Bewondering

Het is een cliché, ik weet het, maar oh zo waar. Kinderen groeien zo ontzettend snel. Je wordt ’s ochtends wakker en als ik in hun bedjes kijk lijkt het alsof ik weken geslapen heb.  En het snelgaan wil ik soms ook wel eens tegenhouden… en tegelijk verheug ik me stiekem ook wel op terug wat meer me-time.

Noor heeft sinds een aantal weken haar handen ontdekt. Een ongelooflijke tool waarmee wij mensen zijn uitgerust. En Noor heeft ook ontdekt dat die handen wel wat kunnen. Dus sinds een dikke week verdwijnt zowat alles wat die handen grijpen in die mond. Wat is het een lachebekje. Een hele guitige meid. En dat valt nu des te meer op nu ze ook sinds een aantal dagen haar stem heeft ontdekt. Ze kirt en gilt het uit en lacht daarbij zo breed ze kan. Ze kijkt vol bewondering naar de wereld om zich heen en ik kijk vol bewondering naar haar.

Natuurlijk maakt dat haar ook wel wat bang zo al die nieuwe dingen en soms klampt ze zich letterlijk aan me vast. Ze wil graag bij ons zijn, ook ’s nachts, waardoor onze nachtrust even ver te zoeken is. En mijn kaarsje is wat dat betreft wat aan het uitgaan. Oh hoe heerlijk was het weer om 8u na elkaar te slapen???

Kaat is dan weer een echte kleuter aan het worden. Ik geef toe dat ik eigenlijk wel wat opzag tegen de vakantie. Noor èn Kaat een hele dag entertainen?? Maar het gaat eigenlijk wel goed. OK, elke dag is er wel één kleine crisis (omdat bijvoorbeeld de pop èn mee moet èn thuis moet blijven :-/ ), maar ik vind het ook wel leuk haar terug weer wat te leren kennen, na die hectische tijd van schoolgaan, zus worden, peuter-puberen, …  Ik merk dat ik van de ene verbazing in de andere val en mijn meisje heeft zo veel humor. Gisteren wandelden we naar de stad en ze had haar eigen tasje om, net zoals ik, zo schuin over de schouders. Ik dacht – met een glimlach toch wel : ‘mini-me’. Het is bewonderenswaardig hoe snel ze leert en vooral wìl leren. Als ze een trap opklimt om op de schuif-af te komen, als ze het ‘zelluf’ wil doen (lukt dat na enige tijd wel) … Maar de trots, het zelfvertrouwen dat ze dan laat zien ‘kijk ik kan het!!’ is supersupersuper (en enige beroepsmisvorming zegt me dan dat ik dit ten zeerste kan aanraden).

Haar laatste schooldag zaten alle leerlingen op de speelplaats en ik kon haar (stiekem) gadeslaan. Ik moest me inhouden niet te wenen, want hoe groot is ze toch; die baby van bijna 3 jaar geleden, zit nu bij zo veel andere kindjes haar laatste schooldag af te wachten. Aan haar gezicht te zien was het wel verwarrend en nieuw, maar toch…

Mijlpalen… als kinderen ze nemen, hebben ze toch weer net dat tikkeltje meer. Ja, ik bewonder ze. En ik ben zo trots als anderen ze ook bewonderen en zeggen wat een mooie flinke dochters ik heb. Dat heb ik. Zeker weten. En ik bewonder ze, dat ze mij als mama gekozen hebben. 

:-)