de vele dutjes - ik ben zo moe! ).

Kaat kwam een weekje later dan voorzien ter wereld, hoe zou het nu zijn? Het is zo gek dat je geen plan hebt, geen agenda... Dus we moeten het gewoon afwachten. En nog wat genieten van dat stampende meisje in m'n buik. Want wie weet is het de laatste keer? (3e kindje? Nope, geen agenda, we zien wel).

Kom maar kleine schat, ik neem je wel vast, draag je rond, koester je, ... We kunnen het!

Tot snel!

Je mama