Hoi!
Niet echt een vraag deze keer, maar schrijf het gewoon even van me af. Heb heel lang getwijfeld over kinderen, uiteindelijk de knoop doorgehakt en nu meisje van 5 weken.
Mijn man en ik waren het erover eens dat we maar 1 kindje wilden. Dit ook mede gelet onze leeftijden en omdat wij in Amsterdam centrum willen blijven wonen.
Ik wist dit zo zeker dat we tijdens mijn zwangerschap ook een huis hebben gekocht wat heel klein is en maar 1 kleine kamer voor onze dochter heeft en geen extra kamer.
Nu vond ik het zwanger zijn al zo bijzonder en speciaal dat langzaam het gevoel ontstond dat ik toch een tweede zou willen. Het idee dat ik dit maar 1 keer meemaak vond ik heel erg.
Ik dacht dit dit door de hormonen kwam en had verwacht dat dit na de geboorte wel weg zou gaan. Maar integendeel: het gevoel wordt alleen maar sterker. Ik geniet enorm van het moederschap en van mijn dochter dat ik heel graag een tweede zou willen.
Zou het ook leuk vinden voor mijn dochter later, een broertje of zusje. Ik heb het met mijn man besproken maar hij wil echt geen tweede. Hem vallen de gebroken nachten en het loslaten van zijn oude leven ook veel zwaarder dan mij, maar sowieso wilde hij al nooit een tweede.
Daarnaast zou het ook de vraag zijn of het überhaupt zou lukken. Heel lang over eerste gedaan en lage AMH/eicelreserve.
Ik word heel verdrietig van de gedachte dat ik nooit een tweede kind zal krijgen. Vind het ergens ook kinderachtig van mezelf, want ben enorm dankbaar voor onze eerste (nooit meer verwacht dat die er zou komen). Geniet ook enorm van haar, maar toch kan ik mijn gevoel niet helemaal uitschakelen.
Herkenbaar voor mensen? Zouden het de hormonen nog kunnen zijn of zou dit gevoel blijven?
reacties (18)