Ik hou van jou...

Lieve meisjes,

Wat hou ik van jullie. Noor, sinds het eerste moment dat ik in je ogen keek. Ik vind het zalig hoe het tussen ons gaat. Je bent een super-baby. Je doet het zo goed: eten, slapen, … en sinds een tijdje ben je zo geïnteresseerd in die buitenwereld en je doet iedereen verbazen hoe goed je al rondkijkt, je rechthoudt en alles wil zien (dat zit een beetje in de familie). Ik was enkele dagen zo blij je lachje te mogen zien. Amper 5 weken was je. En je wil al zo veel vertellen; je maakt zo’n mooie geluidjes.

Natuurlijk ben je ook een karaktertje. Oh wat ben je boos als het eten (mama dus) even op zich laat wachten of als je je slaap niet vindt. Te veel geroezemoes rond je vind je maar niets hè… Gelukkig kom je tot rust als het rond je ook weer rustig is.

Noor, je bent een super-meisje; ik hou van jou.

Kaat, wat ben jij al een grote meid. Je bent zo flink en leuk. Op  school, als grote zus, als je zingt, lacht, je fantasie-spel doet, … Je bent echt een persoontje. Oh wat vonden we het erg toen je enkele weken geleden geopereerd werd aan je oren en neus (buisjes en poliepen). De narcose deed je geen goed en je was even het noorden kwijt. We konden je alleen maar steunen en troosten, maar het deed me echt zeer dat je daar door moest. Goh meisje, en wat zie ik mezelf zo veel in jou. En als ik dan eens boos moet zijn, doet het mij even veel pijn hoor. Jouw tranen om wat dan ook (omdat iets niet mag, niet lukt, niet kan of omdat je je niet begrepen voelt), raken mij meer dan eender wat. Ik hou zo veel van jou dat het soms pijn doet.

Vandaag was een zonnige dag.  Je maakte je zusje onnodig wakker (die al even bezig was met proberen inslapen en dat was eindelijk gelukt) en toen ik je daarvoor berispte droop je verdrietig en vol schuldgevoel af. Ik kwam je achterna en zei dat het niet zo erg was. Waarop je vroeg om te knuffelen op de zetel. Ik liet de afwas even voor wat het was en toen gebeurde één van de mooiste momenten van mijn leven: je lag op mijn buik (net als Noor nu, met opgetrokken benen) en zachtjes zei je plots: “mama, ik hou van jou… “. Het gaf me zo’n zalig gevoel. Ik zei dat ik ook van je hou en jij: ‘neehee, ìk hou van jou’, waarop ik dan maar zei dat ik je zo graag zag. Je lag met je krullenbol  in mijn gezicht en ik huilde zachtjes tranen van geluk. Ik hou zo veel van jou, maar zo veel… Meer dan je ooit zal weten.

Het is allemaal mooi, maar natuurlijk zijn er ook hele moeilijke momenten: alles georganiseerd krijgen, het nieuwe evenwicht zoeken; bij mezelf, als moeder, als partner, … Ik ben soms even het noorden kwijt. En tegelijk heeft mijn bevalling me geleerd dat ik mag vertrouwen op mijn gevoel, dat mijn intuïtie juist zit, dat ik sterk ben, … Een levensles. Maar ook laat ik vaak de moed zakken, ben ik te moe om te genieten, om rustig en geduldig te zijn, dan foeter ik op Stijn, de meisjes, de wereld, het leven, alles, alles. Gelukkig zijn er dan die momenten van een lachtende Noor, een knuffelende-zingende-dansende-gibberende Kaat, die het allemaal draaglijk maken en me doen beseffen waar ik het allemaal voor doe: voor die twee meiden waar ik zo veel van hou…

Mama