Wat kan je schrikken....

De titel zegt het al wel, maar jeetje wat kan je schrikken, en wat kan dat ook nog lang naleven...
In de nacht van woensdag op donderdag (27 op 28 april) werd ik 's nachts wakker en zag ik mijn meisje enorm benauwd ik heb mezelf meteen uit bed gelanceerd en de lamp aan gedaan ik dacht serieus dit is zwaar foute boel ik moet 112 bellen ofzo, ik heb haar meteen op haar zij gedraaid en ze leek wat bij te komen vervolgens bleef ze maar hoesten, ik ben rechtop gaan zitten in bed en heb haar rechtop tegen mij aan gehouden en ineens was het uiteindelijk alsof er niks was gebeurd... ze heeft vervolgens heerlijk geslapen maar ik daarentegen niet, amper 4 uur slaap gehad en hup aan het werk.

Vroeg in de middag naar het CB meteen voorgelegd wat er die nacht gebeurd was maar dat het inmiddels ook al weer zo was alsof er nooit iets gebeurd was, de jeugdarts wist het zo te benoemen pseudokroep/valse kroep, 
Ik dacht ja top heeft mijn meisje weer, zo krreeg ze alles wel allemaal achtereen, die avond durfde ik gewoon niet te gaan slapen doodsbang dat ze weer een peseudokroep aanval zou krijgen, daar lag ik dan doodmoe mijzelf wakker houdend om maar te waken over mijn meisje.

Uiteindelijk won uiteraard de vermoeidheid het (wat wil je ook naar amper 4 uur slaap en een dag werken) en werd ik na even slapen wakker omdat ze enorm lag te hoesten, haar meteen weer rechtop tegen mij aan gehouden en op advies van het CB wat slokjes water geven tegen de irritatie ervan in haar keeltje... maar tot 2x aan toe stervensbenauwd, en daarna wederom alsof er nooit wat was gebeurd, mij meisje weer in de co sleeper en heerlijk aan het slapen, en ik.... amper slaap weer gehad, wederom een nacht van amper 4 uur slaap, maar ook gewoon weer een volle dag werken.

Die avond nog steeds de schrik er goed in, doodmoe maar vroeg slapen nee ik moest en zou er zijn voor mijn meisje want stel dat ik door de vermoeidheid zo diep slaap en dus niet wakker word als er wat gebeurd.. wat dan?! maar tja je raad het al natuurlijk won de vermoeidheid het en viel ik wel degelijk in slaap, de volgende ochtend werden we beiden wakker keek ik in haar mooie oogjes en kreeg ik zoals elke ochtend haar mooiste lach, en toen besefte ik mij we hebben een goede nacht gehad! geen aanval!!!

Nog steeds best wel moe want ja wie herkend het niet, na 1 of meerdere veel te korte nachten voel je hem extra als je dan even een nacht wel goed slaapt... die zaterdag zou ik samen met een vriendin en natuurlijk mijn kleine meisje naar de dierentuin hier, voor zowel Delilah als mijzelf de eerste keer, ik kwam altijd wel in de oude dierentuin in Wildlands was ik nog nooit geweest, ondanks dat ik mij meer zombie dan mens voelde besloot ik wel gewoon lekker te gaan, mijn meisje heerlijk in de frisse lucht en ik er even uit mijn zinnen even verzetten, het was super en Delilah keek haar oogjes uit, 

Ze is bij mij nog wat blijven drinken en toen ze weg was zat ik met mijn meisje op de bank en merkte ik dat ze weer wat benauwd werd haar ademhaling werd oppervlakkig en versneld en ze begon te piepen, ik dacht oke Patries je gaat nu met haar naar boven en je gaat stomen, ruim 20 minuten zitten stomen het piepen verdween maar ze bleef toch wel wat benauwd, nou ik kreeg stress hoor bohhh.... ik met een vriendin geappt zo en zo is het geval ik weet het niet meer... toch de huisartsenpost gebeld want ja weekend een kleine van 5 maanden dat benauwd is, tot maandag wachten leek mij absoluut niet oké, en ja hoor langskomen!
Vriendin van mij is mee gereden zij probeerde de kalmte te bewaren terwijl ik zo emotioneel was als maar kon...

En dan kom je daar en weten ze het eigenlijk niet zo goed, want ja dat het overdag gebeurd is niet typerend voor pseudokroep, dat uit zich immers laat in de avond of vroeg in de nacht, de omschrijvingen van de nachten waren te wijden aan pseudokroep maar waar dit vroeg in de middag ineens vandaan kwam.. tja dat was wel een raadsel want het past niet bij....
Koorts had ze niet en haar longetjes klonken mooi schoon, er zat geen slijm of iets in de weg, maar wat het was/is?
Toch een pufje mee om haar te helpen in de benauwdheid (ook niet voortdurend aanwezig maar echt bij momenten), de bekende ventolin, iets wat binnen 5 minuten geloof ik zou moeten werken en 6 uur zou moeten helpen, nou helemaal top!

Al had ik niet het idee dat het zo snel hielp... en zo lang al helemaal niet, uiteindelijk op zondag maandag dinsdag en woensdag het pufje gebruikt, sinds donderdag 5 mei heeft ze tot nu toe geen pufje meer nodig gehad, ontzettend blij om uiteraard, alleen merk ik wel dat ik nog moeilijk weg ga zonder pufje.. inmiddels gaat die voor de korte momenten niet meer mee zoals boodschappen enz, maar ik merk wel als ik weet dat ik langer van huis ben (zoals naar de kerk bijvoorbeeld, of naar mijn moeder enz) dat het pufje echt nog wel mee gaat, want stel je voor ze gaat het toch ineens nodig zijn.

Mijn intentie was in de zwangerschap al dat ik 6 maanden zou co-sleepen met mijn meisje en dan de nachten in haar eigen kamertje (overdag slaapt ze daar overigens wel) maar na dit alles zeg ik heel eerlijk dat ik dat nog helemaal niet aandurf, en ik verwacht dat ze voorlopig nog bij mij in de kamer slaapt, als de co-sleeper toch te klein word dan haar ledikantje maar heen en weer slepen voor overdag en de nachten... maar ik hou haar toch liever nog wat langer bij mij in de kamer voor de nachten, veel te bang dat het weer gebeurd en ik het minder goed mee krijg door de babyfoon (met beeld en geluid) dan wanneer ik naast haar lig...
En dit klinkt heel tegenstrijdig dat weet ik... omdat ze overdag wel gewoon in haar kamertje slaapt maar de nachten nee dat voelt momenteel nog even niet goed!

Al met al ben ik dus echt enorm geschrokken van die aanvallen, al heeft er gelukkig geen 1 meer voorgedaan en doet mijn meisje het hartstikke goed, ze is een hele vrolijke, blije tevreden baby, en dat ben ik als haar mama ook, we doen het super zo samen en elke dag met haar samen is gewoon een feestje. helaas horen deze lastige ervaringen er ook bij maar we zijn sterk, en gelukkig ben ik enorm gezegend met super lieve mensen om mij... om ons heen waar ik mijn ei bij kwijt kan, en die er zijn als het nodig is!

Een hele ervaring rijker die ik liever niet had gehad, maar het maakt mij ook weer sterker, en het heeft mij nog meer vertrouwen gegeven in mijn eigen kunnen, en zo zie je maar dat ondanks het hebben van kinder ehbo de paniek ook nog wel eens toe kan slaan, want tja eerlijk is eerlijk kinderen van een ander of je eigen... het is een hele andere lading!