Bevallingsverhaal

Bevallingsverhaal

Schrijven is iets waar ik over het algemeen mijn gevoel in kwijt kan. Ik hoop dat dat ook nu zo gaat zijn, dat de angst en het verdriet dat ik voel beetje bij beetje zullen verdwijnen en alleen het gevoel van intens geluk over blijft. Want intens geluk dat voel ik... Gelukkig... Alleen gaat het nu nog hand in hand met angst. En die angst wil ik kwijt, weer slapen zonder dromen, geen pijn meer op mijn borst... Alleen maar warmte, liefde en geluk...

Inleiden
Na veel gedoe over de uitgerekende datum, in combinatie met het flink achteruit gaan van mijn gezondheid is besloten dat Jesse gehaald zou worden. Een opluchting... Mijn lijf dat geen energie meer voor 2 had hoefde nog maar even vol te houden, het einde was in zicht. Mijn zwangerschap is alles behalve een feestje geweest, al heb ik genoten van iedere beweging in mijn buik, ieder schopje, iedere echo, iedere keer het geluid van zijn hartje dat de kamer van de verloskundige vulde. Zorgen zijn er geweest... Bloedverlies in het begin, het steeds weer overgeven en niet kunnen eten, de onverklaarbare pijn in mijn buik 9 maanden lang, het vertrouwen kwijt zijn in je lijf, de onmacht, de vraag: Als vrouwen er voor gemaakt zijn om kinderen te krijgen waarom moet het bij mij dan zo. Zorgen om mijn kleine man, als hij hier maar niets aan overhoudt, lichamelijk, maar ook geestelijk omdat ik echt weleens gedacht heb als ik dit van de te voren geweten had had ik er nooit aan begonnen. Ik geloof namelijk dat kindjes je emoties voelen en overnemen, maar ben zo dankbaar dat ik nu al aan alles kan merken dat dat hem niets gedaan heeft. Dat hij voelde dat mijn liefde voor hem sterker was dan wat ook en niet opwoog tegen soms die twijfels.
De laatste loodjes waren zwaar en na een aantal ctgs werd besloten we gaan hem halen. Hij is te rustig, mijn bloeddruk werd te hoog en de voorweeen wilde maar niets doen. Het kon een aantal dagen duren tot het inleiden tot een bevalling leidde en het zou zwaar kunnen zijn maar in mijn hoofd was ik er aan toe. Zo gek dat je dan een dag van te voren je boodschappen loopt te doen en je huis op orde maakt want tja je hebt in dezer dagen je baby in je armen.

's Ochtends met mijn lief naar het ziekenhuis, waar we erg vriendelijk zijn ontvangen. De ctg werd gemaakt en de uitleg gegeven. Door middel van gel zou ze het tuutje dat nog aan mijn baarmoeder zat laten verweken, daarna zouden mijn vliezen worden gebroken en een infuus worden aangelegd om de weeen op te wekken. So far so good. Die eerste keer gel was geen pretje, maar vergeleken met de 2e keer appeltje eitje. Mijn baarmoedermond stond gewoon richting mijn staartbeen zover naar achteren, dus moesten ze deze vast pakken, aanhaken, naar voren trekken en dan gel aanbrengen. Alleen word het van de gel erg gevoelig dus bij poging 2 dacht ik dat ik door het bed ging. De weeen die dag waren pittig, ik heb veel pijn gehad, maar het idee dat mijn kleintje geboren zou worden maakte veel goed. De weeen waren ook goed op te vangen in tegenstelling tot later dit weekend. Om 15.00 uur werd voor het laatst gekeken of ik ontsluiting had, maar helaas er was weinig veranderd wat betekende dat ik naar de kraamafdeling zou gaan om te blijven slapen en morgen poging 2 zou onder gaan. Gehuild heb ik, gesnikt in de armen van mijn liefste, alle pijn weer voor niets wat als het weet ik hoeveel dagen zou gaan duren en als nog een keizersnee zou worden. Hoeveel pijn kon ik nog hebben, hoeveel verdriet...
Gelukkig is mijn mannetje lang bij me gebleven die eerste dag en was het in de avond nog best gezellig op de afdeling en heb ik tussen de weeen door die af leken te nemen gelachen en nog geslapen. In de nacht op het toilet verloor ik ineens veel bloed en slijm, de verpleging gokte op mijn slijmprop en dat zou een goed teken kunnen zijn. Maar reken nergens op dan kan het ook niet tegen vallen. Dus met extra paracetamol slapan want je weet maar nooit...

Inleiden dag 2
Al vroeg wakker, even gedoucht en met papa in spe terug naar de verloskamer. Zelfde vk als de ochtend ervoor. Ontbeten, voor de zekerheid alle 3 mijn boterhammen op want je weet maar nooit hoe en wat...
De vk die de gel aanging brengen was dezelfde als die ik in januari ontmoet had toen ik voortijdige weeen had. Wat me bijstond is dat zij lange vingers heeft en dat gaf hoop op een minder pijnlijk gel avontuur. En dat klopte...
Heel gek maar die ochtend hing er een eng soort rust over me, in mijn hoofd en lijf. Waar het vandaan kwam geen idee. De weeen waren ook veel minder pijnlijk wat me zorgen baarde want als pijn niets oplevert zal dit wel helemaal niets doen. Even zijn de weeen gestopt, naast ons beviel een vrouw en het leek wel een horrorfilm zo gilde ze, toen ze klaar was ging bij alles weer verder en kwamen ze voor gelpoging 2. Ze konden al wel bij zijn hoofdje, alleen moesten ze een soort bochtje om waardoor ze niet konden inschatten of ik al ontsluiting had laat staan mijn vliezen breken. We moesten ons er op instellen dat wel na de pasen zou worden en ik de dag er na een dag thuis mocht rusten... Een tegenvaller maar alles beter dan eerste paasdag in me remi in het ziekenhuis. Om 15.45 zouden ze voor de laatste keer toucheren en ik hield me vast aan het feit dat de weeen van uit mijn bovenbuik kwamen dus we goed op weg waren. Papa is nog een broodje bij de surinamer gaan halen dat ik niet eens op had.
De hoop al opgegeven hebbend zat ik op de rand van het bed om 15.30 wrijvend over mijn buik. Liefje geef je mama eens een kopstoot dwars door mijn vliezen heen, mama is het zat en wil je vasthouden...
Weer op bed gaan liggen en na een minuut of 2 zo'n klap in mijn buik gevolgd door een enorme pijnscheut en het verliezen van warm vocht. Maar omdat ze zeggen dat het breken van je vliezen geen pijn doet durfde ik niet te kijken. Paniek voelde ik, bloed??? Gelukkig niet, het was helder vruchtwater, mijn vliezen waren uit zichzelf gebroken dus het begin was er. Er vond op dat moment een dienstwissel en overdracht plaats dus we zouden een andere vk krijgen... Geen probleem de spanning kwam op onze kleine man zou binnen 12 uur geboren gaan worden.

Bevalling
De vk die de bevalling ging doen was voor ons een bekende, Antje echt de meest lieve die je maar kan treffen. Zij kende ons verhaal en de emoties die daar bij hoorde. Julia stond er als verpleegkundige bij en wat ben ik dankbaar dat zij er was... Achteraf gezien dan.

Anderhalve centimeter ontsluiting, uitgaande van een cm per uur kon het dus nog even gaan duren. Ze wilde een uur aankijken wat mijn lichaam zou doen, zelf voor goede weeen zorgen of helemaal niets. Als het laatste het geval was zou ik een infuus met wee opwekkers krijgen. Enige dat ik op dat moment kon doen was afwachten en ontspannen. Dus besloot ik onder de douche te gaan.
Kan me herinneren dat de weeen kwamen en dat ik me echt verbaasde over de pijn die ze met zich mee brachten. Weeen worden toch pas echt pijnlijk naar mate de bevalling vordert... Is mijn pijngrens dan toch niet zo hoog als ik dacht??? Zoveel gedachten door mijn hoofd, ach het is vast van de schrik als je ontspant word het vanzelf minder heftig. Mijn liefste ging het fototoestel halen want tja je weet nooit. Ik ben op een krukje gaan zitten, buik onder de douche, me tijdens de weeen vasthoudend aan de beugels aan de muur. Kan me herinneren dan manlief me nog badslippers aan wilde trekken maar dat ik dat niet wilde ik werd zelfs boos.
Ik heb geprobeerd de aandacht weg te laten gaan van mijn buik... Me geconcentreerd op het warme water dat op mijn1 buik kwam, de druppels kan ik in gedachten nog voelen. Op een gegeven moment kon ik mijn rechterbeen niet meer voelen, als ik met mijn vingers in mijn bovenbeen duwde voelde ik niets, ik stampte met mijn voet op de grond maar geen gevoel. Mijn hoofd werd zwaar en ik wilde slapen. Op dat moment kwam mijn lief vragen hoe het ging, het lijkt wel of ik out ga hoorde ik mezelf nog zeggen en dat ik niet meer voelde in mijn been. Laatste dat ik weet is dat ik mijn hoofd op mijn linker arm legde tegen de muur en de beugel en alle energie uit mijn lichaam voelde gaan. Ik wilde niet meer... De pijn van dat moment kan ik me niet goed voor me halen, wel die enge rust het vredige gevoel alsof ik zweefde...

Volgende dat ik me herinner is dat ik in pyama op het bed lag, hoe ik daar gekomen ben geen idee, later is dat me verteld maar het beeld is tot op heden nog niet terug. Ik weet dat ik stemmen gehoord heb, maar wat ze zeiden... Ik weet dat ik dacht als ik dit 10 uur moet gaan volhouden ben ik dood.. Gekke is dat ik op dat moment even helder na kon denken en dacht: Je wilde geen ruggeprik maar ga er maar om vragen, zet je principes op zij anders komt het niet goed. Helaas heb ik hem niet gekregen, binnen een uur ruim 6.5 cm ontsluiting en degene die de pijnstilling moest geven moest van huis komen. De kans dat ik dan al mocht persen als hij/zij er was was groot dus het was zonde. Kan me herinneren dat ik alleen maar dacht wat is Antje lief...

Maar toen kwam die andere gedachten: Ik ga mijn kindje niet geboren zien worden, Emiel blijft alleen achter... Het is goed, ga maar...
Tranen branden achter mijn ogen als ik daar aan denk, in mijn hoofd nam ik afscheid van alles en dacht, onze band is zo sterk Emiel voelt op dit moment wel hoeveel ik van hem hou en dat dit het beste is voor ons alle 3... Mijn kleine man weet dat zijn mama over hem waakt en zal het me nooit kwalijk nemen dat ik mijn leven voor hem gaf... De rust die toen over me kwam werd ineens doorbroken door mijn eigen stem... Hij komt er nu uit... Gekke is dat het op dat moment leek alsof het niet mijn stem was. In mijn hoofd heb ik nooit gedacht hij komt er nu uit... En terwijl Antje de laatste halve cm heeft weg gemasseerd op een wee, leek het wel of dat mijn hoofd en lijf aan me terug gegeven werden. Alsof er een verdoving uitwerkt.. De pijn was ook zo goed als weg en eigenlijk wilde ik gewoon van het bed afgaan, weggaan alsof er niets aan de hand was... Het besef dat ik aan het bevallen was, kwam gewoon iets later... Enige  dat ik kon denken is... Je bevalling begint toch niet met persen...

De persweeen kwamen niet om de 3 minuten maar om de 6, Antje zei dat de kleine lief voor me was en me op krachten liet komen.. Op krachten, we waren toch nog maar net bezig... Mijn god wat was dat persen een drama... Op mijn zij ging beter dan op mijn rug, Jesse lag niet goed voor de uitgang en door op mijn zij te liggen werd zijn ligging beter. Toen hij er na een uur nog niet uit was hebben ze me ingeknipt, dat voelde als een opluchting wat mij betreft hadden ze me helemaal opengeknipt ik kon niet meer, wilde niet meer. Tijdens de volgende wee moest ik wachten, nou dat ging echt niet hij moest eruit dan maar scheuren maar ik wilde niet meer en daar was hij... Jesse gevolgd door een tsunami aan vruchtwater.

Ik kan me herinneren dat hij de navelstreng om zijn nek had en dat het me opviel dat hij mijn tenen had... Maar heel eerlijk eigenlijk kan ik me meer niet herinneren  van dat eerste moment. In plaats van intens gelukkig met hem was ik vooral opgelucht dat het voorbij was. Ik weet niet meer wat er tegen me gezegd is, wat Emiel dacht of zei, ik heb zelfs niet goed gekeken hoe Jesse eruit zag... Eigenlijk was alles op dat moment te veel, toen ze hem weghaalde om te wegen enzo dacht ik zelfs even dank je wel laat mij maar even met rust... Ik weet dat Emiel wat dingen zei toen ze met hem bezig waren maar dat ik vooral zoiets had het zal wel als jullie mij maar met rust laten... En dat vind ik zo erg.. Alsof ik mijn kind niet wilde maar dat is niet zo, ik moest gewoon echt even tot mezelf komen, wat was er gebeurd, ik wilde een uitleg maar kreeg die niet omdat het op dat moment even niet om mij draaide, van binnen heb ik gegild van pijn, angst en verdriet. Wat was er gebeurd, kon iemand me alsjeblieft even bij praten. In plaats van zich druk maken over een placenta die er niet uitkwam of een baby die een test moest ondergaan. Een vreselijk gevoel dat je niet wilt voelen en waar ik me diep voor schaam. Wel heb ik genoten van het momentje borstvoeding, heb zelfs nog overwogen dat toch te gaan geven, puur vanwege  de liefde die ik op dat moment voelde, want goddank voelde ik wel liefde. Pijn deed het toen ik zag dat Jesse bij zijn papa de eerste fles kreeg, niet dat hij die gaf maar ik kon het niet eens goed zien. Tot op heden had ik voor mijn gevoel vooral de lasten van alles en niet de lusten. 9 maanden afzien en nu was het genieten er niet... Daar lig je dan met een circus tussen je benen, alleen in een ruimte waar veel mensen zijn maar niemand je lijkt te zien of horen...

De operatie viel me mee, al vond ik de ruggeprik een eng iets, je voelt gewoon niets maar hoort en ziet alles. Daar liggend bedacht ik me dat ik niet eens wist hoe Jesse eruit zag, dat ik niet wist hoe Emiel zich voelde en dat ik toch maar geen borstvoeding ging geven. Erge vind ik dat ik wel wist dat ik bevallen was maar me niet kon herinneren hoe en wat, hoe lang had het geduurd, heb ik het goed gedaan, hoe ziet mijn kind eruit, het was toch nog steeds een jongetje. Wel kan ik me Antjes zorgelijke blik herinneren tijdens de operatie en ben ik zo blij dat ze bij me is gebleven.

Terug op de kamer kon ik alleen maar rillen, ze hebben Jesse bij me gelegd, maar op dat moment kon ik echt nog niet van hem genieten ik had zoveel vragen, maar durfde ze niet te stellen. Heb netjes mijn ouders gebeld en gelachen naar de verpleging. Pas toen iedereen inclusief Emiel weg was durfde ik goed naast me te kijken.. Ik ben bevallen ik heb een zoon en hij ligt daar. Ik wilde hem aanraken vasthouden ruiken maar dat ging niet lang leve de ruggeprik, ik kon alleen maar door het glazen bakje naar hem kijken, ik kon hem niet eens aanraken. Uiteindelijk heb ik mijn bed helemaal omhoog gezet ik moest en zou op zijn minst zijn handje aan kunnen raken. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat hij ging huilen. De zuster is hem gaan verschonen en heeft hem daarna bij me gelegd. Eindelijk.... 19.48 bevallen en om 02.15 kon ik pas ruiken en voelen aan mijn kind... Ik heb zo gehuild was zo blij dat ik liefde voelde voor hem en dat hij eigen voelde... Heb me zo machteloos gevoeld en toen ze hem bij me legde was hij stil... Wat ben ik dankbaar voor die nacht... Hij en ik naar elkaar kijkend, ik huilen hij tevreden, samen... Wat ik die nacht allemaal gedacht heb weet ik niet, heel veel dat wel en ik weet dat hij dat ook weet dat dat een geheimpje is dat we samen delen. Een geheim dat ik zelf niet eens meer weet ik kan me vooral de rust herinneren.

De angst is er nog steeds, iets zegt me je was er bijna niet meer al zegt Emiel dat ik nooit in gevaar geweest ben. Of dat zo is... Geen idee, weten ze altijd alles???
Dat maakt het ook wel moeilijk, stel ik me dan aan, is het allemaal wel zo gebeurd
Het moet een plekje krijgen maar dat kost tijd.