Bevallingsverhaal

18 juni 2010:
Ik werd om even over 6.00 wakker om te plassen, zo gezegd zo gedaan en hup mn lekker warme bedje weer in. Toen ik in bed lag dacht ik 'HUH?! wat krijgen we nou? Heb ik niet goed afgeveegd ofzo? Dit is me nog nooit gebeurt.. 2 kleine druppetjes.. Zonder erbij stil te staan, en te moe om weer uit bed te gaan viel ik weer in slaap.

Om 9.20 schrok ik me dood, ik plaste in bed! (Al WEKEN deed ik de grootste moeite uit bed
te komen) Ik SPRONG met een halve salto uit bed en daar stond ik, PLATS! Een hele plas water op de grond. 'Danny, Danny, lieverd? Kijk eens.... Niet schrikken hoor!' zei ik tegen mn ventje.. Hij draaide zich half slapend naar me om, echt op zo'n manier van laat me slapen tot dat hij me 'lekkend' daar naast t bed zag staan; 'AIII AIII!' met grote ogen opeens klaar wakker 'Wat moet ik doen? Moet ik ff wat voor je pakken?' 'Dat lijkt me wel handig zei ik anders loop ik zo t hele huis door haha..

Na 2 handdoeken, gelijk maar ff naar de wc gegaan en daar ook nog wat vruchtwater opgevangen.
Daarna gelijk de verloskundige gebeld, die was er binnen een kwartier.. Prachtig heldervruchtwater
zei ze.. Maar omdat je nu 36+2 bent ga ik wel NU t ziekenhuis bellen en je uit handen geven want je bent
NET een paar dagen te vroeg. Ik snel gedouched, Mn ventje Straalde aan alle kanten, zijn prinsesje was
nu ECHT onderweg, zenuwachtig pakte hij de laatste spulletjes, zonder na te denken of ik ze nog even moest
gebruiken zoals mn borstel enz.. T ging gelijk de tas in uit zenuwen haha...

In t ziekenhuis aangekomen gelijk aan de CTG daar waren weeen zichtbaar alleen voelde ik er maar weinig van.. Zo nog een paar keer die dag.. 's avonds werd er lief een bed geregeld voor Danny zodat hij bij mij
kon blijven. Eerst wilde ze proberen me zolang mogelijk met gebroken vliezen te laten liggen t liefst 5! dagen
totaan de 37 weken maar de weeen werden op de CTG heftiger dus dat zou waarschijnlijk niet
gaan gebeuren.. Rond 22.00 voelde ik eindelijk zelf ook wat weeen, net als menstruatiekramp is t idd zoals
je zovaak leest, hierdoor besloten ze toch maar te kijken of ik ontsluiting had, hierdoor konden ze me GELUKKIG gelijk ook geen 5 dagen meer door laten lopen omdat er dan infectie gevaar zou ontstaan. 1 CM... Dat is niet veel maar goed t begin was er. Die nacht kwamen de weeen korter op elkaar maar bleven evengoed heel dragelijk, ik kreeg doordat ze zo snel kwamen een zogenaamde 'weeenstorm' Ik wist van gekkigheid niet meer of ik wilde liggen, zitten, staan, leunen of lopen mn ventje lag heerlijk te slapen. Ik dacht zolang de pijn zo blijft is er niks aan de hand dus kan hij lekker even energie sparen.

19 juni 2010:
's ochtends belde ik voor de verpleegkundige, nu voelde ik wel krampen, zeker nog zeer draagzaam maar ze voelde anders en dus toch maar even aan de bel trekken, weer aan t CTG.. daarop waren flinke weeen te zien maar niet helemaal regelmatig.. Even later kwam de dienstdoende VK kijken naar mijn ontsluiting, 6 CM! Die weeenstorm was dus niet voor niks geweest.. Ik werd gelijk klaar gemaakt voor de verloskamer, mn ventje vroeg no9g, moet je geen ruggeprik?! Nu kan t nog!! Maar neee... dat wilde ik absolúút niet.. Dus op naar de verloskamer,daar kreeg ik een infuus om de weeen regelmatiger te laten komen..

Vanaf kwart over negen lag ik daar dan aan t infuus en mocht niet meer mijn bed uit, echt een ramp voor mij, al snel merkte ik dat het infuus aansloeg, mn weeen bleven dragelijk maar werden krachtiger en het bizarre was dat ik mijn ogen niet meer open kon doen, het leek wel alsof ze waren dicht getaped... HEEL soms kon ik ze even openen en zag mn ventje dan heel ver weg, een soort tunnel-effect echt heel bizar en best vervelend. Om 10.46 werd er gekeken naar mijn ontsluiting omdat ik enorme persdrang had opeens en ja hoor volledige ontsluiting! Ik mocht beginnen met persen bij de volgende wee! Na 2x persen zei de verloskundige HEEL GOED Meid, ik zie de bovenkant van dr koppie al met héél veel donker haartjes! (Mijn vriend en ik hadden afgesproken dat hij maar niet zou kijken, tja NA de bevalling moet t ook nog gezellig en leuk blijven tussen de lakens hea..Dus dachten we is t beter als ie dat dan maar neit ziet haha) Zodra mijn ventje de verloskundige dat hoorde zeggen wist hij niet hoe snel hij moest kijken,, 'WAUW!! Rose!! We zijn er bijna! Ze komt eraan, kom op schat je kan t, ze is er bijna!' Ik keek m aan en glimlachte waarop de verloskundige gelijk zei; Oww kijk eens aan, je kan zelfs nog lachen! Waarop ik zei; 'jahoor moet ik ook even naar u lachen?! haha? (vraag me niet waar ik het vandaan haalde haha)

Na 30 minuutjes persen zei hij als ze er bij de volgende perswee niet uitkomt ga ik wel een knip zetten waarop ik gelijk fel reageerde 'NEE GEEN SCHAAR, GEEN KNIP.. Ze komt er nu uit, echt waar! Ik zorg dat ze eruit komt, GEEN KNIP!' Eigenwijs blijf ik, altijd al geweest dus zo toen ook.. De volgende perswee kwam en na mn persdrang nam ik nog een grote hap lucht (mag niet I know) en perste (Thank god geen knip) dr koppie naar buiten! 'Goed vrouw, heel goed!' zei de verloskundige; 'Danny, kom hier staan! Bij de volgende wee komen de schoudertjes van je dochter, zodra je het 2e schoudertje ziet pak je dr van me over, druk je dr naar het matras en til je dr zo in een boogje op de buik van je vrouw. Dan kan jij zeggen dat je je eigen dochter op de wereld heb gezet' Danny stond shakend naast me maar twijfelde geen moment, hij stond gelijk naast de verloskundige, ik kreeg weer een wee, pakte weer mn knieholtes vast en t volgende moment (ging ZO snel) hoorde ik de kleine huilen en lag ze op mn buik.

11.24 Onze prinses Julliët Robyn staat op de wereld, door papa en mama, hier start je leven!

Om 11.29 is de placenta eruit, ik had in gedachte dat ik hier net zo hard op moest persen als op Jet dus bij de volgende wee perste ik weer zo hard als ik kon en daar was hij in 1x, de verloskundige was zo positief en aardig zo ook nu hij grapte; zo dit zie ik ook wel eens anders, alles gaat in een vlot tempo bij jou, zo wil ik alle bevallingen wel. Je mag gerust zeggen dat dit een droombevalling is. Geen ruggenprik, geen knip, en geen noemenswaardige scheuren die gehecht moeten worden en binnen 45 minuten zonder herrie en zelfs zonder vervloekingen naar je man. 1x heb ik maar godverdomme gehoord en zelfs toen zei je sorry. zei hij lachend. Ik wist/weet de helft niet meer maar toch stiekem wel heel trots om zo iets te horen.

JEEJTJE wat is mn bevalling meegevallen! Ik had me op t ALLER ergste voor bereid, door alles wat je hoort, leest en ziet op tv, je leest heel weinig positieve en mooie bevallingsverhalen. Nou hier is er wel een, tuurlijk snap ik dat de ene pijngrens veel hoger ligt dan de andere, maar ik persoonlijk snap die van pijn schreeuwende vrouwen op tv niet, TUURLIJK doet t zeer en krijg je t niet cadeau maar de ergste pijn ooit? nee.. Als ik zo kinderen op de wereld mag zetten maakt mij het niet uit hoeveel mn mannetje er wil. Mijn zwangerschap was op mn bekkeninstabiliteit na super en zo ook mijn bevalling. Ik heb het allemaal als prachtig en mooi ervaren. En nu... Jeetje wat hebben we er ook nog een mooi aandenken aan gekregen ;)

!!! Hierboven plaats ik een blog die hier eigenlijk aan vast hoort!! Want hoe goed de bevalling ook ging zo rot was de week erna helaas... Dus de echte geintereseerde lezen ook het volgende blogje even, het zijn 2 lange verhalen I know maar dan weet je wel ALLES.. AND by the way... Speciaal voor mn vriendinnetjes hier op mn vernieuwde profiel staan NETTE foto's van mn bevalling gemaakt door my mom (L)