De geboorte van ons meisje!

Speciaal voor mn bb vriendjes, het geboorteverhaal van ons meisje ;)

De gehele zwangerschap verliep goed, en we zagen dan ook geen redenen voor een poliklinische bevalling, maar wilden gewoon thuis bevallen. Alles stond helemaal klaar toen op vrijdagochtend rond 8 uur mn vliezen braken. Spannend! De verloskundige kwam om 1 uur even bij ons langs om te zien hoe het ging. Ik had nog steeds geen weeën, maar ze zei dat dit bij veel vrouwen pas 's nachts komt. Nog geen enkele redenen om ons druk te maken. De hartslag van de kleine was nog helemaal in orde, en ook mijn bloeddruk. Omdat haar dienst maar tot 5 uur duurde, werd ons gevraagd om om 8 uur 's avonds even contact op te nemen met de dan dienstdoende verloskundige over hoe het ging. Ik had nog steeds geen weeën, dus ze zou voor de zekerheid het ziekenhuis inlichten dat als er om 7 uur de volgende ochtend nog geen goede weeën waren, ik daarheen zou gaan voor wee-opwekkers. Maar ze had goede hoop dat het echt niet zover zou komen. Evenals wij...

We zijn de nacht redelijk rustig doorgekomen. Heel af en toe werd ik wakker met lichte kramp, maar nog geen weeën. Om 6 uur nog steeds niks! Dus maar uit bed gegaan en met tegenzin de klaargelegde spulletjes gepakt voor een ziekenhuis bevalling.

Om 9 uur op zaterdagochtend lig ik in de verloskamer aan de wee-opwekkers, en 2 grote plastic dingen op mn buik. De ene controleerde de hartslag van de baby, en de andere de weeënactiviteit. Dat zag er de hele tijd prima uit. De verloskundige in het ziekenhuis dacht dat ik rond 1 uur wel weeën zou krijgen. Helaas was dat niet het geval. Pas rond 3 uur begon er echt vooruitgang in te komen en voelden de harde buiken pijnlijker aan dan 'normaal'. Het begin was er dus! Om 6 uur 'savonds werd het allemaal een stuk heftiger. Ik had alleen nog maar een halve cm ontsluiting, dus dat schoot nog niet erg op. Maar volgens de verloskundige was er nog niks om ons zorgen over te maken. De hartslag van de baby ging tijdens de weeën iets omlaag. Ook dat was volgens haar niks om je druk over te maken. Zou heel normaal zijn.

Op een gegeven moment kwam ze terug met de optie pijnstilling. Niet omdat ze vond dat ik niet goed met de weeën omging (tijdens elke wee moest ik aan een vriendin denken die me de tip gaf om 'Altijd is kortjakje zieeeeeeeek' te puffen ) maar omdat ze het idee had dat het nog wel een poos kon duren.

Rond half 9 had ik zo'n beetje 10 seconden zitten tussen het eind van de ene wee en het begin van de volgende. Op zich zou dat te doen zijn geweest, als je wist dat het einde nabij was. Maar ik had nog steeds maar anderhalve cm ontsluiting!!!

Toen koos ik toch maar voor pijnstilling (wat ik eerst écht niet wilde) Volgens de verloskundige (inmiddels was er een ander ivm dienstwissel, evenals alle verpleegkundigen) was een ruggeprik in dit geval het beste. Ik zou mn lichaam dan even kunnen laten rusten in de hoop dat er dan meer ontsluiting zou komen. Hierover moest ze uiteraard eerst overleggen met de gynaecoloog. Hij moest de ruggeprik dan ook geven. Na ongeveer 5 minuutjes kwam ze terug met de mededeling dat hij al over de parkeerplaats liep.

Toen hij aankwam zei hij dat hij de hele middag al om het kwartier thuis mee zat te kijken op de monitor naar de hartslag en weeënactiviteit. Hij zei dat een ruggeprik inderdaad zou kunnen helpen, maar dat vroeg hij zich ten zeerste af ivm de ontsluiting die maar niet wilde vorderen. Hij zei dat we de optie keizersnee moesten overwegen. Hierbij zei hij nog dat hij niet wist wat de oorzaak was van de verlaagde hartslag van de baby tijdens de weeën en wat dat voor haar zou betekenen als we pijnstilling zouden nemen. Door dat ene zinnetje ging ik meteen akkoord met een keizersnee. Het was inmiddels 9 uur in de avond en ik was kapot. Ik moest van het ene bed naar het andere lopen, maar hing tussen Mn vriend en een zuster in omdat ik mn armen niet eens meer op kon tillen.

Na een kort ritje door het ziekenhuis moest ik op het operatiebed getild worden ('Stapt u hier even op mevrouw?' Euhmmm, tsja...) en kreeg ik een ruggeprik. Ik was erg blij met het feit dat ik toch bij zou zijn tijdens de bevalling. Ook Mn vriend mocht er gewoon bij zijn, aan het hoofdeinde.

Tijdens de uitvoering van de keizersnee hebben ze nog een paar keer de pijnstilling verhoogd, omdat ik nog teveel voelde. Als ik licht in mn hoofd werd, moest ik het zeggen. Maar dat was gelukkig niet het geval.

Om 4 minuten over 10 werd er ineens een klein blauw wezentje boven mijn hoofd gehouden!! Het was een meisje. Ze vroegen aan mij wat haar naam was, en meteen werd ze door de kinderarts meegomen. Wat ik me niet besefte op dat moment, maar mn vriend dus wel, was dat ze niet huilde. De kinderarts nam haar mee en een klein poosje later hoorde ik toch echt heel duidelijk gehuil en kregen we te horen dat alles goed was met ons meisje! Ik kreeg haar aangekleed en wel even naast mn hoofd gelegd. Het dichtmaken ging intussen gewoon verder. Ook dat was eigenlijk zo klaar. De gynaecoloog vertelde mij intussen dat dit echt de beste optie was geweest. Het bleek dat de navelstreng erg dun was, en deze tijdens weeën klem kwam te zitten tussen de buikwand en de baby waardoor ze niet voldoende zuurstof meer kreeg.

Mn vriend was intussen met ons meisje naar de kamer gegaan waar we die nacht zouden blijven met zn drieën. Ideaal dat ze in Meppel nu kraamsuites hebben. Dat is een soort hotelkamer in het ziekenhuis waarbij de man gewoon bij moeder en kind kan blijven.

Ik moest nog even naar de IC omdat de gewone uitslaapkamers in het weekend dicht zijn. Ze hielden daarbij mijn bloeddruk en hartslag in de gaten. Dat zag er allemaal goed uit. Wel zou het gevoel in mn benen nog een poos wegblijven door de hoge dosis pijnstilling die nodig was. Mn vriend en ons meisje mochten ook naar mij toekomen in die kamer. Ik kreeg ons meisje bij mij in bed, (voor het eerst helemaal met haar alleen!) en mn vriend ging buiten de IC de eerste mensen het verlossende telefoontje brengen! Ook mocht ons meisje meteen haar eerste borstvoeding!

Rond 1 uur 's nachts mochten ons meisje en ik weer naar de kraamsuite. Hier hebben we een heerlijke nacht gehad. ons meisje heeft geweldig goed geslapen. Ze moest zelfs wakker gemaakt worden voor haar voedingen om 3 en 6 uur.

We mochten op maandagmiddag weer naar huis. De gehele ziekenhuisperiode hebben we op de kraamsuite gelegen en werden we aan alle kanten bediend met van alles en nog wat.

Uiteindelijk is het dus allemaal goed afgelopen, en zijn we superblij en gelukkig met ons kleine wondertje!