Zo trots op mn hondje!

Ik begin bij het begin!

Toen we in het huis kwamen te wonen waar we nu woonden, was het meteen duidelijk: We wilden een hond! We hadden eindelijk een tuin, en ik heb mijn hele leven een hond bij me gehad. Ik vond het dan de eerste tijd ook vreselijk toen ik samen ging wonen met mn vriend, en ik geen hond in mn huis had. Ik had al na een maand een konijntje uit de dierenwinkel gehaald onder het mom van: "Hij was zo zielig! Hij was al groot, en iedereen nam de babykonijntjes mee!" Maar toch, een konijn is geen hond...

Nadat ons internet aangesloten was, ben ik meteen op marktplaats op zoek gegaan naar een hond. En daar stond ze dan op de foto; ons toekomstige hondje! Een heel aandoenlijk beestje. Meteen een mailtje gestuurd naar de eigenaren, en dezelfde avond had ik ze aan de telefoon. Het beestje heet Spikey, en was toen anderhalf jaar oud. De reden dat ze haar weg deden was volgens hen omdat hun oudste zoon (12 jaar en autistisch) geen interesse meer in het beestje toonde, en het ZIJN hond was, dus HIJ moest ervoor zorgen... Ook hadden ze nog een zoontje van twee jaar.

We moesten er een best eind voor rijden om haar op te halen (twee uur...) en toen we daar aankwamen, kwam ons een klein dapper hondje tegemoed rennen! Mijn reactie was: "Wat is ze klein!!" Ik las natuurlijk "kruising labrador" op marktplaats, en had toch een iets groter beest verwacht. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken. Ze kwam meteen kwispelend naar ons toe. Een fijne eerste indruk! We kregen plotseling wel een hele andere reden te horen waarom Spikey weg moest: Ze zou niet samen kunnen met hun zoontje van twee. Dat was een lichte tegenvaller voor ons, aangezien we wel een kinderwens hadden. We vroegen wat ze daar precies mee bedoelde. Haar zoontje zou vaak omver gesprongen worden. We hebben beiden in de weer gezien met elkaar, en zagen toen al snel waar het aan lag. Het lag zéker niet aan de hond, maar wel aan het zoontje! Het was werkelijk een kleine terrorist in wording! Hij mepte en kneep zn moeder alsof het een lieve lust was. Als mams zei dat het niet mocht, werd ze ook nog even gebeten door zoonlief. En ook kleine Spikey moest het ontgelden: Hij pakte de bal, en hielt hem hoog in de lucht. Tsja, het was de bal van Spikey, dus hij sprong om de bal te pakken, met als resultaat dat het ventje omviel. Een keiharde huilpartij, en Spikey werd ook geknepen en geslagen door het mannetje. Heel zielig kwam ze naar ons toe gerend. Toen was het voor mij duidelijk: We MOESTEN dit beestje meenemen. Weg uit dit huis. 

Ze had nog nooit aan de riem gelopen, want ze woonde op een boerderij waar ze gewoon vrij buiten mocht rondlopen waardoor uitlaten niet nodig was volgens de eigenaren... Gelukkig had ze vrij snel door hoe het hoorde!

Ook zou ze niet tegen autorijden kunnen. Ze heeft meteen twee uur bij ons in de auto gezeten om thuis te komen, en het ging prima! 

Ze had nog nooit andere honden gezien: Mijn ouders hebben een Duitse Staander. Een échte goedzak, die zelfs als hij gebeten wordt, niks terug doet. Ik ging dus met een gerust hart naar mn ouders om Spikey te showen. En ook dat ging prima! Een beetje verlegen kwam Spikey op hem af lopen, maar geen grommetje of wat dan ook.

Helaas is Spikey na een half jaar aangevallen door de hond van de buren van mn ouders. Flink gebeten, maar gelukkig verder goed afgelopen. Dachten we. Maar haar zelfvertrouwen heeft zo'n knauw opgelopen, dat ze drie jaar later nog steeds bang is voor andere honden, en meteen in de aanvalmodus gaat staan. Zó jammer! Het gaat steeds wel een klein beetje beter, en hoop dat het ooit nog goed gaat komen. 

Met mn kleine neefjes en nichtje ging het geweldig goed. Spikey deed heel voorzichtig. Sprong niet tegen ze op, en als ze een bal in hun handen hadden, ging hij voor ze zitten wachten totdat ze gooiden of loslieten. Ik weet zéker dat dit ook komt doordat wij haar het vertrouwen gaven dat ze het goed zou doen. En we zijn meteen consequent geweest in wat ze mocht en niet mocht.

Toen ik zwanger was, kwam ze steeds met haar koppie op mijn buik liggen. Ze sprong niet meer met een noodgang bovenop me zoals voorheen. Heerlijk hoe honden dat aanvoelen!

De eerste ontmoeting met ons meisje was ook prachtig. Heel voorzichtig kwam ze op haar afgelopen, snuffelde aan haar, en gaf een likje over haar koppie. Vanaf toen bewaakte hij haar met haar leven! 

En we zijn zo trots op haar hoe ze het doet. In het begin durfde ze het nog aan om koekjes bij ONS uit de handen te pakken (stiekem he, niet aangereikt) maar nu pakt ze het zelfs niet meer uit ons meisje haar hand als het wél aangereikt wordt door ons. Ze is zo lief voor haar! Ze wordt hardhandig "geknuffeld", af en toe aan haar oren en haren getrokken en al, maar het enige wat ze doet is een keer piepen als het écht pijn deed, en weglopen. (meestal naar ons toe, met een koppie van "HELP!") Maar grommen of erger: Echt niet!