Mijn zoontje 3 jaar wil niet luisteren..

Ik lees dat je zoontje supermoe is. Zijn emmer loopt vol en thuis loopt die over. Heel logisch dat hij thuis niet te genieten is, slecht eet en veel huilt. Hij trekt het niet en dat laat hij merken.

Mijn tip is het om rust te creëren, hou je kind wat meer thuis als het kan, laat m tijdelijk halve dagen naar school gaan...verzin iets....hij wordt nu gewoon overvraagd lijkt me.

Al die grenzen en consequenties komen later wel. Zorg eerst maar dat je kind wat minder op z'n bord heeft liggen.

Vermoeidheid is echt een trigger voor primair gedrag, niet alleen bij kinderen maar ook bij volwassenen.

Ik ben echt een voorstander van kijken naar de behoeftes van je kind, gedrag (hoe irritant ook) is altijd een uiting van een bepaalde emotie. Kinderen hebben onze hulp nodig bij het reguleren daarvan. Daarbij is 100% consequent zijn niet mogelijk in mijn optiek. De wereld is ook niet altijd voorspelbaar. Ik reageer ook anders op mijn kroost als ik wel/niet goed geslapen heb of misschien net goed of slecht nieuws heb gehad. Tuurlijk is je kind gebaat bij regels en routine, maar af en toe daarvan afwijken vind ik heel menselijk.

Als jouw zoontje door huilen/krijsen/schreeuwen altijd krijgt wat hij wilt, dan leer je hem eigenlijk dat dat gedrag aanvaardbaar is. Het enige wat hij nu kent, is dat hij door zo’n gedrag “beloond” wordt, dus waarom zou hij dit nu veranderen?

Ik geloof niet straffen zinvol is. Want wat ga je dan doen als hij tijdens zijn straf begint te huilen en krijsen? Terug zijn zin geven omdat je hem niet graag verdrietig ziet?

Opvoeden is soms heel lastig, vooral als je alles wilt doen voor je kind en je hem alleen blij en gelukkig wilt zien. Maar doordat hij geen duidelijke grenzen krijgt, weet jou zoontje niet waar de echte grens is. Want jou nee, is blijkbaar geen nee. Dit is heel verwarrend voor hem, en zal er alleen maar voor zorgen dat zijn gedrag verergerd, ipv verbeterd.

Mijn tip is echt om woord bij woord te houden. Ja, dat gaat (vooral in het begin) veel tranen opleveren, maar het is aan jou de taak om je zoontje te leren wat hij voelt, en waarom hij zich zo voelt. En om dan een gepast gedrag te koppelen aan die emotie.

Hij gaat in zijn leven nog vaker tegenslag krijgen. Hoe fijn is het dan dat hij dankzij jou geleerd heeft hoe hij met tegenslagen om kan gaan omdat hij die tools van jou als ouder heeft geleerd.

Straffen helpt niet. Consequent zijn wel. Dus nee is gewoon nee. Spreek jezelf streng toe en blijf bij je nee. Probeer jezelf af te sluiten voor het gehuil en gedram. Natuurlijk is hij in de eerste weken op school lief en stil. Alles is nieuw. Het klinkt ook alsof zijn emmertje gewoon heel vol zit. Slaapt hij genoeg? Wat heeft hij nodig om te ontprikkelen?

Het belangrijkste is dat jij het gezag krijgt. Op dit moment staat hij boven jou. Jíj́ bent de opvoeder, dus jij bepaalt. Moet je de big boss spelen? Nee, dat niet. Maar moeders wil is wet. Daar moet je mee beginnen. Misschien een paar praktische dingen: als hij iets wil wat wel op een later moment kan, spreek dat dan alvast af. Als hij naar buiten wil terwijl jij eten kookt, kun je bijvoorbeeld zeggen: nee, want mama is nu aan het koken. Als we klaar zijn met eten kunnen we nog wel een kwartiertje naar buiten, nu niet. Wat wil je nu doen? Met je auto's? Of wil je kleuren? (Stap 1 is uitleg, en alternatief aanbieden) ... En als hij gaat krijsen dan zeg je de korte versie: mama zegt nee, dus het blijft nee. Na het eten hebben we tijd. (Dit is stap 2 als hij door blijft gaan: korte herhaling). En daarna als hij doorgaat, gebruik je stap 3: negeren.

Het is ook gewoon een pittige periode hoor. Zijn gedrag heeft geen simpel knopje wat je opnieuw kan instellen. Maar in je eigen reacties op zijn gedrag zit wel een mogelijkheid om te veranderen.

Het is een beetje een combi van meerdere dingen denk ik. Ik ben heel consequent maar mijn zoontje van 3 heeft dit ook. Met als resultaat dat ik vorige week een kind die moord en brand krijste, aan zn handje meesleepte van de kinderboerderij naar huis. Meneer wou niet naar huis en bleef rustig een halfuur krijzen, zo boos was hij. (Maar hij was ook heel moe, paar keer niet kunnen slapen overdag. Dus daarna viel hij voor 4 uur in slaap 🤭)

Ik kan me voorstellen dat je zoontje ook moe is door school. En een peuterpuber is. En weet dat dit soms werkt. Combi van dingen.

Je zoontje vraagt om grenzen en jij mag hem die liefdevol geven. Jullie zijn er als ouders om van je een kindje een hopelijk en grotendeels evenwichtig mens te maken; daar horen ook grenzen bij evenals normen en waarden. Kijk een stukje vooruit; wat leert hij en hoe wordt hij als hij (uiteindelijk) alles maar krijgt? Goed dat je om hulp vraagt hierin en je kwetsbaar op stelt, dat is een opening. Is er iemand in de omgeving die mee kan kijken of denken zoals het consultatiebureau? Je kindje spiegelt ook heel hard hoe jij zelf bent en wat je zelf ook zegt: in je eigen leven heb je altijd snel 'ja' gezegd en wil je de ander tevreden houden. Dat kan en mag ook op een andere manier.

Hij luistert niet? Jij geeft geen grenzen aan.

Begin met jezelf aanpakken ipv jullie zoon

Je geeft zelf de oplossing al aan: jij moet grenzen gaan stellen,ze bewaken en consequent zijn.

Je leert hem nu dat hij zich niet aan regels hoeft te houden en dat hij vooral vervelend moet gaan doen als hij nee te horen krijgt, want als hij zich misdraagt krijgt hij zijn zin. Dan kun je praten over regels wat je wil, maar je acties zeggen iets anders en zijn gedrag wordt beloond.

Straffen heeft denk ik niet zoveel zin. Want als ie straf krijgt, gaat ie ook zielig doen/zijn. En daar kun jij niet tegen, dus begint het weer bij voorafaan.

Je moet dus echt zelf aan de bak. Ja, een verdrietig kindje is niet leuk. Maar dat is 1 moment, daarna kun je weer door. Als je dit laat gaan, dan heb je straks een kindje dat geen grenzen kent en dat is pas niet leuk. Het is jouw taak als ouder om kaders te geven, het is niet je taak om hem de baas te laten zijn omdat ie anders verdrietig wordt.

Het is voor jullie beiden een omschakeling als je dit gaat doen, dus dat zal niet van de ene op de andere dag goed gaan. Geef het tijd en hou vol. Maar eenmaal daar doorheen zul je zien dat het voor jou én hem fijner is als er duidelijke kaders zijn. Natuurlijk is er dan nog wel eens een boze bui of iets, je bent allebei maar mens he. Maar het zal wel heel anders gaan

Ik denk dat je kind het wsl een beetje zwaar heeft met een ontwikkelingsfase en school etc, maar dat jullie ook niet genoeg begrenzen. En natuurlijk mag je echt wel eens een keertje toegeven. Maar bij elke boze bui uiteindelijk toch toegeven, inderdaad, dat werkt niet. Je kind zoekt grenzen, maar die moet je dan ook bieden. Anders is het voor hem juist extra vermoeiend, want dan is hij links en rechts steeds met woede-aanvallen aan het proberen het onderste uit de kan te halen. Als op een gegeven moment voor hem duidelijk is dat dat geen zin heeft, scheelt dat hem een hoop energie.

Dus: bedenk van tevoren wat jij wel en niet acceptabel vindt en hou je eraan. En oh ja, dan zal je best tantrums krijgen. Maar daaraan schenk je ook niet teveel aandacht, ook niet in negatieve zin. Je zegt: ach, dat is jammer hè? Dat snap ik wel. Maar we doen het toch zo. En je laat even razen en gaat gewoon door met het leven.

Slaan en pijn doen: dat is echt even streng aanspreken (wel voor waken dat je niet de hele dag je stem loopt te verheffen dan want dan blijft het indruk maken als je het een keertje wel doet). Straffen (in de zin van “naar je kamer” of zo) doe ik zelf eigenlijk nooit, niet uit principe maar ik zie het nut er zelden dan in. Hooguit een doodenkele keer geen verhaaltje ‘s avonds als er totaal niet geluisterd werd en alles 3x zolang duurt maar dat vind ik meer een consequentie dan een straf.

Watje omschrijft met alleen het mama willen hebben heet ook wel oedipuscomplex genoemd. Eigenlijk heel normaal, maar je moet je kind hierin wel begeleiden. Ben je altijd thuis of werk je ook weleens? Anders is de tip laat de opvoeding wat meer aan je partner over ;) het snel boos worden etc. Is typisch voor kinderen tot 7 a 8 jaar. Het korte termijn denken. Bijv. Ik wil een snoepje en ik wil hem nu. Je doet je kind op lange termijn een plezier door hem niet altijd zijn zin te geven. Want zo maakt hij later geen vriendjes.dus op korte termijn los je iets op door hem zijn zin te geven, de lange termijn wordt je kind er niet gelukkig van

Als ik al jouw andere blogs lees, dan durf jij niet op te treden naar jouw zoontje. Omdat je dat nooit hebt gedaan. Heb je nu de problemen.. misschien beetje hard maar zo is het wel.

Wordt tijd dat je consequent gaat worden en duidelijk maakt dat jullie de baas zijn en de regels bepalen

De titel had beter kunnen zijn: "mama wil liever niet opvoeden"... Wat is de reden dat jij hem telkens zijn zin geeft?

Je geeft zelf het antwoord al. Ik zou gaan starten met opvoeden dus ipv je kind steeds zijn zin geven. Nee is hier nee, ja is ja. De regels zijn helder. Zijn ze heel moe of ziek ben ik heus wel wat flexibeler maar dat kan je pas doen als je consequent bent verder op de rest. Dan kan je ook benoemen dat dat een uitzondering is en dat snappen ze dan ook. En het ook echt uitzonderingen dus laten zijn..

Wat hij begrijpt, als ik dram krijg ik mijn zin. Dat heb je hem aangeleerd. Hij is Jong dus afleren is nog makkelijk. Wat er al gezegd is nee is nee. Als hij begint te drammen aangeven met dit gedrag blijft het nee. Bij slaan vind ik straf echt wel gepast. B.v. een time out, niks mis mee. Fysiek geweld om je zin door te drammen vind ik een grens overgaan. Dat gaat Alleen van kwaad tot erger Worden.

Ik heb niks tegen je kind straffen, maar ik denk dat je beter consequent kunt zijn.

Moet heel eerlijk zeggen dat mijn oudste ook steeds vervelender gedrag begon te vertonen doordat ik hem vaak zn zin gaf. Inmiddels zijn wij consequenter (en ook strenger ja..) geworden, en het werpt zijn vruchten af. Ik kan makkelijker dingen met hem bespreken en hij luistert echt beter.

Tegen heel de tijd huilen om niks kunnen wij niet tegen, dan mag die in de gang tor die uitgehuild is. Meestal is het dan zo over en vraag ik even of hij weet waarom hij naar de gang moest.

Het wordt even een tijdje taai, maar op termijn denk ik dat je er blij van wordt als je even volhoud

Straffen niet. Dat is niet wat hij nodig heeft als ik je verhaal zo lees

Tips?

Wees duidelijk: doe wat je zegt. Dus als je zegt: nee nu niet de tuin in, want we gaan zo eten. Dan is dat het. Punt. Gaat hij huilen en heisa maken? Dan benoemen je: ik snap dat je naar buiten wil spelen en dat je dat jammer vindt. Maar we gaan zo eten. En dan laat je het even. Hij mag daar best boos van zijn. Hij mag natuurlijk niet gaan slaan of dingen kapot maken uit frustratie. Benoem dat als dat gebeurt en benoem wat hij wel mag. (Slaan op een kussen bijvoorbeeld)

Je hebt hem nu geleerd dat jou Nee een ja kan worden als hij een drama maakt. Dit moet je dus weer gaan omdraaien. Het geeft jouw kind zekerheid als jij doet wat je zegt. Dan hoeft hij niet steeds te kijken waar de grens ligt.

Het zal even lastig zijn. Hij zal het er niet mee eens zijn. Maar jij bent de ouder. Zorg dat je met je vriend op dezelfde lijn zit. Bespreek ook wat je zegt en hoe je reageert.

Je kind krijgt zelfvertrouwen als je hem liefdevol begrenst. Dat betekent ja is ja en nee is nee. Maar leg kort en op zijn niveau uit waarom je iets wil of doet. Op den duur kan je dan wel eens de teugels iets laten vieren. Als de basisregels maar duidelijk zijn.

Je moet echt straight blijven.

Straffen ga nu niet veel helpen omdat dir in preciepe altijd toch ze zin krijgt.

Nee is nee en dat gewoon aanhouden word een tijdje lastig maar anders is die dalijk helemaal niet meer te houden en dan zijn de rapen gaar.

Niet meer ze zin geven ga die huilen laat dan maar even huilen dat stopt wel na aantal keren zolang je maar niet ze zin alsnog geeft !

Het is lastig maar zou het toch echt kort houden anders heb je dalijk helemaal niks meer te zeggen bij je 3 jarige want die denk ook als ik even huil of zielig kijk krijg ik wel me zin.

Ze zijn slimmer dan je denkt .

Succes ermee

‘Mijn zoontje wil niet luisteren’ is je titel. Maar die klinkt meer als ‘ik hou mijn poot niet stijf’

Straffen is niet nodig als jij consequent bent. Nee = nee. En dat blijft dus ook gewoon nee. Als hij nu gewoon blijft drammen of huilen wordt de nee bij jou een ja. Hij leert dus alleen maar: als ik maar huil en boos doe krijg ik mijn zin. En als jij er mee door gaat, gaat hij er natuurlijk nooit uit zichzelf stoppen met het gedrag.

Ik denk dat het niet in straffen zit…

Ik zie een hoop in-consequente dingen. Consequent zijn in nee geeft zoveel meer sturing aan je kind. Nu weet hij als hij maar lang genoeg schreeuwt krijgt hij toch wel zn zin. Dus echt je poot stijf houden. En nee dat gaat de eerste periode echt niet leuk en zeker niet makkelijk zijn. Maar dat is naar mijn bescheiden mening echt wel iets wat zou gaan kunnen helpen.

Succes!

Consequent blijven mama, dat is sowieso beter, je hoeft echt niet bij alles nee te zeggen en superstreng te zijn, maar kader hem, leer hem jullie grenzen maar ook zijn eigen grenzen aan te geven.

Plus dat hij bij jou zo reageert is normaal, hij is veilig thuis. Maar echt geef niet bij alles toe.