Vandaag 2 weken geleden.Gister gesprek gehad


Vandaag is het 2 weken geleden dat ze stilgeboren werd En weet ik het nog niet en vraag me steeds maar weer af waarom.Voor de andere kinderen moet je door en gaat ook wel allemaal op automatische piloot.Maar in een moment van stilte rollen de tranen weer over mijn wangen
Het waarom blijft Hoe kan het zo ineens zijn gegaan.Antwoord krijg ik niet.Gister gesprek gehad ziekenhuis met verloskundige die de dag dienst had en ook de echo had gemaakt en ons moest zeggen.En de verpleegkundige die de bevalling deed.
Veel was mij ontgaan en vond het erg confronterend als ik er aan toe ben mag ik weer komen om hele dag te bespreken.Kon nu nog niet aan te emotioneel en blijft toch niet goed zitten in mijn hoofd en ik weet ik wil juist straks alles weten en herinneren.
Wel zeiden ze weer dat ik er niks aan had kunnen doen en dat door de loslating daarna pas vergiftiging kreeg en Dis. Komt allemaal zo weinig voor maar toch kreeg ik totaal plaatje wat mis kon gaan meer dan 3 liter bloedverlies gehad.
Heb er zelf amper wat van gemerkt.Voel nu gemis en denkend aan hoe zou moeten zijn ze was af en zo mooi blonde haartjes en wimpertjes wipneusje lange benen en wat zag ik al veel herkenbaars.eind mei gesprek gynaecoloog en evt uitslag placenta al gaan we er van uit dat er niks uit komt zeggen ze zelf ook al wel.


2283 x gelezen, 3

reacties (7)


  • Hopeful2020

    Mijn hart breekt elke keer ik jouw blogs lees.. ik zou inderdaad zeker later op gesprek gaan. Ik herinner mij dat ik de dag na het overlijden van ons dochter ook met de artsen sprak, maar daar bleef niks van hangen.. pas na enkele weken teruggegaan, met behandelde arts en hoofdverpleegkundige een gesprek gehad. Ik had thuis rustig mijn vragen kunnen voorbereiden en deze ook opgeschreven. Misschien is dat een tip voor jou? Al is het om alles even op een rijtje te zetten voor jezelf. Wij hebben nooit een echte oorzaak gekregen ( ons dochtertje was wel ziek, maar haar achteruitgang en overlijden waren niet te verklaren). Zou ik me beter gevoeld hebben als er wel iets gevonden was? Ik denk het niet.. dus hoe dan ook, nogmaals heel veel sterkte.

  • Anna-76

    😔❤

  • Vlindermoeder

    Heftig allemaal!

    Wat vind je precies lastig aan het niet weten van de reden van loslating? Wij zijn onze zoons verloren. Oorzaak: dikke, vette pech. Mijn moeder, die zelf ook een kindje is verloren, zei mij dat ik ooit het waarom kom te weten. Niet medisch, maar meer spiritueel. Dat was waar. Ik hoop dat er voor jou in de toekomst ook zo'n moment komt.

    Huilen mag. Moet misschien zelfs wel. Ik huil na bijna 4 jaar ook echt nog wel eens. De eerste pijn is intens en enorm zwart. Je buik is leeg en je hebt stuwing, maar geen baby om te voeden. Alle eerste keren zonder die alle eerste keren mét hadden moeten zijn, zijn zwaar. En toch... er komt echt een dag dat je weer kunt lachen en gelukkig kunt zijn. Dat kun je je nu niet voorstellen, maar die dag komt. Voel je dan ook niet schuldig naar je dochter toe.

    Praat! Met je gezin, met famille, vrienden of een lotgenoot. Zeg wat jij prettig vindt, want een ander weet dat niet.

    Heel veel sterkte!

  • billys

    Wat een ongelooflijk heftige tijd voor jullie.. Echt alle liefs en kracht toegewenst voor nu, maar ook zeker voor in de toekomst.

    Het is ook echt heel logisch dat je het allemaal niet weet en zo verdrietig bent, het is nog zo kort geleden. Je bent kraamvrouw maar incompleet. Een kindje verliezen is sowieso al heftig maar met alle hormonen moet het nu nog veel heftiger zijn. Ik denk aan je en schrijf hier maar lekker van je af, wij zijn geduldige luisteraars en je kunt echt alles wat je kwijt wilt hier kwijt. 😘

  • Rozenstruik

    ❤️sterkte met verwerken van jullie verlies..

  • Rozenstruik

    ❤️sterkte met verwerken van jullie verlies..

  • Tweede83

    Echt verschrikkelijk dat jullie dit overkomen is. Zo erg! En wat een gemis. Het doet zo'n pijn. Laat je tranen maar rollen. Hele dikke knuffel voor jullie allen. ❤️