Zwangerschap en depressie?

Je kind verliezen is een van de ergste dingen die je kan overkomen. Dat blijft bij je altijd. Net als het gemis. De ene dag zal dat erger zijn als de andere dag. Vergeet niet dat dat ook gewoon mag. Je mag verdrietig zijn om het gemis van je kindje. Hoe moeilijk het ook kan zijn accepteer je verdriet. Een kennis van me heeft ook een jaar of 20 geleden haar dochter verloren. Ze zijn zelf dat ze een jaar of 10 nodig heeft gehad om alles weer een plekje te kunnen geven. Om echt weer te kunnen leven. Dit betekend niet dat haar verdriet nu weg is of over is. Er zijn nog steeds dagen dat het gemis enorm groot is. Maar er zijn ook dagen dat het goed gaat en dat ze weer kan genieten van de kleine dingen. Voor rouwen staat geen termijn. De tijd die jij nodig hebt is de tijd die er voor jou voor staat

Ik typte trouwens op google in lotgenoten overleden kind en dan vind je enorm veel verschillende sites die van alles aanbieden. Hopelijk kun je via daar lotgenoten vinden bij wie je wel je verhaal kwijt kan.

Och lieve meid..

Ik voel en lees jou verdriet als ik je blog lees. Wat een verdriet en ellende..

Wat heftig dat alles van deze zwangerschap zo samen loopt als de zwangerschap en de geboorte van jou mooie zoon Jason*.

Laat duidelijk zijn meid dat je zulk verdriet nooit moet wegstoppen. Dit is toch niet zomaar iets. Je bent je kindje verloren. Het mannetje dat jou mama maakte. Jou eerst geborene. Jou baby maar bovenal JOU KIND.. Wat heftig dat je er met niemand over kunt spreken...

Ondanks dat jou vriendinnen het gevoel van het verliezen van een kindje niet kennen kunnen ze wel naar je luisteren en je troosten.. Daar zijn het je vriendinnen voor.. Bespreek jou angsten en verdriet met hen meis. Misschien komen er wel totaal andere reacties dan je nu verwacht..

Ik geef jou, je kleine man en je baby in de buik een kusje... En stuur een handkus omhoog voor Jason*

Wat enorm moeilijk dat je met niemand over je prachtige zoon Jason kunt praten! Heb je contacten met lotgenotes?

Ook al kan ik met mensen in mijn omgeving het er ook wel goed over hebben, blijft het fijn om het er met andere dames over te kunnen hebben, mensen die je begrijpen..

Iemand die mij/ons hierin heeft geholpen vertelde zo mooi..

Je komt in een groep mensen terecht waar je eigenlijks helemaal niet bij wilt horen maar het is een warme familie, waar je veel steun uit kunt halen.

Het niet hebben verwerkt en dan icm met je zwangerschap en alle hormonen die daarbij horen met de angst dat het weer mis gaat is absoluut geen makkelijke combi..

Ik hoop dat je hierbij hulp kunt krijgen.. anders echt even overleggen met je gyn of vk..

En als je het fijn vind mag je me altijd privé een berichtje sturen!

Weet dat je niet alleen bent!

Dikke knuffel!

Och meid wat heb jij iets ergs mee gemaakt en zo iets kan je toch niet wegstoppen of vergeten , want jou overleden zoontje heb je 26 weken gedragen in je buik en je heb het zelf gezien en je moest van hem bevallen. Mij moeder zou dat echt niet weg stoppen die zou dat graag met mij willen bespreken . Ik word hier zelf ook verdrietig van als ik dit lees dit breek echt je hart want dit kan je echt nooit vergeten. Ik hoop zo dat deze zwangerschap goed verloopt en dat je gezond kindje op de wereld mag zetten . Maar vergeten doe je nooit van je overleden zoontje .

Jeetje. Je verliest je kindje, op het randje van levensvatbaarheid. Natuurlijk draag je die altijd met je mee. Hij hoort er ook bij, bij je nieuwe gezin. Hij hoort ook bij de familie. En het zou zo fijn zijn als je nog gewoon over hem kunt praten. Dat is misschien wat pijnlijk, maar dat is iemand moeten missen nu eenmaal. De dood en hoe we hiermee omgaan is in ons land nogal een 'taboe-onderwerp'. Mensen weten vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan. Ze zijn bang dat als ze erover praten, dat ze iets verkeerd zeggen of pijn doen. Terwijl dikwijls, door niks te zeggen, het pijnlijker is. Misschien ook wel voor hen zelf. En in het geval van je naasten; zij horen jou er ook niet over praten. Misschien denken ze dat jij dit niet zou willen en praten ze er daarom niet over?

Ik vind het overigens niet vreemd dat je deze zwangerschap moeilijk vindt, alles komt tot aan het moment van de 26 weken, natuurlijk weer terug. Voor jou zal het niet onbezorgd zijn, zoals voor je vriendinnen. En ik vind ook echt dat je er wel over mag praten, dat hoef je niet door anderen voor jou te laten bepalen of te laten reduceren tot slechts 1 dag per jaar. Dikke doei, zij staan niet in jouw schoenen. Knuffel van mij.

Ach meid, wat een verdrietige blog. Waarom zou je niet over je grote verlies mogen praten? Het is immers net zo goed je kind als Logan en de baby die nu in je buik zit? Ik zou via de huisarts een verwijzing vragen voor een psycholoog, om dit verdriet en gemis te verwerken/een plaatsje te kunnen geven. Heel veel sterkte, ik hoop dat je een gezonde zwangerschap verder mag hebben en dat Logan straks geniet van een klein broertje of zusje!

wat erg dat je er met niemand kan over praten. en dat je maar alles moet weg stoppen. heb jij hulp gehad om de dood van jason te verwerken. anders zou ik me dat toch nog halen. want dat je alleen zou mogen huilen op 11maart om je zoontje dat kan niet en dat je het voor de rest in een doof pot moet stoppen. heel veel sterkte