Daar stond je dan met je beer...

Maya, Doekje, Snuffel, Minnie, Liesje, Marie, … Beren, knuffels en poppen genoeg die meisjes van mij. Te pas en te onpas moeten ze zorgen voor nodige troost, inslaap-assistentie, geborgenheid.

Vooral Doekje is samen met Tutje  een duo dat voor mijn oudste dochter van levensbelang is. Toen ik onlangs opperde dat Tutje toch wel mee mocht met de Sint, was er lichte paniek ‘Doekje mag ik wel houden hè’ – Tuurlijk! (nvdr Tutje is nog altijd ten huize …).

Soit, waar ik naar toe wil. Wat mijn hart nu zo brak de afgelopen dagen was een beeld, in de media. Zo plots, op een mooie zomerdag, toen ik ergens tussen zorgen voor mijn meisjes en leef mijn leven zweefde. Daar stond ze… 3 jaar, 4 jaar, 5, …? Tranen, en in haar hand een knuffel. Haar haren warrig, haar ouders bang, de prikkeldraad voor haar, de oorlog achter haar, de toekomst één vraagteken.

Ik kan het niet vatten, wil het niet vatten; dat de mensheid tot dit in staat is en dat een deel van onze bevolking dat normaal vindt en wegkijkt of zelfs protesteert als ‘zulke’ mensen hun luxe leven nog maar eens zouden bedreigen. Luxe, ja ook jij die geen werk heeft, je hebt een dak boven je hoofd, toch. Luxe, ja ook jij die dag in dag uit werkt om andere luxe te betalen. Luxe, ook met je kleine wagen, niet-laatste-nieuwe gsm, verouderde laptop, … Luxe omdat we stromend water hebben, luxe omdat zelden sterven dan door kogels, geweld, onthoofdingen, …

Ik probeer het me voor te stellen hoe dit als moeder voelt. Als je daar staat, gevangen tussen hoop en wanhoop, tussen je verlaten land en een gesloten grens, tussen miserie en nog meer miserie. Hoe hou je dit vol met je kinderen, hoe vlucht je, zodat ook hun beentjes kunnen volgen? Hoe leg je uit dat monsters niet bestaan als je ze elke dag weer tegen komt?

Gisteren moest is met mijn twee dochters op een bus en er stond veel volk, dus het was wat wringen en doordoen en samenblijven en, … Tjongejonge wat een stress. En hier ging het gewoon over 10 minuten eerder of later aankomen. Absoluut niet van levensbelang. Ik stelde me voor, toen ik daar op de bus stond, hoe dit moest zijn als dit misschien je enige bus is in de hoop op beter leven, als dit de laatste bus is naar humaniteit. Hoe je elkaar kan verliezen, hoe je moet zorgen dat ze je kind niet vertrappelen, … Hoe hou je dit vol als je de angst in de ogen van je kind leest, terwijl ze met de moed der wanhoop hun knuffel tegen zich aandrukken?

Ik walg van het populistisch gebrul dat ze maar moeten blijven waar ze zijn of zich moeten aanpassen of profiteren van onze welvaart of ze lui zijn en ons gaan terroriseren. Rechts gezeik dat geen grond heeft. Ik daag je uit om je één minuut, gewoon één minuut proberen in te denken dat jou dit morgen overkomt. Geschiet in de straat, bombardementen, moorden, verkrachtingen, ontvoeringen, … Wat zou jij doen? Blijven zitten in je zetel en klagen en zagen? Dan wellicht niet nee, dan moeten de grenzen overal ter wereld open. Wel, ik zeg je, voor mij zijn ze welkom. Het gaat hier om levens. Er zijn er al genoeg gestorven, gewond, gekwetst, getraumatiseerd. Ze zoeken geen rijkdom, maar rust. Geen luxe, gewoon een bed, eten, warmte.

Ik ben een moeder en mijn hart breekt als ik een kind zie vluchten, als ik een moeder zie volhouden om haar kinderen een beter leven te kunnen geven.

Voor mij ben je welkom, jongen, meisje, mama’s, papa’s, … van waar je ook bent. Iedereen die op het einde van de dag gewoon zijn of haar kind wil instoppen en kan zeggen dat monsters niet bestaan, echt niet, ook niet onder je bed en vooral niet buiten, op straat, op zee, in het kamp, in dat mooie beloofde verre land…