Jet week 1 ziekenhuis!

Jet kreeg een 9 en een 10 bij de apgar-score helemaal top, en de familie op de gang kwam binnen (na mijn douchen) om haar te bewonderen en ons te feliciteren. Gelijk werd ook Nederland - Japan aangezet. Echter na een uur werd ze een béétje blauw en werden er 3 kruikjes in haar bedje gelegd, ze trok bij.. Weer een uur later werd ze wéér blauw dit keer FLINK blauw, de kinderarts werd met spoed gebeld, ze was er meteen, t was duidelijk ze had t benauwd en flink ook, ze moet hals over kop mee naar de Neonatologie. Danny ging mee en was doodsbang, ze werd aan allerlei apparaten gelegd en aan de beademing, hij dacht echt dat hij zn dochter die hij net nog zelf op de wereld had mogen zetten (wat naar zijn eigen zeggen t aller mooiste in zn hele leven was) meteen weer onder zijn ogen zou verliezen. Er stonden veel mensen om Jet heen en niemand die hem iets kon zeggen over of het goed zou komen, je kan zijn angst vast begrijpen. Ik daarin tegen was ook erg geschrokken. Net werd me nog verteld JULLIE gaan zo naar de kraamafdeling samen met Jet zodat ze lekker naast je staat en jullie kunnen dan morgen met zn drietjes naar huis en nu was ze opeens halsoverkop weg.. Ik had haar 3 min? vast gehouden alles ging goed en nu? Waar is ze heen, Danny is weg, wat gebeurt er allemaal, red ze t wel, leeft ze uberhaupt nog? wat is er in godsnaam OPEENS met haar aan de hand...? Ik werd in mn hoofd helemaal gek!

Na een tijdje kreeg ik een plekje op de kraamafdeling. Zo ongeveer 2 uur na mn bevalling, t eerste wat ik wilde is naar mn dochter. Danny had even kort verteld hoe ze er nu bij lag en dat t 3 dingen konden wezen. Een infectie doordat ik NET iets meer dan 24 uur met gebroken vliezen heb gelopen (en dan wilde ze eigenlijk 5!), nog net wat onrijpe longetjes of met de grootste mazzel wat vruchtwater wat in de longetjes is gekomen zogeheette 'wet lungs'. Ik stond gelijk naast mn bed en trok mn slippers aan, hup de gang op, mn ventje gelijk dr achteraan, gelukkig niet al mn familie die overgens wel gelijk allemaal geschrokken opstond toen ik uit bed opstond. Mn ventje stoof achter me aan.. ROSE! Hier heel snel in die rolstoel zitten je bent NET bevallen je gaat NIET helemaal lopend naar die afdeling ben jij gek! Nou dan maar in de rolstoel. Ga ik als hij gaat eten vanavond wel lopend (ik voelde me prima, net alsof t nooit was gebeurt, beetje beurs maar daar was t wel mee gezegd, rustig lopen en alles komt goed) Wij in de rolstoel daarheen en wat ik toen zag toen ik daar binnen kwam. JEEJTJE wat schrok ik zeg! Was dat mijn meisje? Mijn prinses? Het zelfde prachtige meisje dat ik straks nog in armen had en dat helemaal perfect was? Ik SCHROK ME DOOD!.. Al die slangen, een sonde door haar keeltje, die beademing, dat elastiek op dr kleine wangetjes wat ZO strak zat, t vervormde haar hele mooie gezichtje. ik barste in huilen uit en raakte best wel in paniek. Het was ZO ONTZETTEND zielig, ik zal jullie de rest besparen.

De volgende ochtend vroeg voor haar eerste voeding bracht ik me eerste gekolfde melk, LOPEND! naar de afdeling, ik duwde de deur van de couveuze-kamer open en zo op de VROEGE ochtend stond daar 2 couveuzes verder een bed met een mama en een ook PASgeboren babytje.. Ik deed mn stappen naar binnen en keek nog een keer goed.. 'huh?! HEEEJ!' T was * MamavanMees* Ook (nog net) op de 19e bevallen, dus ook te vroeg, van een zoon, genaamd Sjuul. Jet & Sjuul geboren opdezelfde dag. Later bleek voor t zelfde op de couveuze afdeling namelijk wat vruchtwater in de longetjes. Is dit toeval? Ik ben van mening dat toeval niet bestaat.. Even haar pracht bewonderd en haar weer met rust gelaten want tja, je gaat natuurijk niet uitgebreid praten om meerdere redenen.

Even bij Jet gekeken een tijdje, kusjes gegeven, zover t kon en mn tranen weg geslikt wat dr oogjes waren helemaal opgezwollen, dr gezichtje ook dus het was een heel eng gezicht en ze leek ECHT niet op de dochter die ik op de wereld had gezet. Het was een enggezicht, heel eng, gaat dit wel goed? Ik ben kort daarna ook weer terug gegaan naar de kraamafdeling, dit beeld moest ik niet alleen gaan creeeren dit moet je met zn tweeen doen dan kan je een beeld maken dat t allemaal wel goed komt.

Kort daarna kreeg ik een nieuwe room-mate... Jahoor! *MamavanMees* nu MeesSjuul werd mijn 'schuin'over-buurvrouw. Super gezellig. Carina, ik heb echt SUPER veel aan je gehad, heb zovaak (ook vaak genoeg EXACT dezelfde dingen) mn hart bij je kunnen luchten, en dat heeft me zo goed gedaan. Zat er soms echt helemaal doorheen. Was blij dat jij ook dezelfde kamer lag voor DAT praatje en het uitwisselen van gedachtes en meningen. Het heeft me die dagen echt goed gedaan anders had ik er snel doorheen gezeten. Ik hoop dat ik hetzelfde luisterende oor voor jou heb kunnen zijn. 1 avond/nacht hadden we de 4 persoonskamer voor ons alleen, t voelde als een ouderwets soort van slaapfeestje, de tijd VLOOG voorbij. de lichten bleven maar aan, en we bleven maar kletsen over van alles en nog wat. T leek even geen ziekenhuis en tegen de tijd dat we op de klok keken was t (geloof ik) opeens al weer 00.45 haha.. Net wat ik eerder zei, ik geloof niet in toeval, alles heeft een rede.. Ik hoop dat dit een begin is van een gezellig contact in de toekomst ook voor de ukkies, echt jammer dat we vergeten zijn die 1e foto te maken van de 2 kleintjes samen in t ziekenhuis want volgens mij volgen er nog heel wat meer met die twee boefjes.

De dagen in t ziekenhuis voor mij waren dus goed, wel SUPER stressvol en zat er regelmatig doorheen, op de afdeling bij Jet werd miscommunicatie na miscommunicatie gemaakt. Valse opmerking na valse opmerking. Veel ononwetendheid van de verpleegkundige en zelde een vrolijk gezicht, NATUURLIJK op uitzonderingen na. Er was allemaal te weinig tijd, alles moest op de makkelijkste manier. We kregen elke dag iets anders te horen en niks werd uitgelegd of overlegd. In een gesprek met de kinderarts (in opleiding) vroeg ik na een paar dagen. 'Jet is van alle apparatuur af, op het glucose-infuus na af, wanneer mag ze naar huis? Want t enige waarom ze hier nu nog ligt is t drinken, jullie willen haar niet meer dan een halfuur per voeding geven want dat MOET. Naar mijn idee krijgt ze te weinig tijd en met wat rust tussendoor drinkt ze wel de goede aantal cc. Ze komt daarbij ook niet in lege handen thuis. Ik ben niet onwetend door mijn werk, we hebben nog kraamhulp EN mijn moeder komt als mantelzorg zij heeft 5 meiden opgevoed, heeft 7 kleinkinderen, is zelf verpleegkundige EN kraamverzorgster geweest ze komt dus ECHT NIET in lege handen thuis' waarop ik als antwoord kreeg; 'Nou dan ben ik blij dat ze tenminste in deskundige handen thuis komt!' Onze mond viel open en ik barste niet kort daarna van woede in huilen uit.. Hoe kon ze dit nou zeggen?! Als we dat niet hadden kwam ze in een gezin terrecht waar het niet goed zou komen ofzo? Omdat we jong zijn? Kritisch? Alles al zelf doen of omdat we bij alles wat ze doen om uitleg vragen?

Een 2e voorbeeld is dat ze alleen nog een infuusje had voor glucose, kom ik om 5.30 borstvoeding brengen en ga even snel gluren voordat ik weer terug ga naar de kraamafdeling, loop ik de couveuze-kamer op heeft ze opeens een neus-sonde.. Ik keek mn ogen uit.. Komt de zuster.. Hoe is t met Jet gegaan vannacht? waarop ik als antwoord krijg PRIMA, ze doet t goed, alleen t drinken ging iets minder. (bij danny en mij dronk ze overdag wel goed uit een flesje) Enne mag ik vragen waarom ze OPEENS weer een sonde heeft? 'Ja.. nou ja.. Ze dronk dus niet goed dus dan is dit wel makkelijker...'MAKKELIJK?!? MAKKELIJKER?!? T draait toch niet om makkelijker? T gaat toch een kind? In dit geval was t MIJN kind ze moet toch goed drinken, dan moesten ze daar wel de tijd voor nemen toch dat is hun werk.. Ik snap dat er nog meer kindjes daar liggen natuurlijk maar om nou gelijk weer een sonde te plaatsen?!

Dit zijn 2 kleine voorbeeldjes waardoor de spanning voor mij en Danny steeds hoger en hoger op liep.. Ik mocht donderdags naar huis en vrijdag ochtend belde ik vroeg naar de afdeling waar Jet lag om te vragen hoe haar nacht was en dingen voor die dag te regelen. Ik werd toen weer ZO in mijn vertrouwen beschaamd dat voor mij de maat vol was, er werd daarna ook zo lelijk gedaan door de tel dat ik nadat ik ophing alleen maar kon huilen, ik moest hyperventileren en kreeg gewoon steken op mn borst... Na een tijd was ik weer rustig, mn tranen waren op en ik was alleen nog maar WOEST, RAZEND.. Ik heb haar luiertas ingepakt, en de maxicosi ernaast gezet. Toen Danny zn bed uitkwam zei ik: 'Ze gaat mee naar huis vandaag, hoe dan ook, ze blijft daar geen dag langer, ik vertrouw ze niet meer en ze mogen niet meer aan mn kind! Starks mag Jet van hun over een week of weet ik veel naar huis en moet ik erin ze slopen ons allemaa! Ze gaat mee!' Gelukkig was hij t ermee eens vooral na te horen hoe het gesprek aand e tel was geweest. Uiteindelijk was ze daar ALLEEN nog voor t drinken, dat kon ik thuis ok.

We hebben haar die vrijdag tegen doktersadvies in meegenomen naar huis. Eerst deden ze nog moeilijk ook over een gesprek met de kinderarts maar uiteindelijk kon dat TOCH geregeld worden waardoor ik via de nette weg Jet haar ontslag in kon dienen. Vanaf dat ze thuis is doet ze t SUPER, ze drinkt elke dag meer en meer en ik had gelijk met een pauze tussendoor drinkt ze binnen 3 kwartier bijna elke fles leeg. Ook komt ze nu elke dag een beetje aan.. In t ziekenhuis viel ze alleen maar af (ookal weet ik dat baby's eerst altijd een beetje afvallen) We zijn SUPER blij en trots dat we dat gedaan en gedurft hebben. Onze dochter doet t goed, we zijn trots op haar en kunnen nu EINDELIJK na heel veel stress vollop van haar genieten.