Update over de dames

Ik blog niet zoveel meer. Dat is wel jammer. Bloggen helpt mij om dingen te onthouden, dingen die ik over 20 jaar met mijn dochters kan delen. Kijk... toen je 2 jaar was voelde mama zich zo toen jij dit of dat deed. Zulke dingen. Niet eens hoe oud ze waren toen ze liepen, fietsten, hun eerste woordjes zeiden, maar vooral wat mijn gevoel daarbij was. Hoe ik het moederschap ervaarde in al zijn mooie en zware kanten, ongecensureerd. 

Dus hierbij weer een update over mijn meiden. De vorige is een jaar geleden en wauw, wat hebben ze veel geleerd!

Om te beginnen de jongste, Sientje.

Ze heeft met 2,5 jaar leren fietsen zonder zijwieltjes. We vonden Aagje met 3,5 snel maar deze pittige tante verslaat de hele straat :-). Helaas is ze het momenteel aan het verleren, ze is erg onzeker op haar fietsje. Haar gedrag is wel verbeterd de afgelopen tijd. Was het voorheen een hoop gegil en gekrijs, nu kan ze steeds beter duidelijk maken met praten wat ze wil en voelt. Al is er natuurlijk af en toe nog steeds kortsluiting in dat hoofdje van haar.

Ze gaat nu ook sinds een jaar naar de psz. Ze vindt het er helemaal super! Had Aagje altijd moeite met afscheid nemen en vertelde ze er niks over, Sientje komt binnen en kijkt direct om zich heen wat er allemaal te doen is die dag. Er is nog net tijd voor een kusje en zwaaien, en dan zie ik haar al huppelend naar de tafel van haar keuze gaan. Ze wil ook zo graag naar school maar nog eventjes geduld. 

Sientje ontwikkelt zich tot een totaal ander meisje dan haar grote zus. Haar grote zus heeft een voorliefde voor poppen en typisch meisjesspeelgoed. Sientje heeft een voorkeur, naast de duplo, voor autootjes en dinosaurussen. Ook playmobil is tegenwoordig favoriet, met een paar poppetjes kan ze uren bezig zijn en hele verhalen. Grappig om te horen dat ze ook verschillende stemmetjes op zet (de papa praat wat lager en harder, de mama wat hoger, het babietje op een babystem), en deze stemmetjes continue afwisselt. 

Op de PSZ heeft Sien ook voornamelijk jongens als vriendjes, met de meisjes lijkt ze niet zoveel te kunnen.

Het slapen gaat redelijk. Ze wordt meestal 1x in de nacht wakker maar ze accepteert het meestal wel als ze in haar eigen bed verder moet slapen. Al heeft ze inmiddels ook ervaren dat ze gewoon heeeeeeel zachtjes tussen ons in moet kruipen zodat we niet wakker worden. Of we vinden haar in het bed van haar zus. Probleem verplaatst? Aagje vindt het wel fijn want ze zegt soms wakker te worden van koude voeten en dan kan ze deze warmen aan haar zusje. 

Verder trekt Sien zich enorm op haar haar 1,5 jaar oudere zus. Ze wil net zo netjes kleuren, net zo hard rennen, net zo verstaandbaar spreken ed. als Aagje. En dat lukt niet, want er zit kloof van 1,5 jaar tussen ze in. Dat kan haar soms best frustreren al wordt het wel minder. Aagje, zorgzaam als ze is, is ook wel mee af te spreken om soms Sien voor te laten gaan met rennen. 

Nu Aagje... dat blijft een lief, gevoelig knuffeltje. Al wordt ze op school ook behoorlijk bijdehand. Roept ze soms dingen als 'of ik krijg van jou een snoepje, of ik ga er 1 pikken'. of een 'mama, als jij geen drinken voor me pakt, ga ik niet stoppen met huilen'. Chantage is haar niet vreemd. Piemeld zijn enorm interessant en het liefst roept ze de hele dag piemel, billen, poep, scheet en plas. Als het erg gortig wordt stellen we 5 minuten gekke woodjes tijd in. Dan mogen ze 5 minuten van alles roepen en is het daarna klaar. Kleine zus doet natuurlijk volop mee!

Aagje doet het prima op school. Met de oudergesprekken en rapporten hebben we eigenlijk niks vreemds gezien. Ze gaat graag naar school, heeft 2 vaste vriendinnetjes en verder wat voorkeuren voor de 1 of ander. Bij een kindje spelen vindt ze nog te spannend maar ze vindt het wel gezellig als een kindje bij haar speelt, al vraagt ze er uit zichzelf niet om. Dat vindt ik dan weer lastig, dan weet ik niet of ik het gewoon zo moet laten gaan, of dat ze uiteindelijk op school uit de boot gaat vallen omdat er bijna nooit iemand komt spelen. 

Ook haar fijne en grove motoriek blijft zich ontwikkelen. Ze durft steeds meer met klimmen en springen, hangt continue ondersteboven (mama, ik ben een vleermuis!) of een 1 arm (mama, ik ben een aap!). Ook wil ze steeds laten zien wat ze kan 'mama, kijk eens!!!'. 

Vorige maand is onze zwager overleden na een korte ziekteperiode (kanker). De meiden zijn hier beide in betrokken en het verschil in ontwikkeling was dan wel duidelijk zichtbaar.

Ze begrepen beide goed wat er aan de hand was, maar Aagje er ook een emotie aan verbindt, doet Sien dat niet.

Zo zei Aagje toen hij nog ziek was 'ik hoop maar dat hij nog op mijn verjaardag kan komen', en zei Sien erachteraan 'nee hoor, dan is hij allang dood!' 

Na zijn overlijden waren ze ziekenhuisje aan het spelen. Aagje zei toen tegen Sien: 'jij was een heel goede dokter. Jij kon ook mensen beter maken die eigenlijk niet meer beter konden worden'. Op die manier verwerken ze het wel in hun spel maar verder komen ze niet echt met hun vragen. Toen ik vertelde dat hij ziek was, en dat zelfs de beste dokter hem niet meer beter kon maken, vroeg ze hoopvol: 'kan mama hem wel beter maken?'

Ach... de essentie van het moeder zijn. Je bent hun grote held, degene die alles kan en waar het altijd veilig is. Toen ik vertelde dat ook mama hem niet meer beter kon maken zag ze het maar moedeloos in, dan was het echt een verloren zaak.