Wanneer klaar voor 2de kindje

Hier zit er precies 2.5 jaar tussen en ik vind het een fijn verschil

Ik herken je. Mijn dochter is nu 2,5 en het kriebelt nu pas echt een half jaar pas, misschien korter zelfs. Daarvoor had ik precies hetzelfde gevoel als jij. Ik kon het echt niet want ik dacht echt nee ze is nog zo klein. Het hoeft voor mij echt niet: de gevoelens zijn ook gekomen dus het komt wel goed. 💓

Ik heb echt het gevoel de oudste tekort gedaan te hebben. Er zit 2 jaar tussen.

De 2e was een huilbaby, terwijl de oudste ook veel zorg nodig had.

Ik zou echt wachten

Bij mij bewust 4 jaar tussen. Ik vind het een fijne leeftijd omdat er volop aandacht was voor de eerste en ook voor de tweede omdat de oudste naar school ging. Wel begint alles opnieuw, bv, luiers, slapeloze nachten. Oudste is nu 7 en jongste 2,5 dus al wel 7 jaar het gevoel in de “jonge kinderen” te zitten terwijl ik er maar 2 heb. Maar zou het wel weer opnieuw zo kiezen!! Nu zijn we klaar. Ik ben bijna 32 en vind het ook fijn dat ik jong begonnen ben en dus de tijd en ruimte had voor die tijd ertussen én voor mijn 30e klaar :)

De liefde die je hebt voor de eerste, is bij de tweede net zo veel. Iedere dag groeit de liefde voor zowel de eerste als de tweede.

Hier was de eerste een heel traject (3,7j) nooit gesproken over meerdere kinderen, omdat de eerste al niet van zelf sprekend was laat staan meer. Mijn man wel uitgesproken 2/3 kinderen te willen, ik vond 1 genoeg. Ook de reden die je benoemen het te kort schieten van de eerste, de band die we hadden wat gebeurde daar mee etc, veel beren op de weg. Uiteindelijk raakte ik ongepland natuurlijk zwanger toen ze 2,5j was. Wist niet wat te voelen, maar die ging mis pas toen besefte ik de wens voor een tweede. Besloten te kijken of de natuur ons nog een keer gegund was, en dat was, was direct opnieuw zwanger.

Ze is inmiddels 1j, maar wat heb ik me schuldig gevoeld de eerste weken. Maar weet je het is echt zo de oudste gaat er in mee, en heb haar overal bij betrokken, ze begreep veel voor haar lieeftijd.

Die twee zijn zo lief samen al vanaf het begin, het is wennen aan de dynamiek, maar niet anders dan bij de eerste. Denk eerlijk makkelijker dan bij de eerste, je wordt opnieuw mama maar niet voor de eerste keer, je kent het reilen en zijlen. Nu ze beide dus wat ouder zijn vind ik het lastiger omdat je je in tweeën moet splitsen maar ook dat lost zich zelf wel op. Ben wel blij dat er juist veel leeftijd verschil tussen zit, had het nooit anders willen doen.

Toen er geen twijfel meer was zijn we weer begonnen. Toen ik zwanger was kwam ook de vraag of ik wel zo ontzettend veel van nog een kind zou kunnen houden. Het antwoord is 'ja' 😊

Hier zit er bijna 3 jaar tussen. Dat ik ervaar ik als teveel tijd of te weinig tijd ertussen. De oudste staakte net zijn middagslaapje toen ik 7 maanden zwanger was. Met een pasgeboren baby zat ik met een jengelende peuter. Knutsel en co hebben het fantastisch samen, hoewel ze ook ruzie maken. Ik heb echt dagen gehad met schuldgevoel, omdat ik te weinig tijd had voor mijn kinderen. Maar ik zou het nooit anders gewild hebben.

Hier bijna 5 en bijna 4 jaar ertussen. Gewoon zo gegaan. Maar ik ben er wel blij mee omdat ik voor elke baby gewoon tijd had. Ik zou het niet zo snel achter elkaar willen, maar dat zijn echt persoonlijke keuzes. Ik werk dan ook nog, dat weegt ook mee. Doe gewoon wat goed voelt voor jullie samen. En ja het klopt dat je je aandacht moet verdelen. Ik moest daar wel aan wennen, maar kwam helemaal goed. Je voelt echt wel.wanneer je de energie ervoor hebt en uitkijkt naar nog een kindje.

Hier zit er 3 jaar tussen (niet bewust) en ikben er achteraf blij mee. Beide veel aandacht kunnen geven, ze kunnen goed met elkaar en ook praktisch was het wel handig (niks dubbel hoeven kopen, alles kon doorgeschoven worden).

Dat schuldgevoel ken ik, dat verdwijnt als de 2e geboren. Alhoewel ik het nu ze ietsje ouder zijn soms nog wel eens lastig vind, je wilt niemand te kort dienen oudste kinderen hebben wel vaker dat gevoel is mijn ervaring.

Hoe dan ook, sowieso je gevoel volgen! Ikhad de eerste anderhalf jaar oosters het gevoel dat ik al mijn aandacht aan de oudste wilde geven en had nog geen behoefte aan een tweede. Ondanks dat ik zeker wist dat ik die ooit wel wilde

Je merkt echt vanzelf wanneer je er wél zin in krijgt. Vaak is dat wanneer de oudste 1,5 is... Maar iedereen is anders. Voor je eigen lijf is het sowieso gezond om een jaar rust te hebben, voor een nieuwe zwangerschap.

Ik herken het totaal maar dan ook totaal niet. Wij hadden in ons hoofd om twee kinderen te krijgen. Een broertje of zusje zien wij juist als het grootste cadeau dat je je oudste kan schenken. Met een beetje geluk hebben zij hun hele leven profijt van elkaar.

Ik heb het idee dat het de laatste jaren een trend is om jezelf ongefundeerde schuldgevoelens aan te praten. Dat kan ik dus echt niet volgen. Mijn advies: stop daarmee!

Verder heb ik het idee dat jij het ideaalplaatje in je hoofd hebt dat een klein leeftijdsverschil per definitie bijdraagt aan een goede relatie tussen de kinderen. Helaas is dat geen garantie. Ik ben van mening dat hun beider karakters veel meer van invloed is op hun onderlinge relatie, dan het leeftijdsverschil. Bedenk ook dat broers/zussen in hun volwassen leven veel meer tijd met elkaar doorbrengen dan in hun kinderjaren. Bij mijn eigen jongens (leeftijdsverschil ruim twee jaar) zijn zij vooral met hun eigen vriendjes bezig ipv met elkaar.

Ik snap de haast bij mensen nooit zo eerlijk gezegd. En leuk voor de kinderen is vaak maar de vraag, want de realiteit is toch wel vaak ruziënde kinderen. Het samen spelen lijkt een illusie.

Tussen onze oudste en (nu nog) jongste zit 3 jaar en 9 maanden. Toen zij 3 werd zijn we meteen gestart en was ik gelijk zwanger. Heb 3 jaar lang volop van haar kunnen genieten, en vind het leeftijdsverschil super leuk en heel relaxed. Toen onze jongste nog net geen 2 was zijn we voor de derde gegaan en daar zal straks 2 jaar en 7 maanden tussen zitten. Lijkt me weer een stuk pittiger, maar ik wilde na mijn 30e geen kinderen meer haha.



Ik zou zeggen geniet van je kindje nu, er komen nog zoveel leuke (en ook pittige) fases aan, ik vond het hebben van 1 kind dan echt wel luxe en heerlijk en zou er niet aan moeten denken om 2 te hebben dan.

Nu zit ik al dagelijks in de chaos en drukte dus kan de derde er nog wel bij haha.

Dat schuldgevoel heb ik bij elke zwangerschap wel even gevoeld, naar m’n kind maar ook naar de baby op komst, want die krijgt helemaal nooit de aandacht die de 1e heeft gekregen. Maar dat verdween altijd lekker snel met de hormonen van de zwangerschap.

Je krijg er echt bij elk kind gewoon weer een nieuwe bak onvoorwaardelijke liefde bij. Liefde hoeven ze nooit te delen. En aandacht delen is helemaal niets slechts. En je krijgt er ook iets bij: je kunt dingen samen doen, en dat is heel leuk.

Bedenk je ook: het duurt nog minstens 9 maanden hè. Mocht je morgen zwanger raken, dan is ze tegen de tijd van de bevalling al ruim anderhalf en dikke kans dat ze dan al lang doorslaapt 😉 daar hoef je in principe niet op te wachten dus.

Er zijn altijd praktische of rationele redenen te bedenken waarom je er nog niet voor zou gaan. Als je de basics op orde hebt (stabiele relatie, inkomen) dan telt echt alleen je gevoel. Zodra die wens echt aan staat, veeg je al die praktische bezwaren zo van tafel. Dat is allemaal op te lossen namelijk. Ik denk dat je beter nog even kunt wachten tot je gevoel luid en duidelijk spreekt ☺️

Oh en, maak je geen zorgen dat je nooit zoveel van de tweede zou kunnen houden!! Ik heb nog geen kids, maar ik heb van velen gehoord dat ze die zorgen óók hadden en nu ook overlopen met liefde voor de tweede. Het gaat niet gedeeld door twee ofzo, maar vermenigvuldigt volgens mij haha. Je bent biologisch ervoor gemaakt om van je kind te houden, dus dat komt vast helemaal goed als jullie wel uiteindelijk voor een tweede kiezen 🥰👍🏼

Ik zou je keuze niet baseren op je plan van vóór jullie überhaupt een kindje hadden. Toen creëerden jullie er een beeld en verwachting bij, nu ken je de realiteit!

Ik snap je gevoel helemaal en denk dat het belangrijk is om als eerste te zeggen dat er geen goed en fout is. Van elke situatie kun je iets maken. Dus dat allereerst.

Ik hoor je alleen wel duidelijk zeggen dat je gevoelsmatig wilt wachten met een tweede. Dan zou ik dus echt wachten. Meer leeftijdsverschil is echt niet iets slechts. Sterker nog, dan hebben kids wetenschappelijk bewezen minder last van competitiegevoelens. Natuurlijk is een speelmaatje van “ongeveer jouw leeftijd” heel erg leuk, maar die vind je ook elders (kinderdagverblijf, buren, school, vakantieadres, enzovoorts).

Ik zou zelf graag één kindje willen, of twee kindjes met veel (4 jaar minstens) leeftijdsverschil. Zodat je bij elk kind de eerste jaren vollop je aandacht kunt geven voor de ontwikkeling, band opbouwen, eerste keren en bijzondere momenten. Niet om hen verwend te maken, maar echt vanuit liefde en ook omdat ik het zelf heel fijn zou vinden. Het zou me rust geven en minder overwhelmed maken, logischer voelen voor mijn lijf / herstel, etc. Maar bovenal: ik zou er dan denk ik echt van kunnen genieten. Ik heb een vriendin die pal na de eerste een tweede heeft gekregen, en die is chronisch overwhelmed. Al houdt ze zielsveel van de kindjes, ze huilt heel veel, komt niet meer aan zichzelf toe en geniet nu minder van het moederschap volgens mij dan ze had gehoopt. Dat wil ik echt niet. (Zij werkt er wel bij, en veel ook, moet ik zeggen.)

Anderzijds, iedereen is anders! Sommigen trekken twee kindjes in de luiers prima. Of willen snel “uit de luiers zijn”. Of willen graag dat hun kindjes beste vriend(inn)en worden. Let alleen wel; dat kan je niet afdwingen. Misschien trekken ze elkaar dagelijks de haren uit de kop, haten ze elkaar wel, en denk jij dat het fantastisch zal zijn. Dat geldt overigens in het algemeen bij “één kindje is zielig, gunnen jullie hem/haar geen zusje/broertje?!”. Het is helemaal niet gegeven dat dat gelukkig maakt. Brengt me tot het punt van het houden bij één kindje: ik heb veel boeken gelezen inmiddels over het enigskind, en echt, die voordelen over “zielig, verwend, kunnen niet delen” etc. zijn dus blijkbaar bullshit. Uit duizenden wetenschappelijke studies komt totaal andere data tevoorschijn. Vaak zeer neutraal of zelfs heel positief voor het enigskind 😉 Lees tip: “One and Only: The freedom of having an only child & the joy of being one”.

That being said… Als jij uiteindelijk gelukkig wordt van 5 kinderen, allemaal in 5 jaar bij wijze van, moet je dat zeker doen!! Dus ik probeer je niet te overtuigen. Alleen maar te zeggen: naar je gevoel luisteren lijkt me hartstikke goed, en verheerlijk ook niet dat rationele idee van eerst, want dat is niet per se beter, laat staan perfect 😊

Veel geluk met jullie keuze! Hopelijk heb je hier iets aan 😄

Jouw man werkt 1 dag en jij niet en je bent bang dat jouw kind aandacht tekort komt als er een tweede bij komt? Ik denk dat het heeeel gezond is om competitie te hebben van een broertje of zusje. En dat ze dan ook leren zelf problemen op te lossen, leren wachten etc. Als papa en mama 24/7 klaar staan krijg je nu niet per se weerbare kids. Maar dat is mijn wereldbeeld … als ik dit lees zou ik inderdaad wachten tot het goed voelt simpelweg omdat jij zelf een te zware dobber krijgt (niet jullie dochter)