And so it begins...

Zo snel als de weken voorbij vlogen tot mijn verlof, zo langzaam gaan ze nu!
Alsof iemand vanaf mijn verlof de tijd heeft stilgezet..!! Ondertussen alweer bijna 3 weken met verlof, en echt alles is gedaan en klaar en driedubbel gecontroleerd..

Maar een baby? Nee die is er nog steeds niet.. En daar baal ik van! Ik wil ons meisje zo graag zien!

Vandaag met m'n lief naar de kerstshow van de Intratuin geweest en daar liep een mevrouw met een heeeel klein babietje en ik kon wel huilen! Ik ben zo verschrikkelijk nieuwsgierig naar ons meisje.. Maar ze mag nog max. 24 dagen op zich laten wachten.. En van dat idee word ik ook niet veel vrolijker haha, ik wordt er stiekem een beetje wanhopig van..

Het rommelt al dik 2 weken, met gekke krampen, vochtverlies, stukjes slijmprop.. Maar echt doorzetten doet het niet.

Ik merk dat ik daar een beetje onzeker van word.. Iedereen die roept; Oh maar als het begint weet je het wel! Ja hoe weet JIJ dat nou?? Jij herkende het misschien, maar dat wil toch niet zeggen dat ik het ook herken? Ja een wee voelt zo en zo aan, ja bij JOU! wie zegt dat dat bij mij ook zo voelt??

Die laatste weken maken me wat onzeker. Op een goede manier hoor, maar ik merk gewoon dat ik bij elke pijntje of ander gevoel mezelf afvraag; hoort dit erbij? Zou dit? Neeeee dat zal toch niet.. Ach wie weet.

Nog max, 24 dagen en dan hebben wij ons kleine meisje in onze armen.. En ik kijk halsreikend uit naar de dag dat ze zich aandient! Kom maar op kleintje!

Knuffels